myspace backgrounds
Myspace Backgrounds

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Όταν ξεχνάμε τον ρόλο μας,τότε κάποιος ή κάτι θα βρεθεί να μας τον υπενθυμίσει.

Όταν γνώρισα την Ι. ήταν 10 χρονών.Της έκανα ιδιαίτερα από τη Δ΄ μέχρι τη ΣΤ' Δημοτικού.3 χρόνια μπαινόβγαινα στο σπίτι τους.Με τη μαμά ειδικά είχαμε έρθει αρκετά κοντά,ώστε να της λέω κάποια πράγματα παραπάνω,από αυτά που δυσκολεύεσαι να ανοίξεις το στόμα και να πεις.
 Το περιβάλλον ήταν άσχημο.Πολλά προβλήματα,εξωσυζηγικέςσχέσεις,τσακωμοί,τσακωμοί,λόγια,χειρονομίες,πανικός.Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια της Ι..Και στα δικά μου.Κάποια στιγμή ένιωθα τόσο άβολα,που δεν ήθελα να ξαναπατήσω εκεί μέσα.Ψυχοπλακωνόμουν,με το ζόρι κρατιόμουν να μη τους βρίσω και να φύγω.Έλα που ήταν το παιδί στη μέση,και πλήρωνε ήδη αρκετά.3 χρόνια η ίδια κατάσταση.Αηδίαζα.Στο τρίτο χρόνο έμπαινα,έκανα το μάθημα και έφευγα.Δεν καθόμουν λεπτό παραπάνω.Ήταν εικόνες έξω από μένα και ένας φόβος μη καταλήξω κα κάνω τα ίδια λάθη.
Καταλαβαίνεις πως στο μυαλό της Ι. μόνο το διάβασμα δεν υπήρχε.Η επίδοσή της ήταν κάτω του μετρίου και αυτό που ήθελε ήταν παρέα.Να είναι κάποιος εκεί,όταν μέσα άρχιζαν τα όργανα.Δεν ξέρω αν με συμπαθούσε,δεν εκφραζόταν.Αν την έβλεπες,καταλάβαινες πως κάτι δε πάει καλά.Το έβλεπες στα μάτια της.Φίλες δεν ξέρω αν είχε,δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και σπάνια χαμογελούσε.Τη συμπονούσα.Για τις προοπτικές που θα μπορούσε να έχει,για τα όσα στερείται.
'Αλλαξα πόλη,έκοψα επαφές και τους θυμόμουν σπανίως.Μέχρι που μετά από 2 χρόνια τους συνάντησα τυχαία στο νοσοκομείο του Ηρακλείου.Από τη ταλαιπωρία και τη σμπαραλιασμένη ψυχολογία  που είχαν τρόμαξα να τους αναγνωρίσω.Η Ι. νοσηλευόταν σοβαρά.Ένα κόκκαλό της σπονδυλικής στήλης πέρασε στους πνεύμονες και ζόριζε τη καρδιά.Για 4 μήνες το παιδί δεν επικοινωνούσε,διασωληνωμένη με οξυγόνο και δεκάδες μηχανήματα,σαν να τους κατηγορούσε για τη κατάστασή της.Ένα πρόβλημα που για να φτάσει στο σημείο που έφτασε χρειάστηκαν χρόνια,αλλά δεν το πρόσεξαν ποτέ.Και τώρα αυτό το πρόβλημα τους έφερε κοντά,σαν σφαλιάρα για τα λάθη τους.Σαν σφαλιάρα ή σαν τιμωρία.Τότε η Ι. ίσως πέθαινε.Έτσι υπολόγιζαν οι γιατροί.Σήμερα είναι καθηλωμένη σε καροτσάκι,και ίσως με φυσικοθεραπείες μπορέσει και περπατήσει.
Δε ξέρω πως θυμήθηκα σήμερα αυτή την ιστορία.Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μίλησα τελευταία φορά μαζί τους.Παρόλο που βρέθηκα ξανά στο μέρος τους,απέφυγα να επικοινωνήσω.Στο θέαμα ενός αναπηρικού καροτσιού δεν θα άντεχα.
Αν δεν μπορώ να κρίνω κάποιον,είναι τον γονέα.Δεν είμαι και δεν μου επιτρέπεται να μιλάω.Καμιά φορά,όμως, σε κρίνει αυτό που κάποιοι το ονομάζουν ρόδα ζωής,κάποιοι άλλοι μοίρα και κάποιοι άλλοι Θεό.Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τους άξιζε αυτό που έπαθαν.Όμως δεν έτυχε ρε γαμώτο,μπορούσαν να το είχαν προλάβει καιρό τωρά.Αν ισχύει ότι όλα στη ζωή γίνονται για έναν λόγο,τότε η Ι.είχε πολλούς λόγους.Από το να τονίσει τη παρουσία της στους γονείς της,να τους φέρει κοντά και να τους δείξει πως τα αληθινά προβλήματα είναι μέσα στα νοσοκομεία.
Ίσως να μη βλέπω από σωστή οπτική το θέμα.
Ίσως γίνοντας μάνα να το δω πιο ευαίσθητα ή πιο αυστηρά,δεν ξέρω.
Η  ζωή,όσο γλυκιά μπορεί να είναι,άλλο τόσο μπορεί να σου δώσει μια κλοτσιά και να σε πετάξει στο γκρεμό.Στη τελευταία περίπτωση άλλοτε θα το αξίζεις κι άλλοτε όχι.Πάντοτε όμως θα υπάρχουν γερές βάσεις,για να μπορέσεις να κρατηθείς.Αρκεί να τις δεις και θα σε σηκώσουν.
Τα λάθη είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι και ποτέ δεν είναι αργά για να τα διορθώσουμε.Αρκεί να τα δεχτούμε καλοπροαίρετα και ήδη έχουμε βρει τη μισή λύση τους.


