myspace backgrounds
Myspace Backgrounds

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Ο άνθρωπος της βροχής!


Στις 19 Δεκεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο Kim Peek,ο άνθρωπος στον οποίο βασίστηκε η ταινία Rain Man που έδωσε το Όσκαρ στον Ντάστιν Χόφμαν. Πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 58 ετών.
Θα μου πεις,so what?Κρατήσου!
Ο άνθρωπος αυτός,παρόλο που υπέφερε από σοβαρά κινητικά προβλήματα και βασιζόταν κατεξοχήν στον πατέρα του ακόμα και για τις πιο απλές λειτουργίες όπως να ντυθεί, να χτενιστεί ή να βουρτσίσει τα δόντια του,είχε το εξης χάρισμα:Μπρούσε να θυμάται λεπτομερειακά το 99% του περιεχομένου των 9.000 βιβλίων, που διάβασε στη ζωή του μέχρι τώρα.Ο άνθρωπος φαινόμενο,όπως ονομάστηκε,μπορούσε να μάθει το περιεχόμενο μιας σελίδας σε μόλις δέκα δευτερόλεπτα . Επίσης ο Peek μπορούσε να διαβάσει μέχρι και οκτώ βιβλία την ημέρα και είχε τη δυνατότητα να διαβάσει ταυτόχρονα μια σελίδα με το κάθε μάτι.
 Μπορούσε να θυμηθεί ολόκληρους τηλεφωνικούς καταλόγους, ενώ μπορούσε να πει ποια μέρα της εβδομάδας ήταν σε οποιαδήποτε ημερομηνία χρόνια πριν. Είχε απίστευτες γνώσεις σε θέματα όπως ιστορία, γεωγραφία, μπέιζμπολ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, κινηματογράφος, ημερομηνίες και Σαίξπηρ.Κι όλα αυτά ένας ανάπηρος που δυσκολεύονταν σε κινήσεις απλές,καθημερίνες,δεδομένες για όλους εμάς τους "φυσιολογικούς"!! 
Tο περίεργο στην υπόθεση του Κιμ είναι, ότι ενώ περνούσαν τα χρόνια η μνήμη του ενδυναμώνονταν, γεγονός πρωτοφανές στα ιατρικά χρονικά. Προκειμένου να λύσει το μυστήριο η NASA αποφάσισε να μελετήσει το φαινόμενο Κιμ Πικ με τα πλέον εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα.Για πρώτη φορά επιστήμονες της NASA αναλαμβάνουν να εντρυφήσουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο με τη βοήθεια εξοπλισμού, που χρησιμοποιούταν μέχρι τώρα για την μελέτη των επιδράσεων διαστημικών ταξιδιών στους αστροναύτες.
"Ήταν μοναδικό. Η μνήμη και οι γνώσεις του ήταν απλά απίστευτες" δήλωσε ο νευροψυχίατρος Ντάνιελ Κρίστενσεν στο Πανεπιστημίου της Γιούτα.
Μη φανταστείς πως τα γνώριζα όλα αυτά,έψαξα και τα βρήκα και πραγματικά η ιστόρια του είναι αξιοθαύμαστη!Σε ηλικία 2 ετών εξετάστηκε από νευρολόγο,ο οποίος από μια φευγαλέα εξέταση έκρινε τη περίπτωσή του μη αναστρέψιμη και συμβούλευσε τον πατέρα του,Fran,να τον κλείσει σε ίδρυμα,μιας και δεν θα μπορούσε να επικοινωνεί και να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο!Ο πατέρας του,όμως,τον στήριξε ως το τέλος,πιστεύοντας στη δύναμη του παιδιού του!
Πατέρας και γιος έγιναν το στήριγμα και η ελπίδα κάθε γονιού ενός παιδιού με κινητικά και άλλα προβλήματα.Νευρολόγοι που τον εξέταζαν δυσκολεύονταν να κατανοήσουν τι ακριβώς ήταν αυτό που έκανε τον εγκέφαλό του τόσο ξεχωριστό, σπάνιο και ιδιοφυή. «Το μεγαλύτερο χάρισμά του» είχαν πει οι γιατροί «είναι ότι αποτελεί πηγή ελπίδας για όλον τον κόσμο». 
«Δε χρειάζεται να είσαι ανάπηρος για να είσαι διαφορετικός. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί» συνήθιζε να λέει. 
Ας κρατήσουμε τα τελεύταια αυτά λόγια αυτού του σπάνιου ανθρώπου και ας μη φοβόμαστε να πλησιάσουμε τους <<διαφορετικούς>>Εξάλλου..όλοι διαφέρουμε από τους άλλους.
Καλό υπόλοιπο γιορτών να 'χουμε! 

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Γέρε χρόνε φύγε τώρα..


Πάει κι αυτός ο χρόνος.Μετράει μέρες από τη ζωή μας!Κάποιοι βιαζόμαστε να τον διώξουμε,κάποιοι άλλοι προσπαθούμε να τον κρατήσουμε με νύχια και με δόντια κοντά μας.Αλλά ο χρόνος είναι αμετάκλητος.Περνάει και φεύγει.Όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι.
Όλοι μας θα έχουμε περάσει στιγμές θλίψης,σαν εκείνες που μας φαίνονταν ατελείωτες,σαν να σταμάτησε ο χρόνος.Σαν εκείνες που κοιτάς τους δείκτες και σαν να έχουν κοκκαλώσει,επιμηκύνοντας τον πόνο σου.Σε διέψευσαν.Πέρασαν..
Ή όπως εκείνες που θα έδινες τα πάντα να κρατήσουν παραπάνω.Από εκείνες τις γεμάτες ευτυχία στιγμές που ο χρόνος κυλάει σαν νερό.Ο χρόνος σε ξεγελάει.Παίζει μαζί σου!
Όμως περνάει!
Κάποιοι υποστηρίζουν πως πρέπει να κρατάμε τις καλές στιγμές κάθε χρόνου και να αφήνουμε πίσω τις κακές.Διαφωνώ!Πρέπει να κρατάμε τις έντονες.Μια έντονη ευτυχισμένη στιγμή έχει την ίδια αξία με μία έντονα κακή.Κι ας μας φέρνει στο νου δυσάρεστες καταστάσεις.Οφείλουμε να τη φυλάμε μέσα μας,είναι δική μας.Και κακά τα ψέματα,οι περισσότεροι αυτό κάνουμε.Ασυνείδητα,αν κάτσουμε να σκεφτούμε γεγονότα,αν ανατρέξουμε στο παρελθόν,στο top 10 των στιγμών μας,έρχονται με διαφορά οι κακές.Μήπως έχουν μεγαλύτερη δύναμη μέσα μας;'Η μήπως απλώς τα άσχημα συμβάντα αποτυπώνονται σε ένα ανεξίτηλο τμήμα του εγκεφάλου μας,προστατεύοντάς και αποφεύγοντας μας από παρόμοια λάθη ή συναισθήματα;
Ο χρόνος περνάει.Δεν τα σβήνει όλα με το πέρασμά του,αλλά μας γεμίζει ελπίδες για έναν καλύτερο νέο!Να που πέρασαν οι ατελείωτες ώρες,τότε που έκλαιγες με λυγμούς..Να που πέρασαν τα γέλια που γέμιζαν τις ώρες,κι ας νόμισες πως ο χρόνος μπορούσε να σταματήσει εκεί..Ήταν μόνο στιγμές!
Ο επόμενος χρόνος θα φέρει κι άλλες τέτοιες,έννοια σου!Μα αυτή δεν είναι άλλωστε και η μαγεία;Η υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανοί!Τι νόημα θα είχε το 2010 αν δεν κλαίγαμε κατά τη διάρκειά του;Ποιό θα ήταν το ενδιαφέρον του,αν κυριεύονταν από μία μονότονη δόση χαράς!Πληκτικά και ανούσια όλοιθα γελάγαμε,θα χαιρόμασταν,μέχρι που θα έχανε το νόημα της η χαρά και θα παρακαλούσαμε όλοι για λίγη στεναχώρια!Αστείο δεν ακούγεται;Κι όμως έτσι είναι!Η εναλλαγή συναισθημάτων είναι αυτή που μας κρατάει σε εγρήγορση!
Δεν θα ευχηθώ το 2010 να μας φέρει μόνο χαρά!Εδώ που τα λέμε,δεν γίνεται κιόλας.
Θα ευχηθώ να μας φέρει έντονες και δυνατές στιγμές!Και οι κακές να είναι όσο το δυνατόν λίγες και ανώδυνες.
Κι αν πάλι όταν τις ζήσετε,νιώσετε πως ο χρόνος έχει σταματήσει,θυμηθείτε πως ο χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογος με την ανυπομονησία.Όταν τη δει,παίζει μαζί της και το διασκεδάζει.Αλλά πάντα φεύγει,αυτός είναι ο ρόλος του.
Καλοδεχούμενο το νέο έτος,λοιπόν,και ό,τι φέρει μαζί του!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Jingle bell,jingle bell,jingle bell rock!

