myspace backgrounds
Myspace Backgrounds

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Hush, my darling, don't fear, my darling The lion sleeps tonight

Είναι μαγικό συναίσθημα το να ξυπνάς και να έχεις μια ανεξήγητη διάθεση ευτυχίας.Όλα σου φαίνονται όμορφα και ιδανικά,θέλεις να φιλήσεις όλον τον κόσμο,ακόμη και τη φωνακλού γειτόνισσα,που δέρνει καμιά φορά το εγγονάκι της και θέλεις να τη βάλεις το συντομότερο στον φούρνο και να χοροπηδάς από πάνω της μαζί με το εγγονάκι με σατανικό γέλιο,σαν εκείνο της κακιάς μάγισσας στα παιδικά..κι αυτό γλυκό σου φαίνεται!
Είναι που είναι Κυριακή..
Είναι που ξύπνήσες και αντίκρυσες το μπλε της θάλασσας..
Είναι η ζέστη μέρα με τεράστιο ήλιο μετά από συνεχείς βροχές..
 Είναι που ξυπνάς και βλέπεις ένα μήνυμα από το πιο κατάλληλο άτομο.



Είναι όλα τόσο όμορφα,που δεν θέλεις να μιλήσεις-να σχολιάσεις-να σκεφτείς κάτι αρνητικό-μίζερο,γιατί δεν υπάρχει.Ούτε καν το θέμα που σ΄έκανε να κλαις προχθές.
Είναι όλα τόσο όμορφα,ακόμη και το καμένο σου φαγητό,σου φαίνεται πως προήλθε από τα χέρια του Μαμαλάκη!
Είναι όλα τόσο περιέργως όμορφα,που μπορείς να χορέψεις ακόμη και το the lion sleeps tonight(αυτά μεταξύ μας!).
Είναι οι ώρες που ξεχνάς τα κουτάκια,που λέγαμε.Δεν υπάρχουν,τα νικάς και με ένα μπουυυυυύ εξαφανίζονται.
Νιώθεις δυνατός,ασφαλής,έχεις αυτοπεποίθηση,θα μπορείς να χαρακτηριστείς και εγωκεντρικός ή και υπερόπτης.Εμπνέεις σιγουριά και ας πιάνουν το μέτωπό σου μήπως έχεις πυρετό.Μπορείς να παλέψεις με τον Rumbo και να τον νικήσεις,μπορείς να ξεπεράσεις την ομορφιά της Bellucci (άκου εκεί θράσσος!)και να ουρλιάξεις τόσο δυνατά που η φωνή σου να προκαλέσει πτώση μετεωρίτη (μακρυά από εμάς εννοώ)!Άντε σε πολύ συγκεκριμένες  περιπτώσεις να μπορείς και να τον ρίξεις (τον μετεωρίτη που προκάλεσες) στο κεφάλι του πρώην σου που σε απάτησε με τη φίλη-κουμπάρα,ενώ βρισκόσασταν στα νησιά Φίτζι και σου έκανε πρόταση γάμου πίνοντας γάλα καρύδας!Ντοοοοοοοόιγκ!(Το παράδειγμα εντελώς μυθοπλαστικό,και για οποιαδήποτε σύμπτωση με τους ήρωες της ιστορίας δεν ευθύνεται η εν λόγω -πώς να με πω τώρα;-συγγραφέας;;Άντε συγγραφέας!)(Δεν ξέρετε που μένω για να έρθετε να με απειλήσετε,χιχιχιχι)
Κάπως έτσι θα πρέπει να νιώθουν στη Χώρα των θαυμάτων..
Τελικά καλώς υπάρχουν οι μεταπτώσεις της ψυχολογίας,σε κάνουν να τα νιώθεις όλα πιο έντονα!
Η ευτυχία είναι μέσα μας,και τα ερεθίσματά της έξω !Αρκεί να τα βρούμε και να τα κρατήσουμε κοντά μας. Ας την ελευθερώσουμε!
(Ώρες ώρες η φαντασία μου με τρομάζει,κοίτα τι σκέφτηκα-απάτη στα Φίτζι-)
Φιλιά και καλή Κυριακή να΄χουμε!

