myspace backgrounds
Myspace Backgrounds

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Δείξε μου τα άστρα σου να σου πω ποιος είσαι!

Τα σούπερ τρανταχτά ανησυχητικά καμπανάκια για να καταλάβω ότι δεν είμαι στα καθόλου high μου είναι  δύο:1)Να χάσω το χιούμορ μου,ακόμη κι αυτό που γελάω μόνο εγώ και 2)να πατήσω στο google τη λέξη <<ζώδια>>..
Λένε ότι η κυκλοθυμία είναι κοριτσίστικο χαρακτηριστικό και εγώ επαληθεύω πλήρως τον κανόνα.Μπορεί να με ρίξει μία επιστημονικής φαντασίας σκέψη και μπορεί να με ανεβάσει ακόμη και η διαφημίση της Cosmote με το <<Μπες,μπες,μπες>>!Στην ουσία,είναι δικά μου θέματα,που δεν έχω λύσει και που συνεχώς διώχνω και επαναφέρονται μαζί με σκέψεις,εικόνες,ήχους κτλ.Το θέμα παραμένει,εγώ το ξεγελάω με διάφορα τερτίπια,βαριέται και ξαναπάει στο πίσω μέρος του μυαλού.Δοκίμασέ το,πιάνει!Τώρα,αν είσαι σε φάση ζωής που δεν έχεις με τι να ασχολήθεις,μπορείς να το επαναφέρεις,σαν παιχνίδι!
Αν χάσω το χιούμορ μου,κάτι δεν πάει καλά.Σημαίνει ότι ήρθε ο εχθρός και τα όπλα μου είναι για service!Γιατί το χιούμορ είναι όπλο ξεγελάσματος!Σημείωσε το αυτό,είναι βαθυστόχαστο!Τώρα,αν το ρίξω στα ζώδια,εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα!!
Καλά δεν είμαι και του θανατά,απλώς αγχώνομαι για διάφορα και όσο τα αναβάλλω,βρίσκουν τις πιο άκυρες στιγμές να μου κάνουν ντου.Και έτσι βρέθηκα στο μαγικό κόσμο των ζωδίων!!
Έχω αναφέρει πόσο πολύ μ΄αρέσει να τα κορο'ι'δεύω!Σπάω πλάκα και με τον τρόπο που τα παρουσιάζουν και με αυτούς που πορώνονται!Στο σχολείο,μόλις εμφανιστεί η παχουλή κυρία των άστρων,επικρατεί στο γραφείο ενός λεπτού σιγή!!<<Τα ψαράκια πέρασαν;;Και το έλεγα εγώ να χτυπάμε το κουδούνι νωρίτερα>>!(Το κάνω λίγο ακραίο,γιατί μ'αρέσει!)
Εγώ είχα αφήσει τα ζώδια στη καθημερινή-εβδομαδιαία και μηνιαία ενημέρωση!Ο κόσμος εξελίσσεται!Τα ζώδια απέκτησαν δικαιώματα!Έχουν για κάθε θέμα και μία ανάλυση!Η Παρθένος μαγειρεύει καλύτερα το χοιρινό,παρά τα ζυμαρικά!Ο Λέων ντύνεται πιο αθλητικά από τον Σκορπιό και το φιλί του Ταύρου είναι πιο παθιάρικο από το φιλί του Ζυγού (σε αυτό ίσως να πέφτει και μέσα).
Μια ματιά μπήκα να ρίξω η κακομοίρα και είδα να ξεδιπλώνεται όλη η Τόλμη και Γοητεία μπροστά μου!Και από κάτω να τσακώνονται για το ποιό ζώδιο φιλάει πιο καλά,οδηγεί πιο καλά ή καπνίζει με περισσότερο στυλ!!Αυτό ήταν,ήρθε το κέφι μου στα ίσια του!Δεν χρειάστηκε καν να δω το ζώδιό μου!Έχω λύσει τα προβλήματά της ζωής μου:Το αστρο-google με έκανα να δω τη ζωή με άλλο μάτι!Αφού μαγειρεύω καλύτερα το χοιρινό από τα ζυμαρικά,αφού μου πηγαίνουν τα ελαφρυά αρώματα και αφού έχω ιδανικό προορισμό την Ινδία,ποιός ο λόγος να αναλώνομαι;;
Τώρα αν εσύ θέλεις τον καναπέ σου στο ίδιο ύψος με τη κουζίνα σου ή αν προτιμάς το μπάνιο πριν από το sex και όχι μετά...λυπάμαι,αλλά η μοίρα σου παίζει άσχημα παιχνίδια!Το e-mail της είναι rikse-katostariko-kale-kuria@hotmail.com,για διευκρινήσεις-απορίες!


ΥΓ1)Η διάθεσή μου επανήλθε!
ΥΓ2)Σας παρακαλώ,ενημερωθείτε για τον χαρακτήρα σας και πείτε μου κι εμένα,να ξέρω με τι ανθρώπους διαδυκτιοαναστρέφομαι!Ευχαριστώ!

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Getting away with it all messed up


Are you aching for the blade?
That's OK, we're insured
Are you aching for the grave?
That's OK, we're insured

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living

Daniel's saving Grace
She's out in deep water
Hope he's a good swimmer
Daniel plays his ace
Deep inside his temple
He knows how to serve her

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living

Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta
Now
Daniel's saving Grace
He was all but drowning
Now they live like dolphins

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
Oh, getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living

Getting away with it
We're getting away with it
That's the living
That's the living

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Οδηγίες χρήσεως:Διάβασε προσεκτικά

Όταν αποφασίζεις να γράφεις σε blog,αυτομάτως το μυαλό σου μπαίνει σε μια διαδικασία του
1)Ποιός λόγος ύπαρξής του και
2)τί θεματολογία θα αφορά.