13 σχόλια:

ΞΗΜΕΡΑΚΗΣ ΦΑΝΗΣ είπε...

Εχεις ευαίσθητη καρδιά
πολύ σημαντικό
αυτό σου δίνει δύναμη
να κάνεις το σωστό.

Θέλει η κοινωνία μας
σε κάποιον να μιλήσει,
το ένα χέρι να πιαστεί
είναι κι αυτό μια λύση.
Καλό Σ/Κ

D.Angel είπε...

Πάντα έτσι συμβαίνει γλυκιά μου
Ειδικά αν είσαι ευαίσθητος κάτι θα βρεθεί να σε γυρίσει πίσω και να...
Ψηλά το κεφάλι κοριτσάκι!Τα λάθη έχουν κάτι να σε μάθουν.
Φιλιά πολλάαααααααααααααα

Ianos είπε...

Υπάρχει ένα ρητό που λέει αν τα λάθη μορφώνουν τότε έχω καταπληκτική μόρφωση...Λάθη δεν κάνει μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα... Για το κοριτσάκι μονο λυπάμαι μακάρι να ξεπεράσει όλα του τα προβλήματα...Φιλιά!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Πώς να μιλήσει η μικρή στον τοίχο που της έκλεινε το δρόμο της επικοινωνίας;
Τον σήκωσαν αυτοί που την έφεραν στον κόσμο.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν φταίνε.
Δεν θα τους δικαιολογήσω γιατί πάνω από το δικό τους ξέσκισμα ξέχασαν ένα παιδί στην μοναξιά...
Δεν κατάλαβαν τα πρώτα συμπτώματά γιατί ποτέ δεν ήταν εκεί...
Είμαι αυστηρή και απόλυτη δυστυχώς.
Οταν το δώρο που σου στέλνει η ζωή δεν το στα σκουπίδια!!!!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

.Στο θέαμα ενός αναπηρικού καροτσιού δεν θα άντεχα.



Θα σε μαλωσω....τι θα πει στο θέαμα ενός αναπηρικού καροτσιού δεν θα άντεχα.
Εκει ειναι που πρεπει να αντεξεις.....γιατι η ζωη ειναι περισσοτερο ασχημα και λιγοτερο ομορφα, αλλα δυστυχως....ευτυχουντος οι παντες φιλοι δυστυχουντος ουτε αυτοι οι γεννητορες...ετσι κανουν οι περισσοτεροι

~reflection~ είπε...