Σήμερα βγήκαμε με σκουφάκια αγιοβασιλίστικα,τριγωνάκια,ένα μεγάλο κόκκινο κουτί και ένα καράβι να πούμε τα κάλαντα στο χωριό!Σας είπα ότι το σχολείο μου βρίσκεται σε χωριό;Και μάλιστα είναι από τα πανέμορφα χωριά,αντικειμενικά!Σήμερα,λοιπόν,το γυρίσαμε όλο!Τόση μανία σου λέει!Και το αποτέλεσμα;20 καραμέλες στη τσέπη και 500 ευρώ στο κουτάκι μας!!Γιούχουυυ!
Οι ανθρώποι του χωριού ρε παιδί μου..άλλο πράγμα!Με το χαμόγελο και τη φιλοξενία τους!Παππούδες να μας καλημερίζουν,αυτοκίνητα να σταματούν να περάσουμε,πώς να κάνεις μία τέτοια κίνηση σε πόλη,τεράστια ευθύνη!Ενώ στο χωριουδάκι μας,ούτε καταλάβαμε πώς πέρασαν οι 3 ώρες,χωρίς άγχος και όλα υπό έλεγχο!Με βοήθησαν βέβαια και τα ζουζούνια μου,δεν λέω!
Γυρίσαμε,λοιπον,στο σχολείο,μετρήσαμε τα χρήματα,δεν φανταστήκαμε να ήταν τόσα πολλά!Είχαμε πει εξαρχής πως αν μαζεύαμε αρκετά,θα κάναμε μία φιλανθρωπική πράξη!Ιδρυμα,ορφανοτροφείο,unisef,θα δούμε!Τους έβαλα να σκεφτούν μέχρι αύριο και να αποφασίσουμε όλοι μαζί!Βέβαια,ήθελαν να κρατήσουν ένα μικρό μέρος των χρημάτων για ενίσχυση του ταμείου τους,κάτι που το βρήκα και λογικό και δίκαιο!

Το χάρηκαν πολύ και μαζί τους και οι κάτοικοι του χωριού που είχαν χρόνια,όπως μας είπαν,να δουν κάτι ανάλογο!
Άντε και του χρόνου παιδιά!Δοκιμάστέ το!Θα το χαρείτε πολύ!

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Σήμερα είδα την ευτυχία!

Σήμερα είδα την ευτυχία.Ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ενός ζευγαριού που μετά από πολλές προσπάθειες,κρατούσαν τα δίδυμα ετερόφυλα βρέφη τους.
Τους έβλεπα και τους χάζευα.Ο καθένας από ένα μωράκι στην αγκαλιά.Ρώτησα τη μαμά πως ένιωθε.<<Ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει.Νομίζω ακόμη πως δεν είναι δικά μου και πως τα προσέχω για λίγες ώρες>>Η Ρ.(μαμά της ιστορίας) εδώ και χρόνια φρόντιζε και πρόσεχε παιδιά,μιας και μέσα της είχε ξεγράψει το ενδεχόμενο να αποκτήσει δικό της.Ο Θεός,όμως,είναι ακριβοδίκαιος.Και η ιατρική επιστήμη σωτήρια!Τη παρατηρούσα πώς έπιανε το μωρό,πώς το κρατούσε και πραγματικά ζήλεψα το συναίσθημα που θα ένιωθε εκείνη την ώρα.Τη πληρότητα.Άλλαζαν τα μωρά αγκαλιές,έβλεπαν τον καθένα μας να τους χαμογελάει,τόσα άτομα,τόσες φωνές,χάζεψαν τα καήμενα.Σου λένε <<Κάτσε να κλάψουμε να τρομάξουν,να μας αφήσουν ήσυχους!>>Ξέκινησε,λοιπόν,τα γυναικεία κόλπα η μικρή και σιγόνταρε απο πίσω ο μικρός!Και το κόλπο έπιασε!Ξαφνικά όλοι απομακρύνθηκαν!Και μετά μου λένε τα μικρά δεν "χορεύουν" τους μεγάλους!
Οι γονείς,πάντως,τέρατα ψυχραιμίας.Ο μπαμπάς συνειδητοποιημένος,από τα λεγόμενα και τις κινήσεις του, για τον ρόλο του και η μαμά εξίσου για τον δικό της.Ούτε να πνίγουν τα παιδιά με υστερίες και απωθημένα,ούτε να αδιαφορούν.Ισορροπημένοι.Πίασαμε τη κουβέντα περί ανατροφή και συνταγές μεγαλώματος παιδιών.Και άρχισαν να με ρωτάνε τη γνώμη μου περί τέτοιων θεμάτων,λόγω,λέει,επαγγέλματος.<<Τι να  σας πω βρε παιδιά;Εγω δεν είμαι ειδική,ούτε έχω παιδιά.Το μόνο που ξέρω,είναι από αυτά που βλέπω και κρίνω ανάλογα με τα δικά μου βιώματα.Δεν υπάρχει συνταγή καλού γονέα και λάθη θα γίνονται πάντα.Το θέμα είναι σε ποιον βαθμό θα γίνονται και σε τι βαθμό θα είναι οι επιπτώσεις τους.Οι παιδοψυχολόγοι λένε πως το παιδί ακόμη και από τη κοιλιά της μάνας έχει ήδη τον χαρακτήρα του.Από τότε ακόμη το κακομαθαίνεις,από τότε ακόμη σου παίρνει τον αέρα.Είναι μεν πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά,αλλά αν τους δείξεις αγάπη και εμπιστοσύνη,σε λογικά πλαίσια και τα δύο,είναι η πιο καλή αρχή!>>Περίπου αυτά τους είπα.Σε διαλόγο κάπως έτσι ήταν τα λόγια μου.Ο μπαμπάς φαινόταν λίγο προβληματισμένος.Και τον δικαιολόγησα.Ποιός δεν φοβάται σήμερα να μεγαλώνει παιδιά με τόσα τέρατα γύρω μας;Τι να πρωτοαποφύγεις,χωρίς να τρομάξεις το παιδί και του γεμίσεις φοβίες,αλλά και δείχνοντάς το να καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης!Τόσο λεπτές ισορροπίες που και στη θεωρία φαντάζουν χάος.Πόσο μάλλον στη πράξη!<<Θα προσπαθήσουμε να μη δείξουμε ποτέ την αδυναμία μας στα παιδιά.Το μόνο που θέλω,εγώ,σαν πατέρας,είναι να τα βλέπω χαρούμενα κι ας έχουν στη τσέπη είτε 2 ευρώ,είτε 5.000.000.Να είναι κοινωνικά και σωστοί άνθρωποι>>Τα λόγια αυτά ακούγονται πολύ γλυκά και ώριμα.Το να ακούς τέτοια λόγια από γονείς που κρατούν το όνειρό τόσων χρόνων στην αγκαλιά τους είνια ανατριχιαστικό.Μακάρι να το εφαρμόσουν,μιας και η εμπειρία έχει δείξει,πως ειδικά τέτοια γονείς,δικαιολογημένα και άκρως αθέμητα,πέφτουν έξω στα λόγια τους και μπερδεύουν τις ισορροπίες.Δεν μπορείς να τους κακολογήσεις.Η προσδοκία και η λαχτάρα της εγκυμοσύνης τους δικαιολογεί αρκετές λανθασμένες κινήσεις,που δυστυχώς τα αποτελέσματα φαίνονται μετά απο χρόνια.
Ίσως οι σύμβουλοι γονέων να κάνουν μεγαλύτερα λάθη στα παιδιά τους.Ίσως κι εγώ να κάνω χειρότερα.Ποτέ δεν ξέρεις ποιες θα είναι οι συνθήκες και τα δεδομένα σου.Σημασία δεν έχει πόσο ενημερωμένος είσαι για τον δεκάλογο του σωστού γονέα.Σημασία έχει να είσαι γονέας και να φαίνεσαι.
Η εικόνα της πλήρης πλέον οικογένειάς τους με άγγιξε.Και πραγματικά τους εύχομαι να είναι γεροί και δυνατοί να τα μεγαλώσουν όπως επιθυμούν!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Η έπαρση χωράει εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα γύρω!

