Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο μολύβι. Γυαλιστερό γυαλιστερό με χρυσά γράμματα στο πλάι, περήφανο για τον προορισμό του, περίμενε υπομονετικά στην θέση του, στην κασετίνα, να το χρησιμοποιήσει το κοριτσάκι. Ανυπομονούσε να γράψει γράμματα, να κάνει ζωγραφιές, να αφήσει την μαύρη του μολυβιά πάνω στο λευκό χαρτί.
Αλοίμονο όμως! Το κοριτσάκι πάντα προτιμούσε τα άλλα μολύβια που είχαν πάνω τους λουλούδια, σχέδια, είχαν χρωματιστές γόμες που μοσχοβολούσαν . Άλλα είχαν φουντίτσες και πολλές μυτούλες. Ζήλευε λίγο το μολύβι, αλλά παρηγοριόταν στην σκέψη ότι παρά τα στολίδια, είχαν τον ίδιο προορισμό. Να γράψουν γράμματα!!!
Τι και αν μυρίζουν πιο όμορφα, εκείνο είναι πιο γερό, αντέχει πιο πολύ. Τι τα θες όμως? Ο καιρός περνούσε , το κοριτσάκι μάθαινε γράμματα , σχεδίαζε ζωγραφιές, έγραφε ορθογραφίες και αντιγραφές, μάθαινε αριθμούς και όλα αυτά χωρίς αυτό. Το είχε κυριεύσει η απαισιοδοξία και η θλίψη, ώσπου μια ανοιξιάτικη μέρα η δασκάλα είπε<< Βγάλτε όλα τα παιδάκια τα μολύβια σας να γράψετε διαγώνισμα>>Τότε το κοριτσάκι ταραγμένο απο την αγωνία χωρίς να κοιτάξει πήρε στο χέρι του το μαύρο μολύβι. Τι χαρά, τι ευτυχία! Χαρούμενο έτρεχε πάνω στο χαρτί , με όμορφες γραμμές σχεδίαζε τα γράμματα και η ώρα περνούσε..<<Επιτέλους, θα αποδείξω την αξία μου!
Επιτέλους ήρθε η ώρα μου! >>Αλλά το κοριτσάκι πάνω στην αγωνία του , πίεσε με δύναμη το μολύβι και κράκ...η μύτη έσπασε. Τι φοβερή αγωνία. Tι ντροπή,τώρα?
Το κοριτσάκι άρχισε βιαστικά να ψάχνει για ξύστρα. Τέσσερις ξύστρες , όλες ψηλομύτες με σχήματα λουλουδιών,με σχέδια χαρούμενα, όλες μία μία αρνήθηκαν πεισματικά να ξύσουν το μολύβι. <<Σας παρακαλώ, ξύστε με>>ικέτευε το μολύβι, <<..έχω να τελειώσω το διαγώνισμα.>> Όμως δυστυχώς ! Εκνευρισμένο το κοριτσάκι έβαλε το μολύβι στην κασετίνα και πήρε ένα άλλο. Αυτό ήταν! Το τελευταίο χτύπημα. Ήταν θύμα της πολυτέλειας, της σπατάλης, της εξωτερικής εμφάνισης. Ήταν θύμα της υπερβολικής σημασίας για αυτό που φαίνεται, και όχι για αυτό που είναι....
Αλοίμονο όμως! Το κοριτσάκι πάντα προτιμούσε τα άλλα μολύβια που είχαν πάνω τους λουλούδια, σχέδια, είχαν χρωματιστές γόμες που μοσχοβολούσαν . Άλλα είχαν φουντίτσες και πολλές μυτούλες. Ζήλευε λίγο το μολύβι, αλλά παρηγοριόταν στην σκέψη ότι παρά τα στολίδια, είχαν τον ίδιο προορισμό. Να γράψουν γράμματα!!!