Είχα αναφέρει και παλαιότερα πως blogs διάβαζα καιρό πριν αποκτήσω το δικό μου.Η όλη λογική μου άρεσε,νόμιζα πως μου ταίριαζε,μιας και μ'αρέσει να αναλύω γράφοντας και είπα να το δοκιμάσω,χωρίς πολλή σκέψη.
Όταν έχεις λύσει τα υπαρξιακά του blog σου και περνάς στη θεματολογία,ποτέ μα ποτέ δεν πέφτεις μέσα στις προβλέψεις σου.Δεν μπορείς να πεις <<Θα αρκεστώ σε αυτά που βλέπω γύρω μου>>,χωρίς να βάλεις μέσα κάτι το προσωπικό.Και αυτή είναι και η μαγεία της γραφής.Μπορείς να ξεκινήσεις από μια σκοτωμένη κατσαρίδα που είδες στο μπάνιο και να καταλήξεις στο πόσο πολύ σε πόνεσε ο χωρισμός σου με τον τάδε πριν 42 χρόνια.Η θεματολογία είναι ευέλικτη.Και φυσικά άμεσα επηρεασμένη με τη ψυχολογία μου.Αν είμαι στα πάνω μου,μπορώ να σου βρω ρομαντισμό ακόμη και στο dvd της Ντούβλη,αν είμαι στα κάτω μου δεν τον βρίσκω ούτε στο πιο δακρύβρεχτο ρομάντζο.
Αυτό δεν μου έσκασε ξαφνικά στο κεφάλι,απλώς παρατηρούσα τα θέματα των αναρτήσεων και διέκρινα μια σύγχυση μεταξύ τους,που μπορεί να φαίνεται αστεία,αλλά,αν μη τι άλλο,είναι αληθινή.
Δεν φοβάμαι να γράψω κάτι το προσωπικό,φοβούμενη μη δείξω λίγο εαυτό και
δεν φοβάμαι να γράψω κάτι το αστείο,φοβούμενη μη χάσω τη σοβαρότητά μου στα μάτια σου.
Άσε που-μεταξύ μας-αυτούς που ψάχνουν μόνο σοβαρότητες-τους βαριέμαι οικτρά!
Γράφω με ό,τι ζω και νιώθω.
Αν αρχίσω και επηρεάζω τη σκέψη μου με το τι αρέσει ή πώς πρέπει να το παρουσιάσω για να αρέσει,πολύ απλά στην ερώτηση <<Είστε σίγουροι ότι θέλετε να διαγράψετε το ιστολόγιο;>>Θα απαντήσω ΝΑΙ.

Όταν αποφασίζεις να γράψεις σε blog,πρέπει να λάβεις υπόψην σου δύο βασικές παραμέτρους:
1)Ό,τι γράφεις είναι προσβάσιμο στον καθένα και 
2)τα σχόλια

Προσωπικά,με το να γράφω σε blog  σκέψεις και οπτικές μου δεν νιώθω οτι εκτίθεμαι.Είναι ένα ανώνυμο ηλεκτρονικό ημερολόγιο,που τα όρια του τι γράφεις,τα ορίζεις εσύ.Είναι προσβάσιμο στο καθένα,αλλά δεν πληρώνεις και είσοδο.Όποτε,αν βρίσκεις βαρετά αυτά που γράφω ή αν σε πιάνει  αλλεργία από τις πεταλούδες μου,υπάρχει και το κόκκινο κουτάκι πάνω δέξια,δεν δαγκώνει!
Μη κάνεις το λάθος και  δώσεις τη διεύθυνση του blog σου σε ανθρώπους που βρίσκονται προσωρινά στη ζωή σου, γιατί:
1)θα κατευθύνεται-επηρεάζεται η σκέψη σου
2)θα παρερμηνεύουν και
3)θα χαθεί ο αυθορμητισμός σου στα γραπτά σου.
Αν το έκανες ήδη,απλώς βγάλ'το απ΄το μαυλό σου,σαν να μην έγινε ποτέ.
Σχόλια.Από τη στιγμή που έχεις επιλέξει να υπάρχουν,θα υπάρχουν.Εγώ τα θέλω.Κι ας είναι αντιφατικά με τα δικά μου.Δεν φοβάμαι να δω ένα αρνητικό σχόλιο,όπως και δεν φοβάμαι να κάνω κι εγώ ένα.Δείχνει ειλικρίνεια και σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι κάποιος ζόρισε το μυαλό του με ένα δικό σου θέμα.Κι αυτό εμένα μόνο χαρά μου προκαλεί.
Αν με ενοχλούσε κάτι,αυτό θα ήταν κάτι το κακοπροαίρετο,που ακόμη δεν το έχω νιώσει.Και αυτό μόνο από κάποιον που ήρθε κοντά μου,όσο κοντά μπορεί να έρθει.Από άγνωστους ανθρώπους,με άγνωστα κίνητρα προθέσεις,πολύ απλά δεν νιώθω τίποτα.Είμαι που είμαι με τους γύρω μου παρεξηγησιάρα,να είμαι κι εδώ;Ε,δεν λέει!

Δεν ψάχνω φίλους μέσα από το blogging,δεν είναι αυτός ο λόγος που είμαι εδώ!(Αν βρεθούν,δεν θα τους κλείσω τη πόρτα)!Δεν γράφω πράγματα για να φαίνομαι αρεστή,δεν έχω τέτοιες ανάγκες!
Χαίρομαι που έχω βρει ανθρώπους ,εδώ μέσα, που εκπέμπουμε στα ίδια μήκη,που τους συμπαθώ,τους εκτιμώ και τους σέβομαι!
Η πραγματική ζωή είναι έξω!



Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Όταν ξεχνάμε τον ρόλο μας,τότε κάποιος ή κάτι θα βρεθεί να μας τον υπενθυμίσει.