'Eχω νεύρα.Πολλά νεύρα!Και δε ξέρω ποιος τυχερός θα τη πληρώσει!Θυμάσαι ποιό είναι το μοναδικό πράγμα που δεν αντέχω σε άνθρωπο;Κανείς;Τσ,τσ,τσ!Τόσο πολύ με προσέχετε όταν μιλάω!(Χιούμορ,μπας και καλύψω την εξαλλοσύνη μου)Την ΕΠΑΡΣΗ κύριοι!Αυτή που κάποιοι χαρακτηρίζουν ανωτερότητα και "είμαι αυτό που είμαι και το ξέρω ότι χωρίς εμένα ο πλανήτης θα ερημώσει"!Η έπαρση,λοιπόν,πουλάει πολύ στις μέρες μας.Κάποιοι την έχουν από φυσικού τους και κάποιοι,ακόμα πιο ηλίθιοι,προσπαθούν να την αποκτήσουν με κόπο και ιδρώτα!Αυτοί που την έχουν και τη χαίρονται,είναι απλώς αξιολύπητοι,οι δε άλλοι,επιοικώς γελοίοι!"Προσπαθώ να σου δείξω την υπεροχή μου,τόσο έντονα ώστε να σε χαμηλώσω και τόσο διακριτικά ώστε να μη φανεί η κακία μου"!Αυτή είναι η ψυχολογία του επαρμένου!Κάποιοι ψαρώνουν και πέφτουν στη παγίδα,κάποιοι άλλοι αδιαφορούν.Εγώ απλώς τρέχω μακρυά!Θέλεις να με διώξεις από κοντά σου;Δείξε μου έπαρση!Εγγυημένο 100%!
Σήμερα λοιπόν,κάποια μου την έτριψε στη μούρη!Μου την έδειξε τόσο έντονα,που σχεδόν ανακατεύτηκα!Το συμβάν δεν με αφορούσε,απλώς έτυχε να πέσω πάνω στο καλύτερο!Η αφορμή δεν αξίζει να σημειωθεί!Το συμβάν αφορούσε μια κοπέλα 22 χρονών και μια 34χρονη!Το δίκιο,με λίγα είχε,έπεφτε στη μικρότερη,η οποία θεώρησε πως αυτό της έδινε το κάθε δικαίωμα να ανοίξει το στοματάκι,λέγοντας και λέγοντας και λέγοντας και μη τελειώνοντας ποτέ!Κι εκεί έχασε όλο το παιχνίδι!Ένα ασήμαντο,αντικειμενικά,λάθος της Ρ. ήταν η αιτία να βγούνε χαρακτήρες και νοοτροπίες!Ειπώθηκαν λόγια περί ανεγκεφαλοσύνης,περί ηλιθιότητας,περί πολλών!Πάντα από το γλυκό στόμα της Δ.Και πάντα με ύφος θιγμένο,επαρμένο,τύπου "είμαι από πάνω,τα χώνω άνετα και πείτε μου και μπράβο!"Και ρωτώ:
Με τι φόντα ρε κακομαθημένο χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο που έχει παλέψει τόσο στο να φτάσει εδώ που έφτασε;Πώς μπορείς να μιλάς έτσι και με τέτοιο ύφος για έναν άνθρωπο που,αν μη τι άλλο,μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και να κάνει αυτό που κάνει,έχοντας αντιμετωπίσει πραγματικές δυσκολίες,όταν οι δικές σου είναι αν θα προλάβεις την αγορά ή αν έσπασε το νυχάκι!Εσύ,βολεμένη μου,όπως κι εγώ,κι όσες σαν εμάς,είμαστε από τις προνομιούχες!Μπήκαμε σε μια σχολή,πήραμε το χαρτάκι,και βολευτήκαμε.Δεν νιώσαμε ανεργία,ούτε εσύ,ούτε εγώ.Δεν γνωρίσαμε προβλήματα.Και αυτό μας κάνει να το βουλώνουμε.Ειδικά όταν έχουμε απέναντί μας,έναν άνθρωπο δυνατό.Στη θέση του θα κλαιγόμασταν στους μπαμπάδες μας.Σίγουρα το κάνεις,όπως κι εγώ.Αλλά από μία τέτοια γυναίκα μόνο να πάρουμε μπορούμε.Και άσε το μπλαζέ υφάκι της θιγμένης μανταμίτσας,γιατί σε πρόδωσε η κουλτούρα σου καλή μου.
Μέτρα κάλα τα λόγια σου και συμμαζέψου!Το να υποτιμάς,παίρνοντας την αφορμή,ανθρώπους,τονώνοντας το εγώ σου και αυτοπροβάλλοντας το τεραααάστιο άναστημά σου,στο χωριό μου λέγεται γελοιότητα και χρήζει εντατικής ψυχολογικής βοήθειας.Ευχαριστώ!

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Προς τον Άγιο Βασίλη

Aγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
είμαι το κοριτσάκι που κάποτε πήγες να κοροιδέψεις,δεν θυμάσαι,ε;Τότε...πριν 20 χρόνια,που εσύ κι ο παππούς μου μαγειρεύατε τα σχέδια σας για το δώρο μου πίσω από τη πλάτη μου..ούτε αυτό σου λέει κάτι;Μάλλον έχεις κοροιδέψει πολύ κοσμάκι συνονόματέ μου!Τέλος πάντων,το έχω ξεχάσει γιατί το τερπνόν μετά του ωφελίμου,λένε!Η αλήθεια είναι πως καιρό τώρα αμφισβητώ την ύπαρξή σου,καθώς και την ιδιότητα του δωροκουβαλητή που έχεις.Από παιδί ξέρω όλη την αλήθεια,μη κοιτάς που έκλεινα τα μάτια για να μη χαλάσω το παραμυθάκι!Αν υπήρχες,θα μου έστελνες το πραγματικό δώρο που σου ζήτησα στα 7 μου χρόνια,κι όχι αυτό που είπα στους γονείς μου!Εκεί σε έπιασα καλέ μου άγιε!Πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά;Ε;Anyway,επειδή τα κίνητρά σου ήταν αθώα και αγνά,σε έχω συγχωρέσει καιρό τώρα!
Στο θέμα μας όμως!Κοίταξε..ξέρεις πολύ καλά ότι η κάθε ηλικία έχει και τις ανάγκες της.Έχω παραμεγαλώσει για να σου ζητήσω το κουκλόσπιτο της Barbie ή το καραόκε του Ρουβά!Το δώρο μου είναι κάπως πιο..πολύπλοκο και ασυνήθιστο!Θέλω να με μεταμορφώσεις για 1 ημέρα σε πεταλούδα!Από μικρή ήθελα να δω πώς είναι να πετάς και επέιδη τα χρόνια περνάνε για ανεκπλήρωτα όνειρα,τώρα είναι η ευκαιρία της ζωής μου!Μην αγχώνεσαι,έχω σκεφτεί το πλάνο.Αν στείλεις από έναν τάρανδο σε κάθε μάγισσα,όλο και κάτι θα βρεις για τη περίπτωσή μου!Η επιλογή της πεταλούδας είναι στο χέρι σου,,με ξέρεις πόσο βολικός άνθρωπος είμαι! (Μην  ειρωνεύεσαι,γιατί είσαι άγιος και μπορεί να εκθρονιστείς!)Καλά,αν θέλεις τη γνώμη μου,προτιμώ να με κάνεις μια μικρή μπλε πεταλούδα,ούτε πολύ όμορφη (για να μη με πιάσουν και με ξεπουπουλίσουν),ούτε πολύ άσχημη (για να μη γίνω αποδεκτή από τις υπόλοιπες).Μια απλή μπλε πεταλουδίτσα μωρέ!Σιγά το πράγμα!Τώρα,αν εσύ,πιστεύεις πως είμαι τόσο κακός άνθρωπος και μου αξίζει να γίνω μια απαίσια,σιχαμερή κάμπια,sorry,αλλά θα υποστείς τις συνέπειες.Γιατί η δκή μου τιμωρία θα κρατήσει μόνο 24 ώρες,αν δεν λιώσω σε κανένα παπούτσι,ενώ οι δικές σου μετοχές από τη δυσφήμιση που θα σου κάνω θα πέσουν τόσο χαμηλά,που θα χρεωκοπήσεις!Άρα δεν θα έχεις χρήματα για υλικά και παιχνίδια,οι τάρανδοί σου θα αργοπεθαίνουν από τη πείνα,θα χαθεί το υψηλό κύρος σου,συνεπώς αντίο παιδιά,αντίο Άγιο Βασιλίτσα,αντίο καλικάντζαροι!Χάνοντας τη δόξα σου,θα χάσεις ό,τι έχεις δίπλα σου καημενούλη μου!Για να μη σου πω πως αν ψάξω,θα βρω χιλιάδες εξαπατημένα παιδάκια για συνέταιρους που πλήγωσες διαιωνίζοντας την ύπαρξή σου!

Όπως καταλαβαίνεις καλέ μου άγιε,οι επιλογές σου λιγοστεύουν!Δεν είσαι σε ηλικία για ρίσκα!Ούτε χαζός να χαλάσει μία τέτοια φήμη που κόπιασες καιρό για να τη φτάσεις εδώ,για μια ανεκπλήρωτη ευχή!Συμφωνούμε;Λοιπόν,θα περιμένω να δω το μαγικό φίλτρο που θα με μεταμορφώσει κάτω από το christmas tree.
Σ'ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων και πρόσεξε μη κάνεις καμιά βλακέια!Δεν παίζουν με πληγωμένα κορίτσια!Ειδικά όταν έχουν ωροσκόπο Σκορπιό!
Φιλιά πολλά και σου εύχομαι χαρούμενα,χουχούλικα Χριστούγεννα!
Άντε και του χρόνου βρε! 


ΥΓ:Συγνώμη αν φαίνομαι απειλητική και κακία,η ζωή με έκανε έτσι!Κι αν το ξόρκι είναι από κομπογιανίτισσα μάγισσα και δεν επιστρέψω ποτέ πίσω,ακόμη καλύτερα!




Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

19 πράγματα για μένα!