Τι και αν μυρίζουν πιο όμορφα, εκείνο είναι πιο γερό, αντέχει πιο πολύ. Τι τα θες όμως? Ο καιρός περνούσε , το κοριτσάκι μάθαινε γράμματα , σχεδίαζε ζωγραφιές, έγραφε ορθογραφίες και αντιγραφές, μάθαινε αριθμούς και όλα αυτά χωρίς αυτό. Το είχε κυριεύσει η απαισιοδοξία και η θλίψη, ώσπου μια ανοιξιάτικη μέρα η δασκάλα είπε<< Βγάλτε όλα τα παιδάκια τα μολύβια σας να γράψετε διαγώνισμα>>Τότε το κοριτσάκι ταραγμένο απο την αγωνία χωρίς να κοιτάξει πήρε στο χέρι του το μαύρο μολύβι. Τι χαρά, τι ευτυχία! Χαρούμενο έτρεχε πάνω στο χαρτί , με όμορφες γραμμές σχεδίαζε τα γράμματα και η ώρα περνούσε..<<Επιτέλους, θα αποδείξω την αξία μου!
Επιτέλους ήρθε η ώρα μου! >>Αλλά το κοριτσάκι πάνω στην αγωνία του , πίεσε με δύναμη το μολύβι και κράκ...η μύτη έσπασε. Τι φοβερή αγωνία. Tι ντροπή,τώρα?
Το κοριτσάκι άρχισε βιαστικά να ψάχνει για ξύστρα. Τέσσερις ξύστρες , όλες ψηλομύτες με σχήματα λουλουδιών,με σχέδια χαρούμενα, όλες μία μία αρνήθηκαν πεισματικά να ξύσουν το μολύβι. <<Σας παρακαλώ, ξύστε με>>ικέτευε το μολύβι, <<..έχω να τελειώσω το διαγώνισμα.>> Όμως δυστυχώς ! Εκνευρισμένο το κοριτσάκι έβαλε το μολύβι στην κασετίνα και πήρε ένα άλλο. Αυτό ήταν! Το τελευταίο χτύπημα. Ήταν θύμα της πολυτέλειας, της σπατάλης, της εξωτερικής εμφάνισης. Ήταν θύμα της υπερβολικής σημασίας για αυτό που φαίνεται, και όχι για αυτό που είναι....
.<<Μα τι δουλειά έχω μέσα σε αυτήν την κασετίνα! Είναι γεμάτη, και όμως νιώθω τόσο μόνο!>> Άρχισε να θυμάται τα όνειρα τα όνειρα που είχε και πώς κατέληξαν , όταν ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.<<Κυρία , μου έσπασε το μολύβι και δεν έχω άλλο.>>
<<Έλα πάρε το δικό μου, ξύστο πρώτα με την ξύστρα σου.>>
Μια βαριά ασημένια ξύστρα που δεν σνόμπαρε το μολύβι . Το κοριτσάκι με το σπασμένο μολύβι δεν είχε μεγάλη κασετίνα, ούτε πολλά μολύβια, και ένιωσε πολύ χαρούμενο που μπορούσε να συνεχίσει το διαγωνισμά του.
Επιτέλους, με ένα παιδάκι που το χρειαζόταν και μια ξύστρα που το καταδεχόταν , το μολύβι βρήκε πάλι τον προορισμό του και εκπλήρωσε τον σκοπό του!
Μια βαριά ασημένια ξύστρα που δεν σνόμπαρε το μολύβι . Το κοριτσάκι με το σπασμένο μολύβι δεν είχε μεγάλη κασετίνα, ούτε πολλά μολύβια, και ένιωσε πολύ χαρούμενο που μπορούσε να συνεχίσει το διαγωνισμά του.
Επιτέλους, με ένα παιδάκι που το χρειαζόταν και μια ξύστρα που το καταδεχόταν , το μολύβι βρήκε πάλι τον προορισμό του και εκπλήρωσε τον σκοπό του!
Να λιώσει πάνω στο τετράδιο βοηθώντας ένα παιδάκι να μάθει γράμματα!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου