Όταν ξεχνάμε τον ρόλο μας,τότε κάποιος ή κάτι θα βρεθεί να μας τον υπενθυμίσει.

Όταν γνώρισα την Ι. ήταν 10 χρονών.Της έκανα ιδιαίτερα από τη Δ΄ μέχρι τη ΣΤ' Δημοτικού.3 χρόνια μπαινόβγαινα στο σπίτι τους.Με τη μαμά ειδικά είχαμε έρθει αρκετά κοντά,ώστε να της λέω κάποια πράγματα παραπάνω,από αυτά που δυσκολεύεσαι να ανοίξεις το στόμα και να πεις.

 Το περιβάλλον ήταν άσχημο.Πολλά προβλήματα,εξωσυζηγικέςσχέσεις,τσακωμοί,τσακωμοί,λόγια,χειρονομίες,πανικός.Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια της Ι..Και στα δικά μου.Κάποια στιγμή ένιωθα τόσο άβολα,που δεν ήθελα να ξαναπατήσω εκεί μέσα.Ψυχοπλακωνόμουν,με το ζόρι κρατιόμουν να μη τους βρίσω και να φύγω.Έλα που ήταν το παιδί στη μέση,και πλήρωνε ήδη αρκετά.3 χρόνια η ίδια κατάσταση.Αηδίαζα.Στο τρίτο χρόνο έμπαινα,έκανα το μάθημα και έφευγα.Δεν καθόμουν λεπτό παραπάνω.Ήταν εικόνες έξω από μένα και ένας φόβος μη καταλήξω κα κάνω τα ίδια λάθη.

Καταλαβαίνεις πως στο μυαλό της Ι. μόνο το διάβασμα δεν υπήρχε.Η επίδοσή της ήταν κάτω του μετρίου και αυτό που ήθελε ήταν παρέα.Να είναι κάποιος εκεί,όταν μέσα άρχιζαν τα όργανα.Δεν ξέρω αν με συμπαθούσε,δεν εκφραζόταν.Αν την έβλεπες,καταλάβαινες πως κάτι δε πάει καλά.Το έβλεπες στα μάτια της.Φίλες δεν ξέρω αν είχε,δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και σπάνια χαμογελούσε.Τη συμπονούσα.Για τις προοπτικές που θα μπορούσε να έχει,για τα όσα στερείται.

'Αλλαξα πόλη,έκοψα επαφές και τους θυμόμουν σπανίως.Μέχρι που μετά από 2 χρόνια τους συνάντησα τυχαία στο νοσοκομείο του Ηρακλείου.Από τη ταλαιπωρία και τη σμπαραλιασμένη ψυχολογία  που είχαν τρόμαξα να τους αναγνωρίσω.Η Ι. νοσηλευόταν σοβαρά.Ένα κόκκαλό της σπονδυλικής στήλης πέρασε στους πνεύμονες και ζόριζε τη καρδιά.Για 4 μήνες το παιδί δεν επικοινωνούσε,διασωληνωμένη με οξυγόνο και δεκάδες μηχανήματα,σαν να τους κατηγορούσε για τη κατάστασή της.Ένα πρόβλημα που για να φτάσει στο σημείο που έφτασε χρειάστηκαν χρόνια,αλλά δεν το πρόσεξαν ποτέ.Και τώρα αυτό το πρόβλημα τους έφερε κοντά,σαν σφαλιάρα για τα λάθη τους.Σαν σφαλιάρα ή σαν τιμωρία.Τότε η Ι. ίσως πέθαινε.Έτσι υπολόγιζαν οι γιατροί.Σήμερα είναι καθηλωμένη σε καροτσάκι,και ίσως με φυσικοθεραπείες μπορέσει και περπατήσει.

Δε ξέρω πως θυμήθηκα σήμερα αυτή την ιστορία.Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μίλησα τελευταία φορά μαζί τους.Παρόλο που βρέθηκα ξανά στο μέρος τους,απέφυγα να επικοινωνήσω.Στο θέαμα ενός αναπηρικού καροτσιού δεν θα άντεχα.

Αν δεν μπορώ να κρίνω κάποιον,είναι τον γονέα.Δεν είμαι και δεν μου επιτρέπεται να μιλάω.Καμιά φορά,όμως, σε κρίνει αυτό που κάποιοι το ονομάζουν ρόδα ζωής,κάποιοι άλλοι μοίρα και κάποιοι άλλοι Θεό.Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τους άξιζε αυτό που έπαθαν.Όμως δεν έτυχε ρε γαμώτο,μπορούσαν να το είχαν προλάβει καιρό τωρά.Αν ισχύει ότι όλα στη ζωή γίνονται για έναν λόγο,τότε η Ι.είχε πολλούς λόγους.Από το να τονίσει τη παρουσία της στους γονείς της,να τους φέρει κοντά και να τους δείξει πως τα αληθινά προβλήματα είναι μέσα στα νοσοκομεία.

Ίσως να μη βλέπω από σωστή οπτική το θέμα.

Ίσως γίνοντας μάνα να το δω πιο ευαίσθητα ή πιο αυστηρά,δεν ξέρω.

Η  ζωή,όσο γλυκιά μπορεί να είναι,άλλο τόσο μπορεί να σου δώσει μια κλοτσιά και να σε πετάξει στο γκρεμό.Στη τελευταία περίπτωση άλλοτε θα το αξίζεις κι άλλοτε όχι.Πάντοτε όμως θα υπάρχουν γερές βάσεις,για να μπορέσεις να κρατηθείς.Αρκεί να τις δεις και θα σε σηκώσουν.

Τα λάθη είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι και ποτέ δεν είναι αργά για να τα διορθώσουμε.Αρκεί να τα δεχτούμε καλοπροαίρετα και ήδη έχουμε βρει τη μισή λύση τους.