  1. Κάθε πρωί πίνω γάλα και τρώω μπισκοτόκρεμα της Νουνού!Έχει γίνει μία ψυχαναγκαστική συνήθεια που λατρεύω!
  2. Σιγοτραγουδάω παντού και συνεχώς.Στο σούπερ μάρκετ,στο δρόμο,στο σχολείο.Μονίμως υπάρχει στο μυαλό μου μία επιλεγμένη λίστα τραγουδιών,αναλόγως με τη διάθεση!(Ας σημειωθεί ότι σε μεγάλες στιγμές βγάζω και το μικρόφωνο από το συρτάρι!)
  3. Τρελαίνομαι για επιτραπέζια,με αδυναμία στη Μonopoly!Γίνομαι αδίστακτη καπιταλίστρια και ήταν το κίνητρο για να επίλεξω στο λύκειο το μάθημα της Οικονομίας!
  4. Υπεραναλύω όποια ταινία βλέπω.Μπορώ να αναλύσω ακόμη και τον Nemo!
  5. Όνειρό μου να αποκτήσω ένα μικρό ξύλινο βιβλιοπωλείο,γεμάτο βιβλία όλων των ηλικιών,όπου θα υπάρχουν τραπεζάκια με καρέκλες για τους πελάτες,ώστε να μπορούν να διαβάζουν ό,τι τους τραβήξει τη προσοχή!Στο υπόγειο θα υπάρχει αίθουσα κουκλοθεάτρου,όπου θα το παρουσιάζει πολύ καλή φίλη και φοβερή στο κουκλοθέατρο!
  6. Έχω αδυναμία στο ροζ!Ακόμη και ο πορτοκαλοστίφτης είναι ροζ.
  7. Είμαι αρρωστοφοβική!Πανικοβάλομαι και με το παραμικρό σπυράκι και η περίπτωση του νοσοκομείου είναι η πρώτη μου σκέψη για το ο,τιδήποτε!
  8. Φοβάμαι το σκοτάδι και τη μοναξιά.
  9. Όταν ήμουν μικρή,ήμουν πεπεισμένη ότι είμαι πριγκίπισσα.
  10. Δεν ξέρω να κάνω ποδήλατο!Παρόλο που είχα,δεν έμαθα ποτέ.(Είναι ένα απωθημένο αυτό!)
  11. Μικρή νόμιζα πως είχα το δικό μου αστέρι!Κάθε βράδυ μάλιστα το αναγνώριζα,ανάμεσα στα υπόλοιπα.
  12. Μισώ την έπαρση στους ανθρώπους και  κουράζομαι με τη τόση προσπάθεια για αυτοπροβολή των γύρω μου!
  13. Η φράση "το κοριτσάκι του μπαμπά" με αντιπροσωπεύει απόλυτα.Αν δεν φοβόμουν τις βελόνες,θα έκανα τατουάζ daddy's girl!Tόσο πολύ σου λέει!
  14. Είμαι κυκλοθυμική!Ένα χαζό,άσχημο συμβάν μπορεί να μου χαλάσει όλη τη μέρα,αλλά και ένα μικρό,καλό να μου τη ξαναφτιάξει!Κλαίω πολύ εύκολα,πλέον οι γύρω μου δεν απορούν,όταν βλέπουν δάκρυα!
  15. Εδώ και έναν χρόνο κόβω το κάπνισμα!
  16. Ένα δεύτερο όνειρο είναι να ανοίξει ελληνικό σχολείο στη Eurodisney και να δουλεύω ανάμεσα στη Tinkerbell και το Coyote!
  17. Ξέρω που κρύβεται ο μικρός πρίγκιπας και δεν το αποκαλύψω ποτέ!
  18. Πήγαινέ με σε ένα εμπορικό με ρούχα και θα βαρεθώ στο πρώτο 5λέπτο.Πήγαινε με σε ένα βιβλιοπωλείο και άφησε με εκεί για μέρες.
  19. Λατρεύω τα παιδιά και τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν!

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Έρωτας:Μια διχασμένη προσωπικότητα

Τι είναι πιο όμορφο: να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;Να λιώνει η καρδιά σου από έρωτα ή να νιώθεις τα συναισθήματα του άλλου σαν ασπίδα προστασίας;Τι είναι πιο φρικτό;Να πληγώνεις ή να πληγώνεσαι;Να πρέπει να είσαι εσύ αυτή που θα σκίσεις τη καρδιά του άλλου ή να σκίζεται η δική σου καρδιά;Τι είναι πιο ασφαλές;Να ζεις τον έρωτα όπως αισθάνεσαι,κάνοντας λάθη,τρώγοντας τα μούτρα σου ή να τον ζεις συμβατικά και προσγειωμένα;Να αφήνεσαι,να γίνεσαι παιδί,να κάνεις επιπολαιότητες,να κινείσαι αυθόρμητα υποκινούμενη από τα συναισθήματα σου ή να πορεύεσαι με άξονα της λογικής,κρατώντας επιφυλάξεις,προστατεύοντας το μέσα σου και αποφεύγοντάς το από πιθανά λάθη και πόνο;
Ο έρωτας έρχεται στη ζωή μας,σαν μέλισσα που ζουζουνίζει ενοχλητικά στο αυτί μας.Ο έρωτας αυτός μας ενοχλέι,λειτουργεί ανασταλτικά στη καθημερινότητά μας,μας αποσυντονίζει,μας βγάζει εκτός προγράμματος.Είναι ίσως αντιπαραγωγικός,ανορθόδοξος και προσπαθεί με επιμονή να μας καταρρίψει κάθε πιστεύω μας.Είναι ο έρωτας που περισσότερο τον απομακρύνουμε,τόσο περισσότερο εισχωρεί και εδραιώνεται μέσα σας.Είναι ο επικύνδινος έρωτας,ο αναρχικός,ο κτητικός,ο έρωτας που βρίσκει τη πιο κατάλληλη στιγμή να ρίξει το βέλος του και να μας διαλύσει.Είναι ύπουλος και τρέφεται από τον φόβο μας να τον αντιμετωπίσουμε.Ζει από αυτόν τον φόβο και ποτέ δεν παίζει το τελευταίο του χαρτί.Είναι διπλωμάτης,ευφηής,εκδικητικός,μία έντονη προσωπικότητα με δυναμισμό και άπειρες στρατηγικές.Μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι και ανυπεράσπιστοι μπροστά του και μας δημιουργεί αισθήματα πανικού και μέγιστης ανασφάλειας!

Ο έρωτας μπορεί να έρθει στη ζωή μας σαν μια γάτα που τρίβεται στα πόδια σου.Ρομαντικά,ανεπαίσθητα,γλυκά,σαν αεράκι δροσιάς μια ζεστή μέρα του Αυγούστου.Ξαφνικά και όμορφα.Στο πέρασμα του ανθίζουν λουλούδια,χαμογελούν πρόσωπα,κάτι σαν να βρίσκεσαι στη Χώρα των Θαυμάτων.Είναι γοητευτικός,σαν αρχαίος θεός.Ειλικρινής και αγνός.Εύθραυστος.Πόλύτιμος.Δίπλα του νιώθεις δυνατή,σου δημιουργεί μια ανεξήγητη ασφάλεια.Το χαμόγελο του σε εμπνέει,σε ηρεμεί,σε καθησυχάζει,αποτελεί στήριγμα.Σου εξάπτει τη φαντασία,σε ονειρεύει,σε ταξιδεύει,είναι φοβερός ονειροπόλος.Σου δημιουργεί ένα γλυκό άγχος,μια απορία,ένα αίσθημα τύχης.Σε χορεύει,σε μαγεύει,σου δημιουργεί πληρότητα.Είναι πάντα καλοδεχούμενος,μαζί με αυτόν και οι επιπτώσεις του.
Ό,τι μορφή κι αν έχει ο έρωτας,δε παύει να είναι ένα δυνατό,έντονο,γεμάτο αναταραχές συναίσθημα.Ό,τι μορφή κι αν έχει,ζήσ'τη!Κάνε λάθη.Ρίσκαρε!Η ζωή θα ήταν άχρωμη χωρίς το απρόβλεπτο.Εκεί κρύβεται όλη η μαγεία!Κάνε λάθη,ακόμη κι αν όλα μέσα σου σε φωνάζουν να μη τα κάνεις.Κάνε τα και ζήσε τα με όλη σου τη ψυχή!Όπως λέει κι ένας φίλος,υπευθυνότητα είναι να αναγνωρίζεις την ηδονή και το τίμημά της και μετά να κάνεις την επιλογή σου.Λάβε υπόψην ότι μετά πρέπει να ζήσεις με τις επιλογές σου.
Ερωτευθείτε γιατί χανόμαστε!

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Μια τεράστια αγκαλιά!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα που ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να βρει τη θέση της στο χάρτη, γεννήθηκε ένα αγόρι πολύ ξεχωριστό από τα άλλα παιδιά. Ενώ ήταν πολύ όμορφο, είχε τεράστια χέρια.. Οι γονείς του το αγαπούσαν πολύ και παρόλο που στεναχωριόνταν με αυτή την ιδιαιτερότητά του, ποτέ δεν του το έδειξαν.
-«Πώς θα κάνει φίλους;» Έλεγε ο πατέρας του συχνά στη μητέρα του τις ώρες που το αγόρι κοιμόταν. «Τι θα κάνει στη ζωή του;»
-«Αν γίνει καλός άνθρωπος και δίνει αγάπη, θα πάρει αγάπη», απαντούσε η μητέρα του. Αυτή η σκέψη τους γέμιζε χαρά και ελπίδα.
Τα χρόνια περνούσαν, το αγόρι μεγάλωνε και τα χέρια του γινόταν όλο και πιο μεγάλα. Όταν άρχισε να καταλαβαίνει τη διαφορά του με τα άλλα παιδάκια, ένιωθε άσχημα και αδικημένος.
-«Γιατί μαμά να είμαι έτσι;»,ρωτούσε με δάκρυα στα μάτια.
-«Ο Θεός σου χάρισε αυτά τα χέρια για κάποιο καλό λόγο», του απαντούσε αυτή, κρύβοντας βαθιά τον πόνο της.
Έφτασε η μέρα όπου το παιδί θα πήγαινε σχολείο. Οι γονείς του , όσο και αν αγχώνονταν με τη συμπεριφορά των άλλων παιδιών απέναντί του, ήθελαν να του προσφέρουν τη μόρφωση που του άξιζε.
Έτσι το παιδί βγήκε για πρώτη φορά από το σπίτι, φοβισμένο, αλλά και χαρούμενο που θα μάθει γράμματα.
Ονειρευόταν τη στιγμή που θα κάνει φίλους, θα παίξει μπάλα, όπως κάθε παιδί στη γειτονιά του και δε θα κοιτάζει από το παράθυρο πλέον.
Μόλις έφτασε στην αυλή του σχολείου, όλα τα βλέμματα των παιδιών έπεσαν επάνω του.
Αρχικά σιωπή και μετά γέλια..
-«Χα χα χα, κοίτα τα χέρια του», έλεγαν δύο αγόρια μεταξύ τους.
-«Χα, χα χα , πώς είναι έτσι!», σχολίαζε μία παρέα πιο πέρα.
Υπήρχαν και κάποια παιδιά όμως που τον φοβήθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν.
-«Θεέ μου! Ένας εξωγήινος!»
-«Ένα τέρας!»
-«Δαγκώνει;»
Το αγόρι γύρισε στο σπίτι με κλάματα..
-« Δε θα πάω ξανά στο σχολείο! Τα παιδιά με φοβούνται..», είπε στη μαμά του με λυγμούς..
-«Θα πηγαίνεις για να δείξεις πως είσαι σαν κι αυτούς και για να μάθουν πόσο καλός άνθρωπος είσαι.»
Πράγματι! Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Νοιάζονταν για όλο τον κόσμο.
Ήθελε να δώσει αγάπη σε όλους, αρκεί να το ήθελαν κι αυτοί. Κι αυτό που τον πονούσε πιο πολύ, ήταν ότι δεν μπορούσε να δώσει την αγάπη που είχε μέσα του..
 Το νέο για το παράξενο παιδί με τα μεγάλα χέρια διαδόθηκε σύντομα όχι μόνο στη χώρα, αλλά και έξω από αυτή… διαδόθηκε στόμα-στόμα… Πέρασαν μήνες και το αγόρι έγινε ο καλύτερος μαθητής της τάξης του. Ένιωθε μόνος του, δεν του μιλούσε κανείς, όλοι τον κορόιδευαν και τον αποκαλούσαν «τέρας»
-«Τέρας, πιάσε τα σύννεφα!»
-«Τέρας, πιάσε το διπλανό χωριό!»
Στα διαλείμματα καθόταν κάτω από το αγαπημένο του δέντρο που ήταν ο μοναδικός του φίλος και έβλεπε τους συμμαθητές του να παίζουν μπάλα στο δρόμο δίπλα από το σχολείο.
-«Δεν φταίνε αυτοί που δεν με συμπαθούν, εγώ φταίω. »., σκεφτόταν,
«Μακάρι να μπορούσα να τους αποδείξω ότι δεν διαφέρω παρά μόνο εξωτερικά και να γίνω φίλος τους. »
Ο καιρός περνούσε και κάθε μέρα η ίδια εικόνα, η ίδια μοναξιά, τα ίδια πειράγματα από τα άλλα παιδιά. Αντιμετώπιζε καθημερινά το χλευασμό λόγω της διαφορετικότητάς του…
Μέχρι που μια χειμωνιάτικη μέρα, σε ένα διάλειμμα όπως όλα τα άλλα συνέβη κάτι φοβερό.. Ένα περιστατικό που έγινε η αφορμή να αλλάξει τη ζωή τόσο των παιδιών, όσο και του ξεχωριστού παιδιού. Ενώ καθόταν κάτω από το συνηθισμένο του δέντρο και έβλεπε τα υπόλοιπα παιδιά  που έπαιζαν στο δρόμο μπάλα, ανέμελα και αφοσιωμένα στο παιχνίδι, ξαφνικά, ένας απερίσκεπτος οδηγός φορτηγού κατευθυνόταν επάνω τους. Το αγόρι, αμέσως, με μια μόνο κίνηση, άπλωσε το ένα του χέρι και μάζεψε όλα τα παιδιά στην αγκαλιά του! Το τεράστιο χέρι του τους έσωσε τη ζωή!!
Τα παιδιά ένιωσαν τόσο άσχημα που τον αδικούσαν όλο αυτόν τον καιρό και το αγόρι ένιωσε τόση χαρά που η αγκαλιά του ήταν μεγάλη.. Έτσι ξέχασε αμέσως την άδικη συμπεριφορά τους.
Αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι σημασία δεν έχει η εμφάνιση, αλλά η ψυχή και ότι ένα άσχημο χαρακτηριστικό είναι ικανό να σου χαρίσει ζωή, αλλά και έναν καλό φίλο!
Το αγόρι έγινε αμέσως ο αγαπημένος φίλος όλων των παιδιών του χωριού και τον ευχαρίστησαν με το πιο γλυκό δώρο! Έφτιαξαν όλοι μαζί ένα ζευγάρι τεράστια χρωματιστά γάντια για να μη κρυώνουν τα πολύτιμα χέρια του!
Τώρα το αγόρι ένιωθε ζέστη και στη καρδιά του, όχι μόνο στα χέρια του. Έβλεπε την αγάπη στα μάτια των φίλων του και ένιωθε τόσο ευτυχισμένος!! Θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας του και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε για τη χρησιμότητα της ιδιαιτερότητάς του. Αυτά τα χέρια που τον κρατούσαν σε απόσταση, ήταν αυτά που τον έφεραν τόσο κοντά με τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτά τα χέρια που χωράνε όσους είναι διαθετημένοι να νιώσουν τη πιο ζεστή, αγκαλιά απ’ όσες δόθηκαν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο!!

Η ηχώ μιας πριγκίπισσας!




Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη μακρινή ζούσε μια πριγκίπισσα. Από τα παιδικά της χρόνια ,όμως, φαινόταν πως διέφερε από τις άλλες πριγκίπισσες. Ασχολούνταν με βιβλία, τραγουδούσε την αγάπη  και χόρευε την ελπίδα, όσο οι άλλες πριγκιποπούλες γυάλιζαν τις χρυσές κορώνες τους και ανέμιζαν τα φανταχτερά φορέματά τους.
Με τον καιρό η πριγκίπισσα αποδείχθηκε με τους τρόπους της ακατάλληλη για τη θέση της. Ένα βράδυ διώχθηκε κρυφά από το παλάτι και κανείς δεν ρώτησε ποτέ γι’ αυτήν. Η πριγκίπισσα πληγώθηκε πολύ, αλλά κατά βάθος ένιωσε για πρώτη φορά ελεύθερη, έχοντας μοναδικά εφόδια την αγάπη και τη γνώση.
Ταξίδεψε σε πολλούς τόπους, γνώρισε πολλούς ιππότες, οι οποίοι, είτε τη περιγελούσαν επιδεικτικά, βλέποντας τη ταλαιπωρημένη όψη της, είτε την αγνοούσαν πάνω στα περήφανα άλογα τους. Κινδύνεψε από δράκους και κακές μάγισσες, οι οποίοι, ακούγοντας τα τραγούδια της για αγάπη, την εκδικούνταν  με φλόγες και ξόρκια.
Η πριγκίπισσα συνειδητοποίησε για πρώτη φορά στη ζωή της πως όντως διέφερε.. και τότε ένιωσε πραγματικά μόνη.. Δεν το έβαλε όμως κάτω, πρόσθεσε στα τραγούδια της, που μέχρι τώρα εξυμνούσαν μόνο την αγάπη, και τη μοναξιά. Και τραγουδούσε έντονα, πεισματικά και ασταμάτητα, αλλά ψιθυριστά..
Ξεπερνούσε τα εμπόδια που συναντούσε με όπλο την ηχώ της φωνής της. Η μελωδία των τραγουδιών της έγινε η ασπίδα της!
Η πριγκίπισσα ταξίδεψε σε βουνά και θάλασσες...Ακόμη θα τη δεις να περιπλανιέται με το βρώμικο ,καλοραμμένο, ροζ φόρεμά της.. Κι αν την αναγνωρίσεις και νιώσεις το τραγούδι της, πλησίασέ τη χωρίς να τη τρομάξεις και απλώς πιάσε τον ρυθμό του τραγουδιού της.. Τότε οι στίχοι θα φέρουν την Άνοιξη και οι νότες τα λουλούδια!

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Βαθμολογία ή μήπως βαθμοθηρία;