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Στα 79 όταν θα΄σαι γιαγιά,σου το ορκίζομαι ξανά πως για μένα θα΄σαι πάντα 19..

Σήμερα  στο ταμείο του super market της γειτονιάς μου,έτυχε πάλι να τους δω.Είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.Η γυναίκα εμφανώς μεγαλύτερη,γύρω στα 87 κι αυτός 70άρης.Από τον Σεπτέμβρη που βρίσκομαι στη γειτονιά,τους έχω δει γύρω στις 10 φορές.Πάντα πιασμένοι χέρι χέρι και πάντα δίνουν την αίσθηση οτι ο άντρας δίνει το βήμα σε αυτήν.Μέχρι σήμερα έλεγα <<Ένα αγαπημένο ζευγάρι>>.Από σήμερα τους καταχωρώ στη κατηγορία των σπάνιων αγαπημένων ζευγαριών.
Στο ταμείο,λοιπόν,βρίσκονταν ακριβώς μπροστά μου.Αυτός άδειαζε το καρότσι,αυτός γέμισε τις σακούλες.Αυτή,περιποιημένη,με μαύρα γυαλάκια ηλίου,περίμενε το άγγιγμά του,σαν νόημα πως τελείωσαν με τα ψώνια.Όταν ήρθε η σειρά μου και είχαμε φτάσει πιο κοντά,παρατήρησα οτι η τσάντα της ήταν ορθάνοιχτη και με τον τρόπο που τη κρατούσε,όλα ήταν εκτεθειμμένα.<<Συγνώμη,η τσάντα σας είναι ανοιχτή>> της είπα και φαινόταν πως κοίταζε προς τη πλευρά μου.Η γυναίκα,όμως,δεν κουνήθηκε,μόνο περίμενε το χέρι του άντρα της με ένα χαμόγελο ασφάλειας και ανυπομονησίας.Ήταν το μόνο που διακρίνονταν.Με άκουσε ο άντρας της και της την έκλεισε τόσο γρήγορα και διακριτικά,χωρίς να υπερτονίσει την αδυναμία της όρασης της και χωρίς να τη βεβαιώσει για τα απλά καθημερινά προβλήματα που της προκαλεί.Με ευχαρίστησε πολύ ζεστά και τη πήρε από το χέρι και έφυγαν.<<Είναι τυφλή εδώ και 15 χρόνια,αυτό που βλέπεις,γίνεται κάθε μέρα.Τη περιποιείται,τη φροντίζει και όπου πάει,τη παίρνει μαζί του.Δεν την αφήνει στιγμή μόνη της.Με αυτό ζει,αυτό τον ευχαριστεί.Μέχρι και στο κομμωτήριο τη πάει!>>Κάπως έτσι περίπου ήταν τα λόγια της κοπέλας στο ταμείο.
Κάποιοι λένε πως η γενιά αυτή διαφέρει μακράν από τη δική μας.Οι γάμοι γίνονταν από μικρή ηλικία,μεγάλωναν μαζί και δένονταν μέσα από τα ζόρια τους.Δεν γνώριζαν μεν από έντονα πάθη,αλλά κι εμείς που γνωρίζουμε,είδαμε τα αποτελέσματα!Αγαπιούνταν βαθιά και στωικά.Μπορεί η γυναίκα εκείνης της εποχής να μην είχε τις σημερινές γυναικοανεξαρτησίες και αυτό να τη στερούσε πολλά προνόμια,αλλά από τα πολλά προνόμια και τις μεγάλες ελευθερίες,είδαμε επίσης αποτελέσματα.Θα μου πεις <<Μα η δική μου γιαγιά από το πρωί μέχρι το βράδυ καταριέται τον παππού μου>>.Ναι,αλλά στη πρώτη δυσκολία τρέχει,είναι μαζί.Πες το συνήθεια,πες το ανάγκη της τρίτης ηλικίας,είναι κοντά του.Και ουσιαστικά κοντά του!