Όταν γνώρισα την Ι. ήταν 10 χρονών.Της έκανα ιδιαίτερα από τη Δ΄ μέχρι τη ΣΤ' Δημοτικού.3 χρόνια μπαινόβγαινα στο σπίτι τους.Με τη μαμά ειδικά είχαμε έρθει αρκετά κοντά,ώστε να της λέω κάποια πράγματα παραπάνω,από αυτά που δυσκολεύεσαι να ανοίξεις το στόμα και να πεις.
 Το περιβάλλον ήταν άσχημο.Πολλά προβλήματα,εξωσυζηγικέςσχέσεις,τσακωμοί,τσακωμοί,λόγια,χειρονομίες,πανικός.Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια της Ι..Και στα δικά μου.Κάποια στιγμή ένιωθα τόσο άβολα,που δεν ήθελα να ξαναπατήσω εκεί μέσα.Ψυχοπλακωνόμουν,με το ζόρι κρατιόμουν να μη τους βρίσω και να φύγω.Έλα που ήταν το παιδί στη μέση,και πλήρωνε ήδη αρκετά.3 χρόνια η ίδια κατάσταση.Αηδίαζα.Στο τρίτο χρόνο έμπαινα,έκανα το μάθημα και έφευγα.Δεν καθόμουν λεπτό παραπάνω.Ήταν εικόνες έξω από μένα και ένας φόβος μη καταλήξω κα κάνω τα ίδια λάθη.
Καταλαβαίνεις πως στο μυαλό της Ι. μόνο το διάβασμα δεν υπήρχε.Η επίδοσή της ήταν κάτω του μετρίου και αυτό που ήθελε ήταν παρέα.Να είναι κάποιος εκεί,όταν μέσα άρχιζαν τα όργανα.Δεν ξέρω αν με συμπαθούσε,δεν εκφραζόταν.Αν την έβλεπες,καταλάβαινες πως κάτι δε πάει καλά.Το έβλεπες στα μάτια της.Φίλες δεν ξέρω αν είχε,δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και σπάνια χαμογελούσε.Τη συμπονούσα.Για τις προοπτικές που θα μπορούσε να έχει,για τα όσα στερείται.
'Αλλαξα πόλη,έκοψα επαφές και τους θυμόμουν σπανίως.Μέχρι που μετά από 2 χρόνια τους συνάντησα τυχαία στο νοσοκομείο του Ηρακλείου.Από τη ταλαιπωρία και τη σμπαραλιασμένη ψυχολογία  που είχαν τρόμαξα να τους αναγνωρίσω.Η Ι. νοσηλευόταν σοβαρά.Ένα κόκκαλό της σπονδυλικής στήλης πέρασε στους πνεύμονες και ζόριζε τη καρδιά.Για 4 μήνες το παιδί δεν επικοινωνούσε,διασωληνωμένη με οξυγόνο και δεκάδες μηχανήματα,σαν να τους κατηγορούσε για τη κατάστασή της.Ένα πρόβλημα που για να φτάσει στο σημείο που έφτασε χρειάστηκαν χρόνια,αλλά δεν το πρόσεξαν ποτέ.Και τώρα αυτό το πρόβλημα τους έφερε κοντά,σαν σφαλιάρα για τα λάθη τους.Σαν σφαλιάρα ή σαν τιμωρία.Τότε η Ι. ίσως πέθαινε.Έτσι υπολόγιζαν οι γιατροί.Σήμερα είναι καθηλωμένη σε καροτσάκι,και ίσως με φυσικοθεραπείες μπορέσει και περπατήσει.
Δε ξέρω πως θυμήθηκα σήμερα αυτή την ιστορία.Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μίλησα τελευταία φορά μαζί τους.Παρόλο που βρέθηκα ξανά στο μέρος τους,απέφυγα να επικοινωνήσω.Στο θέαμα ενός αναπηρικού καροτσιού δεν θα άντεχα.
Αν δεν μπορώ να κρίνω κάποιον,είναι τον γονέα.Δεν είμαι και δεν μου επιτρέπεται να μιλάω.Καμιά φορά,όμως, σε κρίνει αυτό που κάποιοι το ονομάζουν ρόδα ζωής,κάποιοι άλλοι μοίρα και κάποιοι άλλοι Θεό.Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τους άξιζε αυτό που έπαθαν.Όμως δεν έτυχε ρε γαμώτο,μπορούσαν να το είχαν προλάβει καιρό τωρά.Αν ισχύει ότι όλα στη ζωή γίνονται για έναν λόγο,τότε η Ι.είχε πολλούς λόγους.Από το να τονίσει τη παρουσία της στους γονείς της,να τους φέρει κοντά και να τους δείξει πως τα αληθινά προβλήματα είναι μέσα στα νοσοκομεία.
Ίσως να μη βλέπω από σωστή οπτική το θέμα.
Ίσως γίνοντας μάνα να το δω πιο ευαίσθητα ή πιο αυστηρά,δεν ξέρω.
Η  ζωή,όσο γλυκιά μπορεί να είναι,άλλο τόσο μπορεί να σου δώσει μια κλοτσιά και να σε πετάξει στο γκρεμό.Στη τελευταία περίπτωση άλλοτε θα το αξίζεις κι άλλοτε όχι.Πάντοτε όμως θα υπάρχουν γερές βάσεις,για να μπορέσεις να κρατηθείς.Αρκεί να τις δεις και θα σε σηκώσουν.
Τα λάθη είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι και ποτέ δεν είναι αργά για να τα διορθώσουμε.Αρκεί να τα δεχτούμε καλοπροαίρετα και ήδη έχουμε βρει τη μισή λύση τους.