Τα Χριστούγεννα κοντοζυγώνουν..Η ατμόσφαιρα της τάξης μυρίζει Χριστούγεννα, η τάξη γέμισε χρυσόσκονη και φωτάκια και το γιορτινό κλίμα έχει μπει για τα καλά στην αίθουσα!Μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση,όμως,υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια που αγχώνει τα παιδικά μυαλουδάκια και κλέβει απο αυτά τη χαρούμενη,γιορτινή,jinge bell διάθεση!!Η παραδοσιάκη,εξαναγκαστική παρουσία των βαθμών!
Αύριο,λοιπόν,πρέπει να παραδώσω την αναλυτική για κάθε μαθητή βαθμολογία στον διευθυντή!Πήρα τον προσωπικό φάκελο του κάθε μαθητή μου στο σπίτι και από τη στιγμή που δεν μπορώ να το αποφύγω,άνοιγα διστακτικά έναν έναν φάκελο,κοιτάζοντας παρατηρήσεις και επίδοση διαγωνισμάτων,λαμβάνοντας υπόψην τη διαγωγή,επίμέλεια,συνέπεια και γενικώς κάθε παράμετρο που μπορεί να εισχωρέσει μεσα σε έναν βαθμό.Ok,παραδέχομαι πως μου είναι συναισθηματικά πολύ δύσκολη διαδικασία!Από την άλλη,δέχομαι πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης,μιας και απεικονίζει αριθμητικά την ακαδημα'ι'κή επίδοση του εκάστοτε μαθητή!Συνεπώς,βοηθάει γονείς και παιδιά να εντοπίσουν αδυναμίες και να επιβραβεύουν προσπάθειες!
Έχοντας πάντα ευνοική διάθεση στο θέμα των βαθμών,αξιολογώ πρωτίστως προσπάθεια και διάθεση!Η προσπάθεια ανταμοίβεται!Αυτό έχω ως αρχή και βάση αυτού πορεύομαι!
Βλέποντας,όμως,τον φάκελο του κάθε μαθητή,παρατηρείς πως το κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και υπάρχουν  στο backround διάφοροι λόγοι που επηρρεάζουν τη χαμηλή ή υψηλή βαθμολογία του.Πώς να λάβεις υπόψην σου  μερικά χαμηλόβαθμα διαγωνίσματα,όταν πίσω από αυτά κρύβεται η εύθραυστη ψυχολογία του παιδιού που βιώνει τον θάνατο συγγενή του;Πώς μπορείς να αξιολογήσεις μία τέτοια περίπτωση;Πώς μπορείς να αξιολογήσεις έναν άριστο μαθητή,όταν η συμπεριφορά του είναι επιοικώς απαράδεκτη;Και αντίστροφα,πώς μπορείς να αξιολογήσεις ένα χαρισματικά καλό και σωστό παιδί,που η μαθητική του επίδοση είναι κάτω του μετρίου;Γιατί ένα παιδί που έχει έρθει απο το εξωτερικό και που έχει ήδη διάφορα θέματα να αντιμετωπίσει,να έρχεται και αντιμέτωπο με μία αυστηρά χαμηλή βαθμολογία που θα του κόψει τα φτερά;
Υπάρχουν τόσες παράμετροι,που δυστυχώς δεν μπορούν να χωρέσουν στη βαθμολογική κλίμακα του 9 ή του Β.
Οι βαθμοί δημιουργούν φόβο,ας μη κρυβόμαστε.Αποτελούν απειλή και μέσο εκβιασμού.Κάτι σαν τιμωρία.Στα μάτια των παιδιών πάντα.Όταν δεν είναι αντικειμενικοί και υποκρύπτουν εμπάθειες,δημιουργούν ανασφάλειες και απογοήτευση.Όταν πάλι γίνονται αξιοκρατικά,δεν ξέρω κατά πόσο θα έχουν συμπεριλάβει μέσα τους όλες τις παραμέτρους!
Δεν θελώ να καταργηθεί ο θεσμός της κίτρινης καρτέλας,κάτι τέτοιο θα ήταν ανορθόδοξο και θα δημιουργούσε άλλης φύσεως προβλήματα.Θέλω να διαφοροποιηθεί ο τρόπος της αξιολόγησης.Για παράδειγμα στο μάθημα της Γλώσσας να υπάρχει λίστα της γραπτής Έκθεσης,λίστα του προφορικού λόγου,λίστα της Γραμματικής,κτλ.Σε κάθε λίστα,να υπάρχουν παρατηρήσεις και σχόλια από τον δάσκαλο και να αντικαταστηθούν επιτέλους οι βαθμοί.
Οι βαθμοί φέρνουν ανταγωνισμό και δημιουργούν ασυνείδητα εχθρικές διαθέσεις.Οι μαθητές του 9-10 αποτελούν μία κλίκα.Είναι οι ισχυροί,οι δυνατοί.Ακολουθεί η κλίκα των μεσαιών-μέτριων μαθητών και οι δε αδύναμοι μαθητές σμίγουν μεταξύ τους ενώνοντας το κοινό που τους δένει,τη χαμηλή βαθμολογία.Κρίνω από αυτά που βλέπω.Σε κάθε βαθμολογία,είτε αφορά ορθογραφία,είτε διαγώνισμα,στην άρχη της χρονιάς,κάτω από τις παρατηρήσεις στο κάθε γραπτό,έβαζα και έναν ενδεικτικό βαθμό,θεωρώντας ότι πρέπει να μπαίνουν σιγά σιγά στο κλίμα του 8-9-10 (διδάσκω στην Ε' Δημοτικού).Παρατήρησα ότι το μόνο που υπολόγιζαν είναι ο βαθμός!Οι παρατηρήσεις περνούσαν αδιάφορες και αυτομάτως ο αριθμός του γραπτού ταυτιζόταν με το όνομα.Πήρες 9,5 ενώ ο διπλανός σου 9;Η μάχη του ανταγωνισμού μόλις ξεκίνησε!Πήρες σε ένα εύκολο τεστ 7;Αυτομάτως ήσουν ο χαζός της τάξης!Έτσι το 8/10 ή το 9,5/10 κόπηκε!Βάζω μόνο παρατηρήσεις.Από τη στιγμή που η ύπαρξη του βαθμού χάνει το νόημα της και δημιουργεί προβλήματα,αρκούμαι στα σχόλια,που κατά τη γνώμη μου,είναι και πιο ουσιαστικά.
Αναρωτιέμαι πόσα προσωπάκια θα σκοτεινίασουν όταν πάρουν τον έλεγχο στα χέρια τους..Προσπάθησα να είμαι επιεικής,αλλά και αντικειμενική.Δεν ξέρω αν τα κατάφερα.Δεν θέλω να χαλάσουν τις γιορτές τους λόγω των βαθμών.Σε κάθε 10 που έβαζα,έβλεπα αυτομάτως το χαμόγελο..και σε κάθε 7,έβλεπα τη στεναχώρια,τις φωνές των γονέων και το κόψιμο των φτερών..
Είναι που είμαι ακόμη μικρή;
Είναι που δεν έχω ξεχάσει το παιδί μέσα μου;

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Παραλήρημα

Έχετε ακούσει το νέο τραγούδι της Αλεξίου <<Ο άνθρωπός μου>>;;Έχετε παρατηρήσει τους στίχους του;
<<Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει <<ναι> και το εννοεί>>;...
Το είχα ξανακούσει,μου φάνηκε οικεία η μελωδία (πανομοιότυπη με εκείνη του tango)..
Δεν ξέρω κάτα πόσο μπορώ να ταυτιστώ με τους στίχους..Δεν ξέρω πόσοι από εσάς πιάσατε τον παλμό τους..Κι αν δεν το κάνατε,ίσως και να σας ζηλέυω λιγάκι..Σημαίνει ότι δεν είχατε την ανάγκη να το κάνετε.Βγάζει έναν πόνο,μια λύπη,σαν αναστεναγμός και ελπίδα μαζί.Ασυναίσθητα ήρθε στο μυαλό μου ένα πολύ αγαπημένο μου,συγγενικό προσώπο.Αν εμένα,στα 24 μου χρόνια,μπορεί να με αγγίζει και να μου θυμίζει ανάγκες που πεισματικά προσπαθώ να κρύψω,τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει σε μία γυναίκα που έχει τα διπλάσιά μου χρόνια και δεν έχει (όχι από επιλογή) έναν άντρα στο πλευρό της..;;Πώς μπορεί να νιώθει και με πόσες πραγματικές ανάγκες έρχεται αντιμέτωπη;Η σκέψη αυτή μου προκαλεί θλίψη,ίσως και θυμό.Ανεξήγητο,έντονο θυμό.Καμουφλαρισμένος φόβος.Για εκείνη,για ένα ξέσπασμά της.Απρόβλεπτο,εσωτερικό και τόσο αθόρυβο για τους γύρω της.
Τα τραγούδια αντικατοπτρίζουν τη κοινωνία μας,λένε.Και συμφωνώ δυστυχώς.Τη κοινωνία μας και τις ανθρώπινες σχέσεις.Πόσα τραγούδια σήμερα γράφονται και ακούγονται που εξυμνούν τον πραγματικό έρωτα,την αυθεντική,αμοιβαία αγάπη;Αν πω ότι δεν μου έρχεται κανένα στο μυαλό,πέραν των παλιών,θα θεωρηθώ υπερβολική;Τα μισά θα λένε <<σ'αγαπώ,σε θέλω,ξάπλωσε>> και τα άλλα μισά θα μιλούν για μια αγάπη που κρύβει πόνο,απογοήτευση,εκδίκηση ή μίσος!!!!!!!Μα δεν είναι τραγικό ή εγώ ζω στη Χώρα των Θαυμάτων;;Ακόμη και τα κατεξοχήν ερωτικά-αγαπησιάρικα τραγούδια,με στίχο που στάζουν μέλι,έρωτα και ροδοπέταλα,διαθέτουν έναν λυπητερό τόνο μουσικής,που σχεδόν νομίζεις πως ο ερμηνευτής φοβάται για το τι θα ακολουθήσει στη πορεία,ανάλογα με το νόημα του τραγουδιού!
Αν όλα αυτά ισχύουν και δεν είναι δικές μου υπαρξιακές ανησυχίες,μήπως είναι ακόμη μία απόδειξη ότι σήμερα ο έρωτας έχει καταντήσει μία εγωιστική πλάνη του εαυτού μας,στην ανάγκη μας να τονώσουμε το εγώ μας,να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας και να τη κάνουμε με ελαφρά μόλις ορθοποδήσουμε;Μήπως αγαπάμε επιφανειακά και άκρως εγωιστικά; "Σου δίνω το σώμα μου,για να μη σου δώσω ό,τι έχω μέσα μου,φοβούμενη τις συνέπειες","Σου φωνάζω πως σ'αγαπώ,μέχρι να το πιστέψεις και να σε εκμεταλευτώ συναισθηματικά,οικονομικά..ό,τι μπορέσω να αρπάξω"
Μήπως έχουμε γίνει μπάχαλο;Κι αν δεν είναι αυτό μπαχαλό,το μπάχαλο ποιό είναι;Να ελπίζουμε και σε χειρότερα δηλαδή;;Παναγία μου!!
Ρε παιδιά,ο έρωτας είναι η πιο απροβλεπτη,εκνευριστική ευτυχία!Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις και να σου προσφέρουν!Ας μη χαλάμε τη πιάτσα,φτάνει πια!Τραγουδήστε τον έρωτα με γέλια και χαρά.Έτσι του αξίζει.Κι ας πονάτε από έρωτα,φτάνει που τον ζείτε!Υπάρχουν κάποιοι που δεν στάθηκαν τυχεροί να ερωτευτούν ποτέ τους!Ζήστε το!Χαρείτε το!Κάντε λάθη,αρκεί να υπολογίζετε σωστά τις συνέπειες τους!

