Μια τεράστια αγκαλιά!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα που ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να βρει τη θέση της στο χάρτη, γεννήθηκε ένα αγόρι πολύ ξεχωριστό από τα άλλα παιδιά. Ενώ ήταν πολύ όμορφο, είχε τεράστια χέρια.. Οι γονείς του το αγαπούσαν πολύ και παρόλο που στεναχωριόνταν με αυτή την ιδιαιτερότητά του, ποτέ δεν του το έδειξαν.
-«Πώς θα κάνει φίλους;» Έλεγε ο πατέρας του συχνά στη μητέρα του τις ώρες που το αγόρι κοιμόταν. «Τι θα κάνει στη ζωή του;»
-«Αν γίνει καλός άνθρωπος και δίνει αγάπη, θα πάρει αγάπη», απαντούσε η μητέρα του. Αυτή η σκέψη τους γέμιζε χαρά και ελπίδα.
Τα χρόνια περνούσαν, το αγόρι μεγάλωνε και τα χέρια του γινόταν όλο και πιο μεγάλα. Όταν άρχισε να καταλαβαίνει τη διαφορά του με τα άλλα παιδάκια, ένιωθε άσχημα και αδικημένος.
-«Γιατί μαμά να είμαι έτσι;»,ρωτούσε με δάκρυα στα μάτια.
-«Ο Θεός σου χάρισε αυτά τα χέρια για κάποιο καλό λόγο», του απαντούσε αυτή, κρύβοντας βαθιά τον πόνο της.
Έφτασε η μέρα όπου το παιδί θα πήγαινε σχολείο. Οι γονείς του , όσο και αν αγχώνονταν με τη συμπεριφορά των άλλων παιδιών απέναντί του, ήθελαν να του προσφέρουν τη μόρφωση που του άξιζε.
Έτσι το παιδί βγήκε για πρώτη φορά από το σπίτι, φοβισμένο, αλλά και χαρούμενο που θα μάθει γράμματα.
Ονειρευόταν τη στιγμή που θα κάνει φίλους, θα παίξει μπάλα, όπως κάθε παιδί στη γειτονιά του και δε θα κοιτάζει από το παράθυρο πλέον.
Μόλις έφτασε στην αυλή του σχολείου, όλα τα βλέμματα των παιδιών έπεσαν επάνω του.
Αρχικά σιωπή και μετά γέλια..
-«Χα χα χα, κοίτα τα χέρια του», έλεγαν δύο αγόρια μεταξύ τους.
-«Χα, χα χα , πώς είναι έτσι!», σχολίαζε μία παρέα πιο πέρα.
Υπήρχαν και κάποια παιδιά όμως που τον φοβήθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν.
-«Θεέ μου! Ένας εξωγήινος!»
-«Ένα τέρας!»
-«Δαγκώνει;»
Το αγόρι γύρισε στο σπίτι με κλάματα..
-« Δε θα πάω ξανά στο σχολείο! Τα παιδιά με φοβούνται..», είπε στη μαμά του με λυγμούς..
-«Θα πηγαίνεις για να δείξεις πως είσαι σαν κι αυτούς και για να μάθουν πόσο καλός άνθρωπος είσαι.»
Πράγματι! Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Νοιάζονταν για όλο τον κόσμο.
Ήθελε να δώσει αγάπη σε όλους, αρκεί να το ήθελαν κι αυτοί. Κι αυτό που τον πονούσε πιο πολύ, ήταν ότι δεν μπορούσε να δώσει την αγάπη που είχε μέσα του..
 Το νέο για το παράξενο παιδί με τα μεγάλα χέρια διαδόθηκε σύντομα όχι μόνο στη χώρα, αλλά και έξω από αυτή… διαδόθηκε στόμα-στόμα… Πέρασαν μήνες και το αγόρι έγινε ο καλύτερος μαθητής της τάξης του. Ένιωθε μόνος του, δεν του μιλούσε κανείς, όλοι τον κορόιδευαν και τον αποκαλούσαν «τέρας»
-«Τέρας, πιάσε τα σύννεφα!»
-«Τέρας, πιάσε το διπλανό χωριό!»
Στα διαλείμματα καθόταν κάτω από το αγαπημένο του δέντρο που ήταν ο μοναδικός του φίλος και έβλεπε τους συμμαθητές του να παίζουν μπάλα στο δρόμο δίπλα από το σχολείο.
-«Δεν φταίνε αυτοί που δεν με συμπαθούν, εγώ φταίω. »., σκεφτόταν,
«Μακάρι να μπορούσα να τους αποδείξω ότι δεν διαφέρω παρά μόνο εξωτερικά και να γίνω φίλος τους. »
Ο καιρός περνούσε και κάθε μέρα η ίδια εικόνα, η ίδια μοναξιά, τα ίδια πειράγματα από τα άλλα παιδιά. Αντιμετώπιζε καθημερινά το χλευασμό λόγω της διαφορετικότητάς του…
Μέχρι που μια χειμωνιάτικη μέρα, σε ένα διάλειμμα όπως όλα τα άλλα συνέβη κάτι φοβερό.. Ένα περιστατικό που έγινε η αφορμή να αλλάξει τη ζωή τόσο των παιδιών, όσο και του ξεχωριστού παιδιού. Ενώ καθόταν κάτω από το συνηθισμένο του δέντρο και έβλεπε τα υπόλοιπα παιδιά  που έπαιζαν στο δρόμο μπάλα, ανέμελα και αφοσιωμένα στο παιχνίδι, ξαφνικά, ένας απερίσκεπτος οδηγός φορτηγού κατευθυνόταν επάνω τους. Το αγόρι, αμέσως, με μια μόνο κίνηση, άπλωσε το ένα του χέρι και μάζεψε όλα τα παιδιά στην αγκαλιά του! Το τεράστιο χέρι του τους έσωσε τη ζωή!!
Τα παιδιά ένιωσαν τόσο άσχημα που τον αδικούσαν όλο αυτόν τον καιρό και το αγόρι ένιωσε τόση χαρά που η αγκαλιά του ήταν μεγάλη.. Έτσι ξέχασε αμέσως την άδικη συμπεριφορά τους.
Αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι σημασία δεν έχει η εμφάνιση, αλλά η ψυχή και ότι ένα άσχημο χαρακτηριστικό είναι ικανό να σου χαρίσει ζωή, αλλά και έναν καλό φίλο!
Το αγόρι έγινε αμέσως ο αγαπημένος φίλος όλων των παιδιών του χωριού και τον ευχαρίστησαν με το πιο γλυκό δώρο! Έφτιαξαν όλοι μαζί ένα ζευγάρι τεράστια χρωματιστά γάντια για να μη κρυώνουν τα πολύτιμα χέρια του!
Τώρα το αγόρι ένιωθε ζέστη και στη καρδιά του, όχι μόνο στα χέρια του. Έβλεπε την αγάπη στα μάτια των φίλων του και ένιωθε τόσο ευτυχισμένος!! Θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας του και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε για τη χρησιμότητα της ιδιαιτερότητάς του. Αυτά τα χέρια που τον κρατούσαν σε απόσταση, ήταν αυτά που τον έφεραν τόσο κοντά με τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτά τα χέρια που χωράνε όσους είναι διαθετημένοι να νιώσουν τη πιο ζεστή, αγκαλιά απ’ όσες δόθηκαν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο!!