Μεταξύ αστείου και σοβαρού

Παραλήπτης:Ρίκη Ματαλλιωτάκη!


Myspace Lover Letter

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Φυλακισμένοι χωρίς έγκλημα


Χρειάστηκε να πάω πέρισυ μέχρι την Ελούντα για μπάνιο,για να μάθω τι θα πει "Σπιναλόγκα".Δεν είχα ξανακούσει αυτό το όνομα και δεν γνώριζα καν την ύπαρξη αυτού του νησιού.Ντροπή μου!!
Μπαίνοντας στο καραβάκι,ο βαρκάρης έδινε το χέρι του στο κόσμο για να τους βοηθήσει να ανέβουν.<<Με κρατάτε γερά;>>,<<Εγώ είμαι γέρος άνθρωπος,φρόντισε να βρεις κάποιον που θα σε κρατάει γερά,μιας και φοβάσαι τόσο πολύ μη πέσεις>>για να θυμάμαι τα λόγια του ακόμη,φαντάσου πόσο με είχε κερδίσει.Ο κ.Κωνσταντής,ένας άνθρωπος,γύρω στα 60,που μιλούσε για τον τόπο του και δάκρυζαν τα μάτια του.Τον λάτρεψα.Όχι για τη μαντινάδα που μου είπε(καλά μπορεί και λίγο γι΄ αυτό,σταμάτα!),γιατί,χρόνια στα καράβια,έμαθε να εκτιμάει τη λέξη οικογένεια.Άνετα θα καθόμουν μαζί του να μιλάω για ώρες.20 λεπτά μέσα στο καραβάκι,μιλούσε και συμβούλευε.Από τέτοιους ανθρώπους η κάθε κουβέντα είναι δίδαγμα.Από αυτόν,έμαθα τα πρώτα πράγματα για τη Σπιναλόγκα.Spina longa στα λατινικά,που θα πει μακρύ αγκάθι..<<Κάποια μέρα θα πλακώσουν τα κανάλια και θα το τουριστικοποιήσουν το νησί.Πόσο ακόμη να κρατήσει την ομορφιά του;>>,μας είπε.Και να,που έναν χρόνο μετά γίνονται τα γυρίσματα της νέας τηλεοπτικής σειράς..
Όταν φτάσαμε εκεί,λόγω νεκρής τουριστικής περιόδου,ήμασταν γύρω στα 10 άτομα.Τι να πω;Πως ντράπηκα που οι ξένοι γνώριζαν επί του θέματος κι εγώ η Ελληνίδα τίποτα;!
Δεν θα σου πω τα όσα ξέρω.Δεν θα σου πω το πόσο το έψαξα το θέμα,τα πόσα ρώτησα και τα πόσα έμαθα.Αν θέλεις,μπορείς να βρεις πληροφορίες από το google.Θέλω να μιλήσω για συναισθήματα.
Ένα νησί μικρό,έρημο πια.Παντού ξερά χόρτα και μισογκρεμισμένα εγκαταλελειμμένα κτίρια.Δημόσιοι χώροι που τότε χρησίμευαν ως καφενεία και υπηρεσίες,σήμερα είναι μουσεία με αντικείμενα εκείνης της εποχής.Μπαλκόνια και όμορφα σπίτια,φανέρωναν τα κοινωνικά status του τότε.
Όλος ο τόπος φορτισμένος,λες και ζωντανεύουν οι εικόνες μπροστά σου.
Μόνο δέος μπορούσες να νιώσεις.
Χρόνια πριν,άρρωστοι άνθρωποι,πεταμένοι ουσιαστικά σε ένα νησί,μη γνωρίζοντας αν θα ζουν την επόμενη μέρα,ερωτευόντουσαν,παντρευόντουσαν,ονειρευόντουσαν,καλλιεργούσαν τη γη τους,δημιουργούσαν φιλίες,διεκδικούσαν τα διακιώματά τους από τη κυβέρνηση,ζούσαν μια φυσιολογική ζωή.Πόση δύναμη ψυχής θέλει αυτό;
Χρόνια μετά,τα έργα τους λειτουργούν σαν ζωντανά παραδείγματα για όλους εμάς.Και είναι τόσο βαθύ το νόημα που περνούν,που δε ξέρω κατά πόσο είμαι ικανή να το πιάσω,πόσο μάλλον να το εφαρμόσω.
Αν το δεις σαν απλώς ένα αξιοθέατο με όμορφη θέα,φεύγεις χαρούμενος,γεμάτος όμορφες εικόνες και ίσως ανακουφισμένος και τυχερός.
Αν το δεις όπως πραγματικά του αξίζει,τα συναισθήματα είναι πιο περίπλοκα για το μυαλουδάκι σου.Δεν μπορώ να τα διατυπώσω,δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω.Αρκεί να κοιτάξεις για μια στιγμή τα χέρια σου,να σκεφτείς πόσα κάνουν,πόσα θα μπορούσαν να κάνουν και να τα συγκρίνεις με τα άρρωστα χέρια που προκαλούσε η λέπρα.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Hislop,συνειδητοποιείς ακριβώς αυτό:Η μεγαλοψυχία και η αγάπη για ζωή εκεινων των ανθρώπων εντείνει ακόμη περισσότερο την αδυναμία όσων είναι συναισθηματικά παράλυτοι,όσων δηλαδή φοβούνται να βγουν από τη γυάλα μη τυχόν χάσουν λίγο εξασφαλισμένο οξυγόνο..



ΥΓ1:Το νησί αποκόπηκε από τη Κρήτη λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας.Από τότε,κάθε χρόνο βυθίζεται κατά ένα πολύ μικρό,ανεπαίσθητο ποσοστό.Αν φτάσεις μέχρι εκεί και κάνεις τη διαδρομό με το καραβάκι κι αν η θάλασσα είναι ήρεμη,θα μπορέσεις να δεις στο βυθό τους οικισμούς που βούλιαξαν.
ΥΓ2:Η εκπομπή <<Πρωταγωνιστές>> έχει απόψε σε επανάληψη αφιέρωμα στη Σπιναλόγκα.Αξίζει πραγματικά να το δεις.

ΥΓ3:Πριν σταλούν οι λεπροί στο <<άρρωστο νησί>>,ο κόσμος τρόμαζε τόσο πολύ στη θέα τους,που τους ανάγκαζαν να φορούν κουδούνια(των οποίων οι κλειδαριές υπάρχουν και στις φωτογραφίες),για να ειδοποιούν τον κόσμο να απομακρυνθεί εγκαίρως.Από εκεί βγήκε η έκφραση <<Μας φόρεσαν κουδούνια>>.

ΥΓ4:Η λέπρα,σαν ασθένεια,δεν έχει εξαφανιστεί.Συμπτώματα λέπρας έχουν εντοπιστεί ακόμη και σήμερα στον Αγ.Νικόλαο.Το διάβασα τις προάλλες σε τοπική εφημερίδα.Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν αποκαλύπτουν από ντροπή την ασθένειά τους.Θεραπεία για τη λέπρα υπάρχει.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Sometimes everything is wrong

-Είχες πει πως θα μου τηλεφωνήσεις,μα δε φάνηκες..Γιατί;
-Έτρεχα να βρω δουλειά,με απέλυσαν και έχω τρελαθεί.
-Έλα μη κάνεις έτσι,κάτι θα βρεθεί.Να είσαι αισιόδοξη!
-Μα καλά είσαι εντελώς στο κόσμο σου;Αλλά είσαι ο βολεμένος του Δημοσίου,τι ξέρεις από κούραση;
-Εεεε..δεν είναι έτσι ακριβώς!Πιεζόμαστε κι εμείς.Αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό.Νιώθω πράγματα για σένα και το ξέρεις.
-Ρε φίλε με κοροιδεύεις;Εδώ σου λέω,δεν έχω να φάω,είμαι εγώ για έρωτες;
 -Μα ο έρωτας είναι συναίσθημα.Τα συναισθήματα μας κρατάνε ζωντανούς!
-Εμένα προσωπικά αυτή τη στιγμή με κρατάει ζωντανή ένα σουβλάκι!Οι έρωτες είναι πολυτέλειες!
-Θέλω να σε στηρίζω,να είμαι δίπλα σου,τώρα ειδικά που περνάς ζόρι..
-Βρε άνθρωπε,πήγαινε να βρεις καμία του Δημοσίου να κλάψετε παρέα για τις περικοπές σας και άσε με εμένα!
-Όχι!Εγώ θέλω εσένα!Θέλω να σε δω από κοντά,πάμε κανένα βράδυ για ποτό;
-Ποτό;
-Ναι,δεν έχει μπει ακόμη αύξηση εκεί και είναι καλή ευκαιρία!
-Προτιμώ να πληρώσω τη ΔΕΗ με αυτά τα χρήματα!
-Μα θα πληρώσω εγώ!
-Ναι,ε;Για να φανώ και γύφτισσα από πάνω;Όχι,δεν το δέχομαι!
-Μήπως προτιμάς να το πιούμε στο σπίτι μου;Να σου δείξω με την ευκαιρία και τη συλλογή με τις αποδέιξεις μου..Ήδη γέμισα το δεύτερο άλμπουμ!
-Αλήθεια;Πολύ σε χαίρομαι!Μένεις μόνος σου;
-Όχι ακόμα,αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα.
-Για μένα υπάρχει μεγάλο!Νύφη ψάχνεις παιδάκι μου;
-Μα γιατί είσαι τόσο καχύποπτη;Γιατί αποκλείεις ενδεχόμενα;
-Μήπως μας φαντάζεσαι και με μωρό;
-Γιατί άσχημα θα ήταν;Μωρό=επίδομα!
-Μωρέ μπράβο!Εσύ ήσουν πριν που μιλούσες για συναισθήματα;
-Μη με αποπαίρνεις,συνδυάζω συναισθήματα με λογική!
-Τα παιδιά έχουν έξοδα!Εγώ είμαι άνεργη κι εσύ του Δημοσίου!Πού είναι η λογική σου;
-Ώρα είναι να μας πεις πως σου κακοπέφτουμε εμείς του Δημοσίου!
-Σιγά βρε λαχείο δισεκατομμυρίων!
-Με τι φόντα βρε άφραγκη θες να μεγαλοπιαστείς;
-Βρε άντε εξαφανίσου,εσύ με έχεις τόση ώρα στο μπίρι μπίρι,μόνος σου έχτιζες παλάτια!
-Παλάτια;Κοίτα μια πριγκίπισσα του ΟΑΕΔ που θέλει και ανέσεις!
-Κλείσε το τηλέφωνο,γιατί δεν αξίζεις ούτε τη χολή μου!
-Γιατί φοβάσαι μη χρεωθείς;Χαχαχαχα!
-Να χαρώ εγώ έναν άντρα αισθηματία χουβαρντά!Έχεις τον τρόπο σου όμως να γίνεσαι ερωτεύσιμος..
-Ερωτεύσιμος;Ποιος νοιάζεται για αυτά!
-Και ψυχοπαθής!Μάλιστα,όλες οι χάρες πάνω σου!Εσύ δεν μιλούσες πριν για έρωτα;
-Χαχαχαχχαχα!Μα καλά,πες μου σοβαρά,πιστεύεις ό,τι μαλακία σου πούνε;
- ;;;;;
-Κοίτα,μη κοροιδευόμαστε.Ξέρεις τις ανάγκες σου και ξέρω τις δικές μου.Μπορούμε απλώς να τις ανταλάξουμε και να αλληλοβοηθηθούμε.Χωρίς έρωτες,αγάπες και φρου φρου.Τι λες;;
-....Ονειρευόμουν άλλα πράγματα,αλλά ok,είμαι μέσα.
-Θα έρθεις τελικά να δεις εκείνη τη συλλογή;
-Αν μου χαρίσεις τα πιο ακριβά της κομμάτια,θα έρθω!
-Θα σου τα χαρίσω!
-Θα έρθω!