Αν ακούσω κανένα χάρουμενο, γνήσιο, ερωτικό τραγούδι,θα σημαίνει ότι:
1) κάποιος διάβασε το blog μου και θέλει να με σαμποτάρει
2)υπάρχει ελπίδα για εμάς εδώ πάνω στα συννεφάκια!
Υπόσχομαι να το κάνω πρωτοσέλιδο στο google pages!: )
Συγνώμη αν κούρασα,έβγαλα λίγα,τόσο δα σπασμένα μωρεεεέ!

Η επιθυμία ενός μικρού μαύρου μολυβιού!

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο μολύβι. Γυαλιστερό γυαλιστερό με χρυσά γράμματα στο πλάι, περήφανο για τον προορισμό του, περίμενε υπομονετικά στην θέση του, στην κασετίνα, να το χρησιμοποιήσει το κοριτσάκι. Ανυπομονούσε να γράψει γράμματα, να κάνει ζωγραφιές, να αφήσει την μαύρη του μολυβιά πάνω στο λευκό χαρτί.
Αλοίμονο όμως! Το κοριτσάκι πάντα προτιμούσε τα άλλα μολύβια που είχαν πάνω τους λουλούδια, σχέδια, είχαν χρωματιστές γόμες που μοσχοβολούσαν . Άλλα είχαν φουντίτσες και πολλές μυτούλες. Ζήλευε λίγο το μολύβι, αλλά παρηγοριόταν στην σκέψη ότι παρά τα στολίδια, είχαν τον ίδιο προορισμό. Να γράψουν γράμματα!!!
Τι και αν μυρίζουν πιο όμορφα, εκείνο είναι πιο γερό, αντέχει πιο πολύ. Τι τα θες όμως? Ο καιρός περνούσε , το κοριτσάκι μάθαινε γράμματα , σχεδίαζε ζωγραφιές, έγραφε ορθογραφίες και αντιγραφές, μάθαινε αριθμούς και όλα αυτά χωρίς αυτό. Το είχε κυριεύσει η απαισιοδοξία και η θλίψη, ώσπου μια ανοιξιάτικη μέρα η δασκάλα είπε<< Βγάλτε όλα τα παιδάκια τα μολύβια σας να γράψετε διαγώνισμα>>Τότε το κοριτσάκι ταραγμένο απο την αγωνία χωρίς να κοιτάξει πήρε στο χέρι του το μαύρο μολύβι. Τι χαρά, τι ευτυχία! Χαρούμενο έτρεχε πάνω στο χαρτί , με όμορφες γραμμές σχεδίαζε τα γράμματα και η ώρα περνούσε..<<Επιτέλους, θα αποδείξω την αξία μου!
Επιτέλους ήρθε η ώρα μου! >>Αλλά το κοριτσάκι πάνω στην αγωνία του , πίεσε με δύναμη το μολύβι και κράκ...η μύτη έσπασε. Τι φοβερή αγωνία. Tι ντροπή,τώρα?
Το κοριτσάκι άρχισε βιαστικά να ψάχνει για ξύστρα. Τέσσερις ξύστρες , όλες ψηλομύτες με σχήματα λουλουδιών,με σχέδια χαρούμενα, όλες μία μία αρνήθηκαν πεισματικά να ξύσουν το μολύβι. <<Σας παρακαλώ, ξύστε με>>ικέτευε το μολύβι, <<..έχω να τελειώσω το διαγώνισμα.>> Όμως δυστυχώς ! Εκνευρισμένο το κοριτσάκι έβαλε το μολύβι στην κασετίνα και πήρε ένα άλλο. Αυτό ήταν! Το τελευταίο χτύπημα. Ήταν θύμα της πολυτέλειας, της σπατάλης, της εξωτερικής εμφάνισης. Ήταν θύμα της υπερβολικής σημασίας για αυτό που φαίνεται, και όχι για αυτό που είναι....
.<<Μα τι δουλειά έχω μέσα σε αυτήν την κασετίνα! Είναι γεμάτη, και όμως νιώθω τόσο μόνο!>> Άρχισε να θυμάται τα όνειρα τα όνειρα που είχε και πώς κατέληξαν , όταν ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.<<Κυρία , μου έσπασε το μολύβι και δεν έχω άλλο.>>

<<Έλα πάρε το δικό μου, ξύστο πρώτα με την ξύστρα σου.>>
Μια βαριά ασημένια ξύστρα που δεν σνόμπαρε το μολύβι . Το κοριτσάκι με το σπασμένο μολύβι δεν είχε μεγάλη κασετίνα, ούτε πολλά μολύβια, και ένιωσε πολύ χαρούμενο που μπορούσε να συνεχίσει το διαγωνισμά του.
Επιτέλους, με ένα παιδάκι που το χρειαζόταν και μια ξύστρα που το καταδεχόταν , το μολύβι βρήκε πάλι τον προορισμό του και εκπλήρωσε τον σκοπό του!
Να λιώσει πάνω στο τετράδιο βοηθώντας ένα παιδάκι να μάθει γράμματα!!!!!!

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Το ξύλο ΔΕΝ βγήκε απο τον παράδεισο!

Λένε πως το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο..Παλαιότερα θεωρούνταν και παιδαγωγικός τρόπος μάθησης ή τιμωρίας..Αυτοί που έχουν φάει ξύλο άραγε νιώθουν πως βρίσκονται στο παράδεισο;
Μεγαλώνοντας είναι πιο εύκολο να δώσουμε παρά να φάμε ξύλο,ίσως γιατί το ανάστημα μας μας υπενθυμίζει τη δήθεν υπεροχή μας,καμουφράροντας έτσι τα βίαια ένστικτα μας..Μια υπεροχή που διαιωνίζεται εις βάρος πάντα του αδύναμου.Έτσι,τα μεγάλα παιδιά δέρνουν τα μικρά,οι μεγάλοι δέρνουν τα παιδιά και όταν πια το σώμα γεράσει και οι αντοχές δύναμης εξασθενίσουν,τότε βλέπουμε τα παιδιά-μεγάλους να ασκούν βία στους ηλικιωμένους..Νόμος της ζούγκλας.Όταν όμως το παιδί μεγάλωσε με το ξύλο,όταν έμαθε να επικοινώνει με τη βία,θα δίνει βία,θα επιτίθεται,θα καταστρέφει,θα καυγαδίζει.Και θα αναρωτιούνται όλοι γύρω του το γιατί,θα τσαλακώνει την εικόνα του,θα στερείται φίλους και παιχνίδι,πληρώνοντας τις συνέπειες πράξεων που οι γύρω του του υπέδειξαν!Η μοντέρνα λύση ειναι ο ψυχολόγος!Τρέχουμε τα παιδιά μας πανικόβλητοι,προκειμένου να ξορκίσουμε το κακό που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε!Διαβάζοντας το βιβλίο του κ.Νίκου Σιδέρη <<Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο,γονείς θέλουν>>,διαπίστωσα ότι το να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα είναι ένας ακούραστος αγώνας που τα αποτελέσματά του αντικατοπτρίζονται στο χαρακτήρα των παιδιών.
Όταν ήμουν μαθήτρια στην Α' Δημοτικού,δέχτηκα το χαστούκι της τότε δασκάλας μου,μιας και το "άξιζα" γιατί είχα φωνάξει χαρούμενη μόλις χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουμε..Δεν θυμάμαι αν πόνεσα.Πιο πολύ με πόνεσε το <<ηηηηηηηηηηη>> των συμμαθητών μου και η ντροπή που ένιωσα.Γύρισα σπίτι με τα αποτυπώματα της κιμωλίας στο μάγουλό μου.Πέρασαν τα χρόνια,πέρισυ τη συνάντησα τυχαία στο δρόμο.Της είπα πως πλέον είμαστε συνάδελφοι,ενθουσιάστηκε,με επιβράβευσε,δεν τόλμησα να της αναφέρω εκείνο το χαστούκι,που ήταν ο λόγος να αρνούμαι το σχολείο,το στίγμα της ένταξης μου στο δημοτικό.Δεν είπα τίποτα,κι ας περίμενα χρόνια τη στιγμή.Το θεώρησα άδικο κόπο.Αυτό ήταν ένα παράδειγμα για το πόσο μία απερίσκεπτη κίνηση ενός μεγάλου,μπορεί να στοιχίσει τη ψυχολογία ενός μικρού.
Το παιδί αντιγράφει τις κινήσεις μας.Μαθαίνει από τις πράξεις μας.Κι όταν τρώει ξύλο για παραδειγματισμό,να είμαστε σίγουροι πως αυτός ο παραδειγματισμός τον οδηγεί αύριο στη βία!
Ας μη φτάσουμε λοίπον στο σημείο να απορούμε αύριο.
Το παιδί πρέπει να ζει σαν παιδί.Οι κανόνες της παιδικής ηλίκιας δεν μπορούν να χωρέσουν στις απαιτήσεις των μεγάλων!Και δόξα το Θεό που δεν μπορούν


Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Home..sweet home..