Εγώ θέλω να πιστεύω οτι ζευγάρια αγαπημένα υπήρχαν,υπάρχουν και θα υπάρχουν!Σήμερα που ένας στους δύο χωρίζει,ΕΓΩ λέω πως υπάρχουν ακόμη ερωτευμένα για χρόνια και αγαπημένα ζευγάρια!Σπανίζουν,αλλά αντιστέκονται στη σκαρταδούρα που υπάρχει.Υπάρχουν και μας θυμίζουν πως ο ρομαντισμός ρε πούστη μου δεν χάθηκε!Πως το κέρατο και η ψευτιά δεν μπήκε στο πετσί όλων!Πως η ατάκα <<θα σ΄αγαπώ για πάντα>> δεν υπάρχει μόνο στις ταινίες!Αλλά μπορεί να αποδειχθεί και σήμερα.Σαν το video clip του Καρβέλα και της Βίσση <<Στα εβδομήντα εννιά>>..

Μπορεί να βλέπουμε όλο και λιγότερα ζευγάρια σαν τους ηλικιωμένους,που θέλω να τους κάνω και φίλους μου κάποια στιγμή!Μπορεί να φτάσω την ηλικία της συγκεκριμένης γυναίκας και να κυνηγιόμαστε με τις μαγκούρες.Μπορεί να κυνηγιέμαι και μόνη μου.Αλλά μπροστά σε τέτοιες εικόνες,όπως η σημερινή,υποκλίνομαι!
Δεν ξέρω πώς θα μου ακούγονται τα λόγια μου μετά από 20 χρόνια,ίσως τότε οι ανάγκες μου να έχουν διαφοροποιηθεί πλήρως.Αλλά ο καθένας μας,από τον πιο πλούσιο,μέχρι τον ζητιάνο,από τον πιο μικρό,μέχρι το πιο μεγάλο,από τον υποκριτή,τον έξυπνο και τον δύσπιστο,μέχρι τον αφελή,τον ειλικρινή και τον ευκολόπιστο.Ο οποιοσδήποτε, (γιατί κουράστηκα,με το από τον..μέχρι τον..),ο καθένας θα ονειρεύονταν να ζήσει το συναίσθημα αυτής της γυναίκας!Κι ας μη το παραδεχτεί ποτέ.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής.
Γιατί κι εγώ θέλω ονειρεύομαι να αποτελώ το <<σπάνιο αγαπημένο ζευγάρι>> γαμώτο μου!(Εκεί ήθελα να καταλήξω μάλλον και το γυρόφερνα!)

Και όσοι το βρήκαν,ήταν δώρο Θεού.
Και τώρα μπορείτε να με χειροκροτήσετε!Τελείωσα τον λόγο μου!Ντόοοοοοοοιγκ!
Η πολυλογία μου είναι από τα μεγαλύτερα προτερήματά μου!

Πάω να βρω παρηγοριά στον σκυλάκο μου!
Καλό βράδυ!

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Ζητείται γνώστης ποδήλατου!

Ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψει στα χρόνια που:
Τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω μιας πρακτικής...<<αμπε-μπα-μπλομ>>..
Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το <<σκίσε το χαρτί και γράφ΄το απ΄την αρχή!>>
Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράψεις 100 φορές <Δεν πρέπει να ξανα..>>
Οι διαφωνίες τελείωναν με <<πέτρα,ψαλίδι,χαρτί>>
<<Έχω λεφτά>> σήμαινε να μπορείς μόνο να αγοράσεις τσίχλες παίζοντας <<τον μαγαζάτορα>> ή ένα παγωτό στο διάλειμμα..
Το να γεμίζεις μια σακούλα με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.
Δεν ήταν παράξενο να έχεις δύο ή τρεις <<καλύτερους>> φίλους/ες.
<<Είναι πολύ μεγάλος/η>> αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 χρονών!
<<Κλέφτες και αστυνόμοι>> ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα..Και ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος..
<<Δηλητηριώδες>> αναφερόταν μόνο σε ένα είδος εντόμου ή υγρού απαγορευμένου και όχι σε ανθρώπους..
Για να ταξιδέψει κανείς από τη Γη στον ουρανό,το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να γίνει <<αστροναύτης ή superman>>..
Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλει χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν πολλή σημασία..
Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί με το αντίθετο φύλο ήταν να σε έπιαναν πάιζοντας το <<γιατρό>>
<<Έχει φέρει όπλο στο σχολείο>> σήμαινε οτι σ΄έπιασαν να έχεις σφεντόνα..
<<Ο τελευταίος που θα φτάσει,είναι χαζός!!!!!>>ήταν η κραυγή που σ΄έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες οτι θα σπάσει η καρδιά σου..
Καμιά στο κοσμό δεν ήταν πιο όμορφη από τη μαμά.Ήταν η μόνη που μ΄ένα φιλί στο τραύμα σου σ΄έκανε αμέσως καλά..
Ποτέ δεν έλειπε ένα νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι,που σ΄το άφηνε <<η καλή νεράιδα>> ως αντάλλαγμα για το δόντι που σου έπεσε!
Πάντα ανακάλυπτες τις νέες σου ικανότητες εξαιτίας ενός <<Βάζω στοίχημα οτι δεν μπορείς να..>>
Η απογοήτευση ήταν όταν ήσουν ο τελευταίος που είχες επιλεχθεί για το θεατρικό του σχολείου..
<<Πόλεμος>> σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί στις <<ελεύθερες ώρες>>.
Οι <<βόμβες νερού>> ήταν το πιο μοντέρνο,έξυπνο και δυνατό όπλο που είχε εφευρεθεί!
<<Πόλεμος>> ήταν κάτι που είχε συμβεί πριν γεννηθούμε και ποτέ δεν θα συνέβαινε ξανά..
Τα παγωτά και τα φρούτα αποτελούσαν ομάδες βασικής διατροφής!
Για να μετατρέψεις το ποδήλατό σου σε μία δυνατή << μηχανή>> χρειαζόταν μόνο να βάλεις μια φιάλη κοντά στις ρόδες!
Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περνάς τα καλοκαίρια σου από το να παίζεις τα απογεύματα με τα παιδιά της γειτονιάς σου..
Τα <<μεγαλύτερα αδέρφια>> ήταν τα χειρότερα βασανιστήρια.αλλά επίσης ήταν οι πιο δυνατοί και πιστοί προστάτες..

Αυτά συνέβαιναν κάποτε..θυμίζουν μακρινά και για κάποιους ξένα.Δεν με αντιπροσωπεύουν όλα,αλλά και μόνο που πρόλαβα να ζήσω κάποια από αυτά,μου αρκεί.