Εντάξει,το παράκανα!Δεν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι.Οι εξαιρέσεις τους όμως;Σήμερα είχα μία παρόμοια κουβέντα και στην ιδέα οτί ίσως καταλήξουμε να ισοπεδωθούμε έτσι..ήθελα να κάνω εμετό!Αν αυτός ο διάλογος είναι η ακραία κυνική μορφή των μελλοντικών ανθρώπινων σχέσεων,υπάρχουν αρκετά σημερινά παραδείγματα,παρόμοιου τύπου με του παραπάνω φανταστικού-διαλόγου..
Μήπως δεν υπάρχουν σχέσεις από συμφέρον;
Μήπως δεν έχει ισοπεδωθεί ο ρομαντισμός;
Ή μήπως δεν επωφελούμαστε λίγο πολύ όλοι από την ευκολία των πραγμάτων;
Εύκολα γνωριζόμαστε,εύκολα κοιμόμαστε μεταξύ μας,εύκολα λέμε πως ερωτευόμαστε,εύκολα λέμε πως αγαπιόμαστε και ακριβώς με την ίδια ευκολία χωρίζουμε και εξαφανιζόμαστε.Κι αν δεν σ΄αρέσει,θα αρέσει στην επόμενη,γιατί όση η ζήτηση,αλλή τόση και η προσφορά.
Δεν αρχίζω να τα χάνω,απλώς όταν μου βγαίνει η σωματική κούραση,αρχίζει και φορτίζεται και η ψυχολογία!Μπορεί να γκρινιάζω με το παραμικρό,αλλά για τα θέματα που με απασχολούν σοβαρά προσπαθώ να τα καμουφλάρω μέσα από τη γκρίνια των παραμικρών.Και κάπως έτσι ηρεμώ το μέσα μου.Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες,κουράστηκα και με πήρε από κάτω.Και επηρρεασμένη από κουβέντες,ειδήσεις και απογευματινά σίριαλ,αναρωτήθηκα αν όντως έχουμε γίνει συναισθηματικά βάνδαλοι,λόγω καταστάσεων,αν θέλουμε να το χρεώσουμε κάπου.Και συνειρμικά σκέφτηκα τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου ουσιαστικά.
Κάποτε ένας άνθρωπος,που αγάπησα πολύ,τύπωσε στο σώμα του το αρχικό του ονόματός μου.Τότε που οι άνθρωποι τολμούσαν κι ας έχαναν.(Σήμερα ποιος τολμάει;Και άραγε επιτρέπει στον εαυτό του να χάσει;)Τότε που ξεχώριζες τον αυθορμιτισμό και τον ρομαντισμό στους ανθρώπους.Τότε που δεν κρυβόντουσαν οι άνθρωποι πίσω από τους φόβους τους,που δεν ήταν γεμάτοι άμυνες.
Θυμάμαι γενικώς στιγμές,γεμάτες αληθινά συναισθήματα και είμαι ευγνώμων που τις έζησα.Και γυρίζοντας πίσω,συνειδητοποιήσα πόσο μου λείπουν.Το να βλέπεις αλήθειες στον άλλον.Να μη σε κάνει να αμφισβητείς.Να εμπνέει σιγουριά.Δεν ξέρω αν κάπου κάνω λάθος εγώ στον τρόπο που φέρομαι.Σήμερα κερδίζει η τακτική της στρατηγικής.Και εγώ εκεί παίρνω μηδέν.Δεν την έχω και δεν θέλω μα τη μάθω.Δεν θεωρούμαι αυτό που λένε καπάτσα γυναίκα.Δεν τινάζω τα μαλλιά μου με στυλ και δεν στήνομαι με ύφος 100 καρδιναλίων.Δεν παίζω με τις λέξεις και δεν κάνω τίποτα,αν δεν το θέλω πολύ.Προτιμώ να είμαι μόνη,παρά να αναλώνομαι.Η ανάλωση,απλώς σε αχρηστεύει.Παρ'το χαμπάρι και ξύπνα!Όλοι μας έχουμε ανασφάλειες.Βάλ'τες σε πρωτεραίοτητα και ψάξου.Και πραγματικά συγχύζομαι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν αυτό που θέλουν με τέτοια μέσα.Γιατί είναι ψεύτικο ρε πούστη μου.Τι νόημα έχει να σου δέιξω μια ψεύτικη εικόνα μου με το αντίτιμο να σε έχω;Ποιος ικανοποιείται από αυτό τελικά;
Τέτοια βλέπω και λέω πως σίγουρα δεν ανήκω εγώ εδώ.Βλέπεις τόσα ζευγάρια κι από αυτά ζήτημα τα μισά να είναι πραγματικά ευτυχισμένα,έστω ερωτευμένα.Δεν είναι ότι ερωτεύομαι δύσκολα.Απλώς δεν ερωτεύομαι συμβατικά.Δεν ερωτεύομαι ούτε ομορφιά,ούτε iq,ούτε χρήμα ή πτυχίο.Ερωτεύομαι με μικρά πράγματα.Που πατάνε σε δικά μου συγκεκριμένα κουμπιά.Και ευτυχώς δεν έχω αλλοιωθεί μέσα στη τόση σκαρταδούρα που υπάρχει γύρω μου.
Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.Και δεν εξαρτόμαι από κανέναν φόβο μου.Καθησυχάζω μόνη μου τις ανασφάλειές μου και δεν πέφτω σε ψεύτικες αγκαλιές.Απλώς μου είναι άχρηστες.
Σήμερα μια φίλη μου είπε πως έχω ξεχάσει πώς είναι να είμαι σε σχέση,στη προσπάθεια της να με πείσει για το πόσο απόμακρη φαίνομαι και να αλλάξω τακτική.Ίσως να έχει και δίκιο.Ίσως να είμαι μόνο θεωρίες και στη πράξη να τα κάνω τόσο σκατά που να μου αξίζει.Πειράχτηκα,από τον τρόπο της.
 Συγνώμη που απλώς θέλω να ακούσω μια καλή κουβέντα αυτή τη στιγμή που με ακούς έτσι.Συγνώμη που απλώς σου τηλεφώνησα για να με καθησυχάσεις,έστω με ψέμματα,κι ας μου τα έχωνες αύριο.Όχι σήμερα που με ακούς έτσι.Κι όχι τόσο επικριτικά άσχημα.Δεν σε όρισε κανένας δικαστή και η γνώμη σου δεν είναι αυθεντία!Ήρθα κοντά σου για να με αγκαλιάσεις,όσο λάθος κι αν κρίνεις τις πράξεις μου.Μη με πατάς,ενώ ήδη είμαι κάτω.Τόση ψυχολογία 5 χρόνια,τίποτα δεν σου έμεινε;
Αυτά ήθελα να πω..και δεν είπα κλασσικά τίποτα.Είχε σημασία;Τι να διαπραγματευτείς;Τι να σου κάνει η συγνώμη εκ των υστέρων,όταν έχει γίνει ήδη το κακό;
Ξέρω πως δεν έχουν ειρμό αυτά που λέω,δεν έβαλα τις σκέψεις μου σε λογική σειρά,ώστε να βγάζεις νόημα,αλλά με αυτή τη σειρά τα ένιωσα.Ο αρχικός διάλογος γράφτηκε το μεσημέρι (με χιουμοριστική διάθεση-εντελώς αντίθετη με τη τωρινή),αλλά επειδή δυσκολεύτηκα να τον γράψω,λέω να τον κρατήσω!
Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα..Και όλα θα είναι όπως πρέπει.Κι εγώ μαζί.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Αντι-μιζέριας το ανάγνωσμα!