Ματια μου, ναι, τα λάθη είναι το μεγαλύτερο σχολείο... μα..σαν γονείς ΔΕΝ επιτρεπεται να κανουμε λάθη που θα τα πληρωσουν τα παιδιά μας....

Συγνωμη που θα είμαι λίγο αυστηρη,μα θεωρώ ότι έπρεπε να παρεις θεση στα γεγονότα που έβλεπες μέσα στο σπίτι... να προσεγγίσεις τη μικρή, να της θυμίσεις το δικαίωμά της να ζει σε ένα περιβάλλον με αρμονία και ισορροπία..
Να την οδηγήσεις να εκφράσει το συναίσθημα που την κατακλίζει λόγω της καταστασης.... Να μιλήσεις με τη μαμα μέσα ααπό το ρόλο του παιδαγωγού που ήρθε κοντά με το παιδί τους ..... Να προσεγγίσεις και τους δύο γονείς και να λειτουργήσεις ως γεφυρα αναμεσα σ' άυτούς και στο παιδί τους....

Ο παιδαγωγός δε μενει μόνο στην αφομοίωση ή όχι του γνωστικού αντικειμενου από το μαθητη...
Οφείλει πανω απ' όλα να δουλέψει με την Εσωτερική Ισορροπία και την οπτική του παιδιού απέναντι στη Ζωη... ΟΛΑ τα άλλα είναι δωρο άδωρο...

μου επιτρεπεις να σου πω εν τάχει μία δική μου Ιστορια?

Είμαι καθηγητρια πληροφορικής σε Γυμνάσιο. Πριν δύο χρονια ένας μαθητής της Γ' τάξης παίζοντας ένα ιντερνετικό παιχνίδι κοντεψε να πνιγει, τυλίγοντας γύρω από το λαιμό του ένα ύφασμα για να δει τα όριά του.. Στιγμή που η αδρεναλίνη τρελαινεται!... Το παιδί σωθηκε...

Εγω καταλαβα πόσο λίγη ήμουν μέσα στο μαθημα.. Τους διδασκα προγραμματισμο... Για ένα μήνα από το συμβαν - ο μαθητης έλειψε 6 μηνες μέχρι να αναρρωσει πλήρως - εμπαινα μέσα στην ταξη και καναμε ανοιχτή συζήτηση για την Αξία της Ζωής.... γαι τους κινδύνους του Διαδικτύου και ΜΟΝΟ....

Δε χρειάζεται όμως να συμβουν τετοια γεγονοτα για να μας ταρακουνήσουν...
Αν το κοριτσακι δεν παρουσίαζε το εν λόγω προβλημα που το καθηλωσε στο αναπηρικό καροτσακι, μπορεί να είχε τασεις αυτοκτονίας... Ποιος θα αναλαμβανε την ευθυνη?..

θΑ ήταν ΟΛΟΙ, Γονείς και Εκπαιδευτικοι, συνενοχη...


Σ'αγαπάω πιτσιρικάκι μου... κι ας ήμουν λίγο πιο αυστηρή απ' ότι συνηθίζω.... τα φιλια μου ολογλυκα.. ολα δικα σου..

{και συγνωμη για την τοση φλυαρία μου και τον χωρο που πιανω στα σχόλιά σου.. αλλα μου είναι αδύνατο να "πνιξω" τις σκεψεις μέσα σε περιλήψεις!...}

Μ είπε...

Να ευχηθώ στο παιδί να γίνει καλά γιατί φυσικά αυτό προέχει αυτή τη στιγμή.
Όσον αφορά τα γεγονότα που προηγήθηκαν, όλα τα ζευγάρια έχουν διαφορές αλλά μερικά δεν συνειδητοποιούν πόσο τραγικό είναι να μαλώνουν μπροστά στα παιδιά. Και τις περισσότερες φορές δεν παίρνουν από λόγια, δεν καταλαβαίνουν ότι αργά ή γρήγορα τα παιδιά θα έχουν ψυχολογικά προβλήματα, πολύ σοβαρά και με τραγική κατάληξη μερικές φορές...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΓΩ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΦΤΑΣΕ ΕΚΕΙ ΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ:((ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΑ.ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗ ΘΕΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ.ΕΚΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

Dreameraki είπε...

Για όσους μείνατε στη φράση του αναπηρικού καροτσιού,έρχομαι να πω ότι:
Δεν φοβάμαι την άσχημη εικόνα του αναπηρικού.Υπήρξα εθελόντρια σε Ορφανοτροφείο και στο Χαμόγελο του Παιδιού.Ξέρω από καροτσάκια και από υγιή παιδιά που κατέληξαν έτσι.Δεν άντεχα το όλο κλίμα που έφερε το αναπηρικό καρότσι,ίσως είναι μια σωστότερη διατύπωση αυτή.Δεν χρειάζεται να το αναλύσω,όποιος κατάλαβε,καλώς.

@Κάκια μου,στα λόγια είναι πολύ όμορφα αυτά που λες.Και έτσι πρέπει αν είναι.Φυσικά και μίλησα μέχρι ένα σημείο και στο παιδί και στη μητέρα του-το έδειξαν και τα 3 χρόνια μου στο σπίτι-,αλλά τι να σου κάνουν τα λόγια,όταν οι πράξεις είναι τόσο αντιφατικές;
Ναι μεν ο εκπαιδευτικός ασκεί μεγάλη επιρροή,αλλά αν η οικογένεια κλείνει τα αυτιά της,ο παρονομαστής μένει ο ίδιος.Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις,αλλά σαν καθηγήτρια μεγαλύτερης πείρας,θα το γνωρίζεις καλύτερα.Σ'ευχαριστώ που πέρασες,φιλιά πολλά :)

Ευχαριστώ όλους,έναν προς έναν για το πέρασμα.Αν ανέλυα κάποια πράγματα περισσότερο,ίσως να σας έβγαζα από απορείες.Αλλά για να μη το έκανα στα σημεία που έπρεπε,δεν θα είχαν σημασία για μένα!Φιλιά πολλά και χωρίς αντίθετη άποψη δεν υπάρχει διάλογος,όποτε είναι δεκτές!

BUTTERFLY είπε...

Καλημερα!
Πρεπει να ειναι πολυ ασχημο να μπαινεις σε ενα σπιτι με τετοιο κλιμα και να προσπαθεις να κανεις κατι, να δωσεις κατι...
Μια απορια εχω μονο, αλλα αν δεν θελεις μην μου απαντησεις...
Εφοσον ειχατε μια καποια ανεση με τη μητερα, ειμαι σιγουρη οτι θα της ειχες χτυπησει καμπανακι...η απαντηση της στα λογια σου ποια ηταν;
Παντως τελικα, αυτη η τελευταια σου φραση ειναι και το κλειδι. Λαθη κανουν ολοι! Απο το να σιχτιριζουμε και να κλαιμε, καλυτερα να ψαξουμε να βρουμε τις αιτιες και τις ριζες τους και να δεχτουμε τα μαθηματα ζωης που μας προσφερουν...

Dreameraki είπε...

Πεταλούδα,από εσένα δεν ξεφεύγω τελικά,ε;!Τώρα μόλις σου ευχήθηκα και έφαγα και με τα μάτια μου αυτές τις ροζ τούρτες που μας έβαλες!Και είμαι και σε αποτοξίνωση!Η απάντησή της;Παραδοχή,αλλά βελτίωση μηδέν!Ξέρεις,πώς όταν θέλουμε να ρίξουμε τις ευθύνες αλού και βρίσκουμε από τον άντρα μας μέχρι τον Ε.Τ τον εξωγήινο,ε,κάπως έτσι!

BUTTERFLY είπε...

Ε τοτε κοριτσακι μου ομορφο, εγω δεν μπορω να μην επιρριψω ευθυνες σε δυο γονεις που βλεπουν το παιδι να μαραζωνει και δεν κανουν κατι για αυτο...Απο την αλλη, δεν εχω δικαιωμα να τους κρινω, οποτε δεν συνεχιζω...ευχομαι μονο αυτες οι περιπτωσεις να γινονται ολο και πιο σπανιες!

Dreameraki είπε...

Κι εγώ εκεί κατέληξα!!Να είναι όλο και πιο σπάνιες!Καλήμερα και πολλά φιλιά!