Σήμερα.. όπως λέει και η Δημουλίδου στο <<Σουίτα στο παράδεισο>>:
<<Τα παιδιά μας αποβλακώνονται με χαζο-είδωλα και ονειρεύονται να τους μοιάσουνε.Θαυμάζουν το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο,γίνονται fashion victims,δοκιμάζουν κάθε είδους ναρκωτική ουσία,αναλώνονται σε άσκοπες συνευρέσεις,κάνουν sex και όχι έρωτα,βαριούνται αφόρητα με τα πάντα και το μόνο θεό που λατρεύουν είναι η υλή.Σκορπίζουν τα νιάτα τους στο πουθενά,γίνονται μηδενιστές.Αγνοούν την Ιστορία τους,γελειοποιούν τη ταυτότητα τους και καταντούνε τρομοκρατημένοι αντάρτες,επαναστάτες για το θεαθήναι και όχι για την αιτία.Οι νέοι μας δεν έχουν κίνητρα,δεν έχουν στόχους,δεν έχουν καν λόγους για να τα έχουν.Τα προβλήματά τους περιστρέφονται γύρω από μια ανυπαρξία και μια προσπάθεια απόδειξης της μη ανυπαρξίας τους.Πονούνε από συναισθηματική απούσια και παίρνουν ναρκωτικά.Υποφέρουν από μοναξιά και κάνουν αχαλίνωτο sex.Όλοι έχουν αποβλακοποιηθεί ή έχουν αποσυντονιστεί από τον βομβαριδισμό των λάθος εντυπώσεων,του αποπροσανατολισμού της λογικής,της έλλειψης παιδείας.Κι όμως τα παιδιά μας διψούνε για αγάπη,για γνώση,διψούνε να μάθουν ποιοι είναι,από πού έρχονται και πού πάνε.Κύριε γονέα,κύριε κράτος,κυρία παιδεία,το γνωρίζετε αυτό;Αν ναι,τότε τι κάνετε;Γιατί δεν τα βοηθάτε;Γιατί κλείνετε τα μάτια σας και μάλιστα τόσο επιδεικτικά προκλητικά;>>
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.Μπορεί με τη συγκεκριμένη κυρία να έχουμε μιλήσει και προσωπικά στο τηλ,αλλά παραδέχομαι πως ο λόγος της είναι ακραίος.Δεν θέλω να πιστεύω πως είναι έτσι τα πράγματα και αν τείνουν να γίνουν,πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.Σίγουρα πολλοί από έσας να φέρατε παραδείγματα ή εικόνες στο μυαλό σας που να αποδεικνύουν τον ισχυρισμό των παραπάνω.Ίσως να θέλει να ταρακουνήσει κι αυτός να είναι ο λόγος που γίνεται τόσο <<χύμα>>.

Ίσως τα δύο κείμενα να θεωρούνται άσχετα μεταξύ τους,είναι.Αναφέρονται σε διαφορετικές ηλικίες και σε διαφορετικούς χωροχρόνους.Όμως,η αντίθεση τους,είναι τόσο έντονη και τόσο υπαρκτή.
Την αντίθεση ήθελα να τονίσω..
Το χάσιμο του ρομαντισμού,της ανεμελιάς.Της τόσο μη αναστρέψιμης ανεμελιάς.
Δεν ήμουν το παιδί που έκανε ποδήλατο,ούτε το παιδί της γενιάς των playstation.Βρίσκομαι κάπου στη μέση και η θέση αυτή με κάνει να βλέπω αντικειμενικά τις επιπτώσεις στη ψυχολογία των δύο άκρων.
Θέλω να μάθω ποδήλατο!
(Αφιερωμένο στη D.Angel που έκανε την αρχή της μελαγχολίας στο κεφαλάκι μου!)

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Perrito perrito

Σκέφτομαι και γράφω
Θέμα:<<Το αγαπημένο μου ζώο>>


Χρόνια τώρα ήθελα ένα σκυλάκι!Να το πάρω μικιό μικιό και να μεγαλώνουμε μαζί,λέει!Σε φωτογραφίες που είμαι πολύ μωρό,έβλεπα διπλά στο καρότσι μου κι ένα Δαλματίας,αλλά δεν θυμάμαι καθόλου την ύπαρξή του!Είτε είχα Δαλματίας,είτε κροκόδειλο,το ίδιο μου έκανε!(Ναι,ναι,έχω καλό mood!)!Όταν ήμουν 10 χρονών,ο μπαμπάς μου,λάτρης των σκυλιών και δη των μεγάλων,είχε πάρει για το χωράφι μας,(όχι δεν έχω περιουσία,μας τελείωσε),είχε πάρει,λοιπόν,2 Doperman,τον Καίσαρα και την Ήρα!Όσο και να ήθελα να τα χαρώ,δεν μπορούσα,θα με χώριζαν στα δύο και θα με μοιραζόντουσαν για πρωινό!Ζούσαν στο χωράφι και ήμασταν από μακρυά και αγαπημένοι!Κατά καιρούς,εγώ και οι αδερφές μου ζητούσαμε ένα μικρό σκυλάκι,από αυτά που μπορούν να ζουν σε διαμέρισμα χωρίς να καταπιέζονται και χωρίς να ζούμε με το άγχος αν θα ξημερώσουμε την επαύριο!Το αίτημά μας δεν έγινε ποτέ δεκτό,μιας και η μαμά,όπως οι περισσότερες μαμάδες,δεν τα ήθελε μέσα στο σπίτι,μη τη λερώσουν,της φτάναμε εμείς!Έβλεπα κι εγώ μικρά σκυλάκια και με έπιανε το παράπονο.Παράπονο στο παράπονο,πήγα να σπουδάσω και το απωθημένο καλά κρατούσε!Μπορεί να ζούσα μόνη και να είχα μέχρι και γορίλα αν ήθελα,αλλά το ωράριο μιας φοιτήτριας όχι για σκύλο δεν είναι,ούτε μύγα δεν μπορεί να φροντίσει.Έτσι,αρκέστηκα στο maltez της φίλης μου,τη Σίσσυ..Βόλτες,χαρές,σε κάθε φωτογραφία μέσα και η Σίσσυ..Μέχρι που αρρώστησε και μας άφησε ένα απόγευμα.Αυτός ήταν κι ο μόνος λόγος που δεν ήθελα να έχω ποτέ κατοικίδιο.Όσα γατάκια,σκυλάκια,κουνελάκια κτλ έβλεπα,μου ερχόταν η ιδέα ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν.Θα μου πεις..αυτός δεν είναι κι ο κύκλος της ζωής;Ναι,αλλά αν μπορείς να αποφύγεις ό,τι σου προσφέρει μια απώλεια,γιατί να μη το κάνεις;;
Μέχρι που το είδα..Ήταν σε ένα κλουβάκι μαζί με ένα μεγαλύτερο και μας κοίταζε με θλιμμένα ματάκια.Κακοπερνούσε,του έλειπε η μαμά του,ήταν μόλις 50 ημερών.Το πήρα αγκαλιά και κοιμηθήκε μέσα στα χέρια μου..Αυτό ήταν.Δεν μπόρεσα να το αφήσω εκεί.Πάντα έλεγα πως αν έπαιρνα,θα ενίσχυα το έργο κάποιας φιλοζωικής και όχι το εμπόριο-εκμεταύλευση κάποιου pet shop.Ήταν όμως εκεί και με κοίταζε..και ήταν τόσο διαπεραστικό το βλέμμα του.
Να σας τον συστήσω:Τον λένε Perrito (στα ισπανικά κουταβάκι) και είναι grifon kanis.Ζαχαρί με καφέ στα αυτάκια.Είμαστε λίγο άτακτοι,αλλά συγχωρούμαστε λόγω ηλικίας.Είμαστε πολύ κοινωνικοί και έχουμε αδυναμία στα μολύβια!
Μου έχει πάρει το μυαλό και είναι ό,τι χρειαζόμουν!Είναι απίστευτο το αίσθημα να γυρίζεις σπίτι και να ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει.Ειδικά αν ζεις μόνη και μακρυά από τους δικούς σου!
Κι αυτή τη στιγμή αποκοιμήθηκε στα πόδια μου..δεν το χορταίνω!
Η φωτό είναι για να δείτε και να καμαρώσετε!