Όταν πηγαίνεις σε βαφτίσεις ή γάμους και δη,της οικογένειάς σου,τότε είσαι προετοιμασμένος να γελάσεις ή να κλάψεις πολύ!Τα τελευταία χρόνια απήχα από όλα αυτά,μιας και ζούσα μακρυά,με αποτέλεσμα όσοι άνθρωποι να έχουν μπει πρόσφατα στο σόι,να μη γνωρίζουν την ύπαρξή μου και να θεωρούν πως η μαμά μου έχει μόνο 2 παιδιά!Κι επειδή αυτό ενόχλησε πολύ την ανασφαλή φύση μου,πήρα άδεια με τα χίλια παρακάλια και Παρασκευή βράδυ άκουσα το "Welcome to Macedonia Airport"!
Το event είχε τίτλο: Bάφτιση της πρώτης ξαδερφούλας μου και το μυστήριο θα τελούνταν τη Κυριακή το πρωί σε ένα μοναστήρι ψηλά στο βουνό της επαρχιακής μου πόλης.Σάββατο βράδυ και βγήκαμε οικογενειακώς να κάνουμε κάτι σαν bachelor,μιας και παραδίναμε την 7μηνών μπέμπα στα χέρια του παπά.Και πίνε εκεί,πήγαινε μετά να βρεις και φίλες να ξαναπιείς τσιπουροκρασιά(επικαλούμενη το bachelor βεβαίως βεβαίως),κοιτάω το ρολόι και έδειχνε 7:00π.μ!7:00;;Μπαίνω μέσα στο σπίτι με το <<Το ξέρεις μ'αρέσεις,μα μη με πιστέψεις>> και αντικρύζω μια κατάσταση abert alert.Ευτυχώς δεν είχαν χρόνο να με βρίσουν που καθυστέρησα.Η μαμά μου να σιδερώνει και να παραμιλάει,οι αδερφές μου να ντύνονται και η κομμώτρια να γελάει μαζί μας!(Ο μπαμπάς μου-ευτυχώς-έλειπε)!
Με καθίζουν στη καρέκλα να μου φτιάξουν τα μαλλιά,να με ρωτάει πώς τα θέλω κι εγώ να της λέω <<καλλιτέχνησε>>!Βρισκόμουν σε έναν άλλον κόσμο και ενώ με χτυπούσε ο ήλιος και άρχισε να ξυπνάω,συνειδητοποιούσα ότι ήμουν εκεί,ανάμεσά τους και αυτός ο πανικός για το τίποτα,που υπήρχε ανέκαθεν στο σπίτι,μου είχε λέιψει τόσο πολύ!
Ντυνόμαστε,μου φόρεσαν κι ένα φόρεμα Λουδοβίκου,μου κότσαραν και κάτι 10ποντα πέδιλα και πήγαμε στο μοναστήρι!Κι εκεί ξεκίνησαν τα ωραία.Να είμαστε ευγενικές,χαμογελαστές και λα λα λα!Και ήμουν και το ένιωθα!Ένιωθα οικεία,μιλούσα και γελούσα και δεν ένιωθα καθόλου άβολα,ούτε ντρεπόμουν!Ήμουν στο χώρο μου!Λες και πάντρευαν εμένα!
Η μπέμπα ήταν μια κούκλα μέσα στα άσπρα της,αθόρυβη,από αγκαλιά σε αγκαλιά να φωτογραφίζεται και εγώ με τις αδερφές μου να δίνουμε μπουμπουνιέρες(έτσι τις λέμε εμείς).Στιγμιότυπο τρελό που αξίζει ήταν μια θεία(από το σόι της γυναίκας του θείου μου προφανώς)που με μπέρδεψε με το κοριτσάκι που κρατούσε τη λαμπάδα!!(Το κοριτσάκι ήταν 14χρονο-τζάμπα το 10ποντο-τζάμπα και οι πληγές που μου έκανε)!!
Τελείωσε η βάφτιση,έφαγα και ό,τι απέμεινε από τα ζαχαρωτά και ξεκινήσαμε για το γλέντι!Για να σε βάλω στο κλίμα,προέρχομαι από μια οικογένεια,όπου του μπαμπά μου δεν του αρέσουν καθόλου οι χοροί και τα πανηγύρια(από σοβαροφάνεια κι όχι από συνείδηση),ενώ η μαμά μου ζει γι'αυτά!<<Σεμνά και ταπεινά>> να μας λέει ο μπαμπάς μου,<<Θα σηκωθείτε>> να λέει η μαμά μου,στο αμάξι καθοδόν για το γλέντι!Έλα,όμως,που με ξέρουν!Και όσο σοβαρή κι αν φαίνομαι στον έξω κόσμο,είναι μέχρι να μου δώσεις το πάτημα να σηκωθώ!Δώσ'του νταούλια,δώσ'του κλαρίνα,η μαμά μου πρώτη πρώτη σηκώθηκε (στους ποντιακούς χορούς) και ο μπαμπάς μου να με κοιτάει με νόημα!<<Άντε στην υγειά μας,άντε να μας ζήσει>> ήρθα και σηκώθηκα!Το νταούλι δίπλα μου,η μαμά να καμαρώνει κι ο μπαμπάς να κρύβεται.Είχε και τους φίλους του να τον πειράζουν για τις κόρες του,πήγαινα κι εγώ επίτηδες και του χόρευα και κατά βάθος νομίζω χαιρόταν!
Η συγκινητική στιγμή ήταν,όταν έφεραν τον παππού μου,σε καροτσάκι γιατί δεν μπορεί να σταθεί όρθιος.Είχα πολύ καιρό να τον δω τόσο ευτυχισμένο,με τα καλά του ρούχα,μιας και είχε να βγει έξω από τον Αύγουστο.Φαινόταν ευτυχισμένος και ήταν σίγουρα.Έβλεπες πόσο πραγματικά τον αγαπούν,καθόταν δίπλα εκεί που χόρευε ο κόσμος και όσοι περνούσαν από δίπλα του,είτε συγγενείς,είτε φίλοι,του έκαναν κι από ένα πείραγμα.Κι αυτός μόνο χαμογελούσε,δεν πολυκαταλάβαινε.Δεν τους άκουγε και ίσως δεν τους αναγνώριζε.Μόνο έκανε νεύματα πως συμφω νεί και μόνο δάκρυζε,ο παππούλης μου..
Η ώρα περνούσε,πήραν τον παππού μου να ξεκουραστεί,πήγα κι εγώ να βγάλω τα φουρό και τα ξυλοπόδαρα και ήδη φτιαγμένη,όπως ήμουν από τη προηγούμενη,έπιασα τους ρυθμούς από το <<Το ξέρω μ'αρέσεις>>.Και ξανασηκώθηκα.Και δεν ξαναέκατσα.Αν ήθελες να με βρεις,αρκεί να έβρισκες το κλαρίνο!Μέχρι και συμφωνίες έκλεινα με τον γύφτο,να κάνουμε περιοδείες,να παίζει αυτός κι εγώ η αρκουδίτσα δίπλα του να χορεύω!!Και να τραγουδάω μαζί του <<Είμαστε τσιγγάνοι,δεμένο καραβάνι>>Δόξα το Θεό,τσιγγανοφέρνω και μέσα στο ποτό εξασφάλιζα το μέλλον μου!
Αν ύπήρχαν 100 άνθρωποι,οι 90 ήταν όρθιοι.Μέχρι κι ο μπαμπάς μου σηκώθηκε (σαν γνήσιος Σαρακατσάνος) και χόρεψε τσάμικο!Εκεί,αν θυμάμαι καλά,συγκινήθηκα κιόλας.Λίγο η τρελή αδυναμία που το έχω,λίγο που πραγματικά χόρευε λεβέντικα,λίγο που δεν μας συνηθίζει σε τέτοιες εικόνες,είδα και το βλέμμα της μαμάς μου,τον καμάρωνε.Και οι γονείς του.Και οι φίλοι του.
Από τις 12 το πρωί,φύγαμε στις 11 το βράδυ!Και ήταν πραγματικά μια μέρα γεμάτη τρυφερές οικογενειακές στιγμές.Είχα καιρό να μας δω,έτσι,όλους μαζεμένους.Είχα καιρό να μας δω να γελάμε.Κατάλαβα πόσο καλό μας έκανε ο ερχομός αυτού του ανθρωπάκου,που πήρε και το όνομα της γιαγιάς μου.Η οποία σίγουρα ήταν εκείνη τη μέρα κοντά μας.Χόρευε εκείνη τη μέρα ανάμεσά μας,κουνώντας τη μέση της,όπως χαρακτηριστικά έκανε μόνο εκείνη!
Πέρα από κρίσεις,καταστροφολογίες και μοιρολατρίες,η ζωή έχει χαρές.Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να τις δεις,να τις αρπάξεις από τα μαλλία και να τις φιλήσεις στο στόμα.Κρύβονται στα αληθινά χαμόγελα των ανθρώπων γύρω σου και σε αυτών που τους τα προκαλείς!!
Κι όπως λέει και στο Χρώμα του φεγγαριού η Αλκυόνη Παπαδάκη:
"Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα από τον φόβο μη πληγωθείς;Αξίζει να βάζεις αμπάρες στη ψυχή σου,από το φόβο μη μπει κανείς μέσα και σε ληστέψει;Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.Η ζωή είναι όμορφη,μόνο όταν τη ζεις.Μόνο όταν κυλιέσαι μαζί της.Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα.Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας.Κι όταν νιώθεις πως βρίσκεσαι σ' ένα σωρό κοπριά,φύτευε φράουλες"!
Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες που γιόρταζαν-τυπικά-τη Κυριακή και γιορτάζουν κάθε μέρα!Χρόνια πολλά σε αυτές που παιδεύονται,ανησυχούν για ψήλου πήδημα και μουρμουρίζουν για το παραμικρό.Χρόνια πολλά σε αυτές που ετοιμάζονται να γίνουν και ήδη νιώθουν το αίσθημα μητρότητας μέσα τους και κυρίως χρόνια πολλά σε αυτές που έχασαν και στερήθηκαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν..Ειδικά αυτές σε αυτές ο Θεός να τους δώσει δύναμη και κουράγιο!