Τι ισχύει τελικά; "Σπίτι σου είναι όπου είναι η καρδιά σου" ή "Σαν το σπίτι σου πουθενά";Κι αν τελικά ισχύει το πρώτο γιατί στα σύννεφα,οι περισσότεροι αναζητάμε τη ζεστασιά και τη σιγουριά του σπιτιού μας;;
Λείπω από το σπίτι μου εδώ και 7 χρόνια.Θεωρητικά μπορείς να πεις πως συνήθισα να ζω μόνη και αναγνωρίζω τα θετικά αυτής της επιλογής.Δεν το επέλεξα,ήρθαν έτσι τα πράγματα που σπούδασα μακρυά απο τη πόλη μου και η δουλειά μου έτυχε να είναι επίσης μακρυά.Υπάρχουν κάποιες φόρες που δεν το αλλάζω με τίποτα.Αν και δεν είμαι άνθρωπος που εγκλιματίζεται εύκολα σε νέες καταστάσεις,θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα πως μου ήρθαν ανάποδα τα πράγματα.Ζω σε μία μεγάλη πόλη,έχω ανθρώπους δίπλα μου να μου θυμίζουν πως δεν είμαι μόνη.Στάθηκα από τις τυχερές που μόλις πήραν το πτυχίο,βρήκαν αμέσως δουλειά και το σημαντικότερο είναι πως η δουλειά αυτή με γεμίζει.
Όμως χάνω στιγμές από την οικογένειά μου,χάνω το μεγάλωμα της μικρής μου αδερφής,απέχω από όσα ήθελα να ζω.Κι αυτό το συνειδητοποιείς σε μικρές ανύποπτες στιγμές ή σε μεγάλες και έντονες.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους και φωνές και όσο κι αν στρουθοκαμηλίζεις με τη πεποίθηση ότι τα παιδικά βιώματα ανήκουν στο παρελθόν,η σιγή του άδειου σπιτιού,του δικόυ σου άδειου,υπέροχου σπιτιού,σου τρυπάει τα αυτιά..
Σε 16 ημέρες θα βρίσκομαι στο σπίτι μου,στο πραγματικό μου σπίτι,γιατί τελικά..σαν το σπίτι σου πουθενά..

Πανδημία πανικ(ι)ού!

Από τη προηγούμενη Τετάρτη μέχρι και μεθαύριο το δημοτικό σχολείο μου παραμένει κλειστό λόγω του πασίγνωστου Η1Ν1.Σαν μέγα αρρωστοφοβικό άτομο που είμαι, ενημερώθηκα εξαρχής για το τι εστί αυτός ο ιός,για τα μέτρα προφύλαξης,τα συμπτώματα,έπειτα για το έμβολιο,τη χρησιμότητα και τον βαθμό επικυνδινότητάς του!Μετά πό την έρευνά μου,λοιπόν,παραμέλησα την αρρωστοφοβική φύση μου και κατέληξα πως αυτός ο famous ιός δεν είναι τίποτα άλλο,παρά ένας απλός,κοινός ιός,που μπορεί να προσβάλλει κάθε ηλικία (όπως όλοι οι άλλοι ιοί άλλωστε) με ιδιαίτερη αδυναμία στις ευπαθείς ομάδες.Ένα τρομοκρατικό φιάσκο,μια κερδοφόρα φούσκα με όπλο της τον πανικό και την τρομοκρατία!Έλεος!Στο σχολείο οι μαμάδες πανικόβλητες έρχονταν τον τελευταίο καιρό και ρωτούσαν κάθε μέρα αν και πόσα κρούσματα έχουμε.Γέμιζαν τις τσάντες των παιδιών με αντισυπτικά gel και μαντιλάκια,γέμιζαν το μυαλό των παιδιών να μη δανείζονται μολύβια και βιβλία,γιατί ο ιός μπορεί να είναι παντού!!!!!!!!!!!!
Αλλά αν υπάρχει κάτι που ζηλεύω στη παιδική ηλικία είναι η ανεμελιά,η ελευθερία τους,η παιδικότητα που τους προσφέρει κινήσεις χωρίς δεύτερη σκέψη στο μυαλό τους!Τα παιδιά δεν είναι αφελή!Έχουν ένα δικό τους μοναδικό τρόπο να φιλτράρουν τα όσα ακούν και να προστατεύονται μέχρι το σημείο που τους ορίζει η ηλικία τους.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς,λοιπόν,υπήρχαν αφίσες με τα μέτρα προφύλαξης της νέας γρίπης σε κάθε διάδρομο,σε κάθε τάξη,να στέλνει κάρτες το YPEPTH,ενημερωτικά φυλλάδια για τα παιδιά,ενημερωτικά φυλλάδια για τους γονείς,συστάσεις για τους εκπαιδευτικούς,υλικό για το φαρμακείο του σχολείου,μπουκάλια με υγρό καθαρισμού χεριών,απολυμάνσεις,σε καραντίνα όλο το σχολείο!
Θέλοντας και μη,δε ρισκάρεις να απομυθοποιήσεις όλο αυτό το νταβαντούρι στα μάτια των γονέων!Στα μάτια των παιδιών όμως;Οι κανόνες υγειηνής πρέπει να τηρούνται πέρα από κάθε τύπο ιού,και ήταν το πρώτο πράγμα που τόνισα τόσο στο φετινό σχολείο,όσο και στο περσινό!Ο φρέσκος άερας,το πλύσιμο των χεριών και η αποφυγή επαφής αυτών με το στόμα ή τα μάτια είναι κανόνες που μας επιτρέπουν να προστατεύουμε τον οργανισμό μας από κάθε μικρόβιο! ''Κυρία,ξέχασα το τετράδιο εργασιών και ο Σ. δεν μου το δίνει γιατί η μαμά μου του έχει απαγορεύσει να μοιράζεται τα βιβλία του"Μια τέτοια πρόταση επιφέρει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από τον στόχο της!Το παιδί αντιλαμβάνεται και βλέπει όσα του επιτρέπει η ηλικία του να δει!Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τους λόγους που οι γονείς του του απαγορεύουν πράγματα,έστω κι αν πρόκειται για το καλό του.Τέτοιες κινήσεις παρερμηνεύονται στο μυαλό του και είτε θα οδηγηθεί σε μία υστερία,χωρίς να ξέρει τον λόγο και τον τρόπο διαχείρισής της,είτε θα έχει τόσα ερωτηματικά μέσα του,χάνοντας την ουσία.
Δεν είμαι ψυχολόγος,ουτε ιατρός,φυσικά.Ό,τι λέω, βγαίνει μέσα απο τη καθημερινότητα μου και τα περιστατικά που βιώνω στο σχολείο.Δεν είμαι γονέας,κι αν δεν μπορώ να κρίνω κάποιον,αυτοί είναι οι γονείς.Κανείς μας δεν ξέρει πως θα αντιδρούσε σε παρόμοια κατάσταση.Σαν εξωτερική παρατηρήτρια,όμως,ερχόμενη σε επαφή με τα παιδια και έχοντας λογική μεγάλου (!),βλέπω πόσο μπερδεύουμε το μυαλουδάκι αυτών και καταφέρνουμε απλώς να χάνουμε την ουσία.Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι έγινε με το τετράδιο εργάσιων..όφειλα να κάνω μια συζήτηση πρώτα,ώστε να μην έχουν 2 διαφορετικές εικόνες χωρίς εξήγηση μέσα τους και το μοιράστηκαν τελικά!Είναι απίστευτο το πώς μπορούν να διαχειριστούν ορισμένα πράγματα τα παιδιά,αν τους δώσεις χώρο και εμπιστοσύνη!
Το σχολείο,λοιπόν,έκλεισε!Από τυπικότητα,όχι από κρούσματα.Αρρώστησαν αρκετά παιδιά και ο Σύλλογος Δασκάλων αποφάσισε πως καλό θα είναι να κλέισουμε,μιας και πληρούσαμε τον αριθμό αποχής μαθητών με βάση της εγκυκλίου,να ξεκουραστούν και να αναρρώσουν πλήρως.Πάρτυ τα παιδιά στο άκουσμα της απόφασης,πάρτυ κι εμείς οι δάσκαλοι!Την χαμένη εβδομάδα,βέβαια,θα την αναπληρώσουμε τον Ιούνιο!Αμ τι!Θα μας τη χάριζαν;Τώρα πόσα παιδιά θα έρθουν και πώς θα έρθουν,με 40 βαθμούς Κελσίου,αυτό είναι ένα θεματάκι.Μέχρι τότε όλο και κάποιος άλλος ύπουλος ιός θα εμφανιστεί!Αφού υπάρχει ψωμί μπόλικο και στοματάκια έτοιμα να καταπιούν ό,τι τους σερβίρουν,μας βλέπω ανά σεζόν να εγκαινιάζουμε ιούς!
Να όμως που μου έλειψαν..καλά κάνουν και με λένε μαζοχάκι με τα παιδιά τελικά..
Τι να κάνω;;Να απαρνηθώ τη δεύτερη φύση μου;;

`````````````````````````````````````````````````





Αφετηρία!


Εδώ και 2 χρόνια διαβάζω συστηματικά blogs ανθρώπων,εκ των οποίων γνωρίζω μόνο τον έναν σε προσωπικό επίπεδο..Τον τελευταίο χρόνο περνούσε η σκέψη από το μυαλό να αποκτήσω κι έγω τον τίτλο της blogger (κλαπ,κλαπ,κλαπ) και σήμερα χωρίς να το πολυσκεφτώ,το έκανα!Δεν μπορώ να πω πως νιώθω σαν να πραγματοποιείται ένα όνειρο ζωής!Δεν ξέρω ποιος λόγος με έκανε να το κάνω,μιας και δεν χειρίζομαι άπταιστα αυτό το πραγματάκι και αφετέρου αρκόυμαι στο να ζαλίζω με τις υπερφλυαρίες μου τους γύρω μου!
Όπως και να΄χει,το έκανα τώρα,μη ζητάτε τα ρέστα!Ααααα!Ακόμη δεν αρχίσαμε!Ο απολογισμός θα γίνει στο τέλος!Σας ευχαριστώ που επιλέξατε να διαβάσετε έστω την έναρξη αυτο του χαζοblog μου και επειδή βλέπω κάποια blog με εικόνες ως φόντο και μουσική και ζήλεψα (ναι,ναι,είμαι κι από αυτό!),αν υπάρχει κάποιος-α που μπορεί να με βοηθήσει στο να το κάνω,θα χαιρόμουν πολύ!Ακόμη δεν ήρθα και άρχισα τις απαιτήσεις μου..
Να είστε καλά!