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Άτιτλο

Είναι κάποιες φορές που ό,τι σκέφτεσαι,ό,τι θέλεις κι ό,τι κάνεις είναι λάθος.Έξω από σένα,από τον τρόπο που λειτουργείς,από τον τρόπο που μεγάλωσες και έμαθες να φέρεσαι.Έξω από τα πρέπει σου,έξω από τις κοινωνικές νόρμες που πιστά ακολουθείς,έξω από τη καλή εικόνα που χρόνια τώρα προσπαθείς να μη τσαλακώσεις.
Έχεις βάλει όλες σου τις σκέψεις και όλα σου τα θέλω σε τετράγωνα κουτάκια,με βάση προτεραιοτήτων και τα ανοίγεις ένα ένα,κάτι σαν babuska,πίσω από τη μεγάλη τετράγωνη σκέψη,κρύβεται η λιγότερη μεγάλη και πάει λέγοντας.
Χρόνια τώρα έχεις μάθει να ανακυκλώνεις αυτά τα κουτάκια,ανάλογα με το τι απαιτεί η κάθε ηλικία σου και ποτέ μα ποτέ δεν μπερδεύεις τα μεγέθη μεταξύ τους.Όλα ακολουθούν μία άτυπη σειρά και πορεύεσαι με βάση αυτή κα μόνο.Οποιοδήποτε άλλο σχήμα σκέψης δεν είναι δεκτό στο μικρό τετράγωνό σου κόσμο κι όσο κι αν κάτι μέσα σου θέλει να το κρατήσει,το διώχνεις χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ακόμη κι όταν οι απαιτήσεις-δικαιώματα της εφηβικής ηλικίας σου έκλειναν το μάτι στο πειρασμό άλλων σχημάτων,έκανες πίσω γιατί κατά βάθος φοβόσουν το διαφορετικό-το ξένο-το μη συνηθισμένο.Από φόβο,που σου δημιούργησαν οι πιο μέγαλοι,για να σε προστατέψουν από όλα τα κακά του κόσμου,και τον συνέχισες εσύ.

Έτσι μεγάλωσες και μαζί με εσένα τα ηλίθια τετράγωνα κουτιά του μυαλού σου.Μέσα στον καθωσπρεπισμό και τους τύπους.Κι ας έβραζαν μέσα σου αυτά που πεισματικά έθαβες.Κι εσύ μεγάλωνες.
Κι αν έρχονταν σκέψεις και συναισθήματα που δεν χωρούσαν στα κουτιά,κρατούσαν λίγο,αλλά κουβαλούσαν μαζί τους κι όλες τις παλιές.Εκείνες που δεν τόλμησες ποτέ,που χάθηκαν και πέρασαν.Και ξανάρχονται για να σου κλείσουν ειρωνικά το μάτι,όταν το μυαλό σου είναι χαμένο.Όταν τα κουτιά του μυαλού σου μπερδεύονται μεταξύ τους,όταν σου τρυπάνε το μυαλό να τα τακτοποιήσεις και εσύ..για πρώτη φορά..απλώς αδιαφορείς.Κι ας ξέρεις ότι θα γυρίσεις πάλι δίπλα τους,γιατί έτσι έμαθες,ξέρουν τα κουμπιά σου και ξέρουν πώς να σε χειριστούν.Γιατί τους έδωσες χώρο και δύναμη.
Η σημερινή μέρα είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές,κι προκαλούν ένα πνίξιμο στο λαιμό και ένα κλάμμα ασταμάτητο που που δεν εκδηλώνεται ποτέ.
Γιατί ίσως κάποιο από τα κουτιά επηρρεάζει ακόμη κι αυτό.
Οι πριγκίπισσες δεν κλαίνε,έλεγε η γιαγιά μου.
Οι πριγκίπισσες στους γυάλινους πύργους,όμως,σπαράζουν.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Μια υποψία έρωτα

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Γ.Ρίτσος(Γυμνό σώμα)

Όταν η θάλασσα είδε τον ουρανό..


Όταν η θάλασσα είδε τον ουρανό,τον ερωτεύτηκε..

...της φάνηκε,όμως μακρινός και ακατάδεκτος και δεν ήξερε πώς να του το πει..


...Κάποια στιγμή βρήκε τον τρόπο..

...Έκοψε ένα κομμάτι από τα κύματά της..

...έφτιαξε έναν γλάρο...

..και του τον έστειλε..