Πριν 2 βδομάδες άκουσα σε μια μουσική σκηνή τη Μελίνα Κανά.Μεταξύ άλλων είπε κι αυτό το τραγούδι,ένα παραδοσιακό της Μυτιλήνης,ως δίδαγμα της φύσης για εμάς τους ανθρώπους.Είχα παγώσει όταν το άκουσα κι είχα πει πως θα το αναρτήσω αποκλειστικά για τη μέρα της μητέρας.Γιατί,καλώς ή κακώς,η κάθε γυναίκα δεν είναι προορισμένη για να γίνει μητέρα.Δεν θα το πολυφιλοσοφίσω,νομίζω σου έρχονται παραδείγματα για το πού ακριβώς αναφέρομαι.Και η φύση κρύβει διδάγματα που αξίζει να βλέπουμε και να παραδειγματιζόμαστε..

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Δ-ηλώνω Ν-τροπή Τ-απεινά

Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω ένα ύφος για αυτή την ανάρτηση.Συνήθως κρύβουμε τα συναισθήματα πίσω από χιούμορ ή ειρωνία.Εγώ προσωπικά το κάνω.Αυτή τη φορά απλώς δεν υπάρχει κανένα ύφος.Δεν βρίσκω και δεν χρειάζεται να βρω.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου από τους αισιόδοξους ανθρώπους.Δείχνω έτσι,αλλά κατά βάθος μπορείς να με τρομάξεις με το παραμικρό.
Καιρό τώρα άκουγα για τη κατάσταση που σιγόβραζε.Την άκουγα στις ειδήσεις,σε συζητήσεις,τη διάβαζα σε εφημερίδες ή ακόμη και σε blogs.Και έκλεινα στόμα,μάτια και αυτιά.Το όλο θέμα της κρίσης ήταν για το μυαλό μου ακόμη ένα τρομοκρατικό ειδησεογραφικό τρικ.Ένας τρόπος απειλής,ένα μέσο εκφοβισμού των Μεγάλων.Όχι από αισιοδοξία,αλλά από συνειδητή και εσκεμμένη άγνοια των πραγμάτων,ήλπιζα πως ο Έλληνας θα βρει τη λύση της τελευταίας στιγμής με το ταμπεραμέντο του.Γιατί αυτό ξέρει,αυτό εμπιστεύεται.Σαν τον Μπιπ μπιπ που με έξυπνους και διπλωματικούς τρόπους κατάφερνε να σκάει η βόμβα πάντα δίπλα στο Κογιότ,ενώ προοριζόταν για τον ίδιο.
Οι έξυπνοι και διπλωματικοί τρόποι,όμως,δεν καλύπτουν πια.Η βόμβα έσκασε και το μπαμ ακούστηκε πανελλαδικώς.Η επανάσταση ξεκίνησε.Ο κόσμος σταμάτησε να αρκείται στο να βρίζει και να σιχτιρίζει μόνος του και βγήκε να το φωνάξει στους δρόμους.Δεν ξέρω αν ήταν μία κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει καιρό πριν,ξέρω πως ποτέ δεν είναι αργά.Έπρεπε να γίνει.Έπρεπε να ακουστεί η φωνή στα κατάλληλα αυτιά και λυπάμαι που σαν χώρα χρησιμοποιούμε τέτοια μέσα ακοής.Θέμα νοοτροπίας και θέμα ανεπάρκειας.
Η επανάσταση είχε λόγους,αφορμές και αιτίες να γίνει.Ο κόσμος διεκδικεί.Και παρόλο που ποτέ δεν τόλμησα να βρεθώ σε οργανωμένη πορεία,θαυμάζω όσους ξεκουνιούνται και διαμαρτύρονται για θέματα που αφορούν όλους εμάς που τους παρακολουθούμε από τον καναπέ.
Σπάσαμε,ριμάξαμε,καταστρέψαμε,κάναμε ό,τι κάνουμε σε κάθε μαζικό συνωστισμό.Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου που εκτεθήκαμε σαν χώρα.Ας μη γελιόμαστε,ήταν προφανής η κατάντια μας και δεν σώζονταν με το πόσο Greek lovers είμαστε.Δεν με νοιάζει που ξένα κανάλια προβάλλουν τη φτώχεια μας,τη βία που έχουμε στο αίμα μας και γουστάρουμε να τη δείχνουμε τόσο επιδεικτικά προκλητικά.Είμαστε φτωχοί και οξύθυμοι.Τι να κάνουμε τώρα;Κακώς μεν,αλλά στη παρούσα φάση δεν θα σκεφτώ τη κακή εικόνα μας στους έξω.
Ντρέπομαι που για μία ακόμη φορά δείξαμε στους εαυτούς μας πρώτα τον χουλιγκανισμό που μας δέρνει.Σε κάποια άλλη χώρα,ένα δακρυγόνο ίσως να έπεφτε δύσκολα και να ηρεμούσε τη κατάσταση.Εμείς εδώ τα έχουμε για προσάναμα και δεν σοκάρουν κανέναν.
Ντρέπομαι για τη κατάντια μας,για τον ξεπεσμό της χώρας μας στα μάτια μας.
Ντρέπομαι για το σημείο που φτάσαμε,για τον τρόπο που διεκδικούμε.
Ντρέπομαι για τις εικόνες που βλέπουν τα μάτια μου.
Ντρέπομαι που ακούω τους νέους να θέλουν να φύγουν μόνιμα,από φόβο και αηδία.
Ντρέπομαι-Θλίβομαι και Σοκάρομαι που για μία ακόμη φορά δείξαμε πως αγώνας χωρίς θύματα δεν υπάρχει.
Θλίβομαι για τους άτυχους νεκρούς.
Ντρέπομαι που δεν έχουμε διευκρινήσει μέσα μας τι θα πει διαδήλωση και τι δολοφονική ενέργεια.
Ντρέπομαι για τα συμπεράσματα που έβγαλαν οι γονείς μας,οι παππούδες μας ή τα παιδιά μας.
Ντρέπομαι που δεν αντιλαμβανόμαστε και σπέρνουμε το μίσος ανάμεσά μας,όταν μας ενώνουν οι ίδιοι οι φόβοι και επιθυμίες μας.
Και φοβάμαι..
Τα χειρότερα.Μη γίνουμε "Ο θάνατός σου,η ζωή μου".
Με τέτοιες εικόνες,τέτοιο άδειασμα και τέτοια απογοήτευση,πού πουλάνε τελικά αυτή την αισιοδόξια;Και πόσο ακριβά τη πουλάνε;
Μήπως η ώρα της κρίσης,που έλεγαν οι προφήτες,είναι αυτή που ζούμε;