Δ-ηλώνω Ν-τροπή Τ-απεινά

Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω ένα ύφος για αυτή την ανάρτηση.Συνήθως κρύβουμε τα συναισθήματα πίσω από χιούμορ ή ειρωνία.Εγώ προσωπικά το κάνω.Αυτή τη φορά απλώς δεν υπάρχει κανένα ύφος.Δεν βρίσκω και δεν χρειάζεται να βρω.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου από τους αισιόδοξους ανθρώπους.Δείχνω έτσι,αλλά κατά βάθος μπορείς να με τρομάξεις με το παραμικρό.

Καιρό τώρα άκουγα για τη κατάσταση που σιγόβραζε.Την άκουγα στις ειδήσεις,σε συζητήσεις,τη διάβαζα σε εφημερίδες ή ακόμη και σε blogs.Και έκλεινα στόμα,μάτια και αυτιά.Το όλο θέμα της κρίσης ήταν για το μυαλό μου ακόμη ένα τρομοκρατικό ειδησεογραφικό τρικ.Ένας τρόπος απειλής,ένα μέσο εκφοβισμού των Μεγάλων.Όχι από αισιοδοξία,αλλά από συνειδητή και εσκεμμένη άγνοια των πραγμάτων,ήλπιζα πως ο Έλληνας θα βρει τη λύση της τελευταίας στιγμής με το ταμπεραμέντο του.Γιατί αυτό ξέρει,αυτό εμπιστεύεται.Σαν τον Μπιπ μπιπ που με έξυπνους και διπλωματικούς τρόπους κατάφερνε να σκάει η βόμβα πάντα δίπλα στο Κογιότ,ενώ προοριζόταν για τον ίδιο.

Οι έξυπνοι και διπλωματικοί τρόποι,όμως,δεν καλύπτουν πια.Η βόμβα έσκασε και το μπαμ ακούστηκε πανελλαδικώς.Η επανάσταση ξεκίνησε.Ο κόσμος σταμάτησε να αρκείται στο να βρίζει και να σιχτιρίζει μόνος του και βγήκε να το φωνάξει στους δρόμους.Δεν ξέρω αν ήταν μία κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει καιρό πριν,ξέρω πως ποτέ δεν είναι αργά.Έπρεπε να γίνει.Έπρεπε να ακουστεί η φωνή στα κατάλληλα αυτιά και λυπάμαι που σαν χώρα χρησιμοποιούμε τέτοια μέσα ακοής.Θέμα νοοτροπίας και θέμα ανεπάρκειας.

Η επανάσταση είχε λόγους,αφορμές και αιτίες να γίνει.Ο κόσμος διεκδικεί.Και παρόλο που ποτέ δεν τόλμησα να βρεθώ σε οργανωμένη πορεία,θαυμάζω όσους ξεκουνιούνται και διαμαρτύρονται για θέματα που αφορούν όλους εμάς που τους παρακολουθούμε από τον καναπέ.

Σπάσαμε,ριμάξαμε,καταστρέψαμε,κάναμε ό,τι κάνουμε σε κάθε μαζικό συνωστισμό.Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου που εκτεθήκαμε σαν χώρα.Ας μη γελιόμαστε,ήταν προφανής η κατάντια μας και δεν σώζονταν με το πόσο Greek lovers είμαστε.Δεν με νοιάζει που ξένα κανάλια προβάλλουν τη φτώχεια μας,τη βία που έχουμε στο αίμα μας και γουστάρουμε να τη δείχνουμε τόσο επιδεικτικά προκλητικά.Είμαστε φτωχοί και οξύθυμοι.Τι να κάνουμε τώρα;Κακώς μεν,αλλά στη παρούσα φάση δεν θα σκεφτώ τη κακή εικόνα μας στους έξω.

Ντρέπομαι που για μία ακόμη φορά δείξαμε στους εαυτούς μας πρώτα τον χουλιγκανισμό που μας δέρνει.Σε κάποια άλλη χώρα,ένα δακρυγόνο ίσως να έπεφτε δύσκολα και να ηρεμούσε τη κατάσταση.Εμείς εδώ τα έχουμε για προσάναμα και δεν σοκάρουν κανέναν.

Ντρέπομαι για τη κατάντια μας,για τον ξεπεσμό της χώρας μας στα μάτια μας.

Ντρέπομαι για το σημείο που φτάσαμε,για τον τρόπο που διεκδικούμε.

Ντρέπομαι για τις εικόνες που βλέπουν τα μάτια μου.

Ντρέπομαι που ακούω τους νέους να θέλουν να φύγουν μόνιμα,από φόβο και αηδία.

Ντρέπομαι-Θλίβομαι και Σοκάρομαι που για μία ακόμη φορά δείξαμε πως αγώνας χωρίς θύματα δεν υπάρχει.

Θλίβομαι για τους άτυχους νεκρούς.

Ντρέπομαι που δεν έχουμε διευκρινήσει μέσα μας τι θα πει διαδήλωση και τι δολοφονική ενέργεια.

Ντρέπομαι για τα συμπεράσματα που έβγαλαν οι γονείς μας,οι παππούδες μας ή τα παιδιά μας.

Ντρέπομαι που δεν αντιλαμβανόμαστε και σπέρνουμε το μίσος ανάμεσά μας,όταν μας ενώνουν οι ίδιοι οι φόβοι και επιθυμίες μας.

Και φοβάμαι..

Τα χειρότερα.Μη γίνουμε "Ο θάνατός σου,η ζωή μου".

Με τέτοιες εικόνες,τέτοιο άδειασμα και τέτοια απογοήτευση,πού πουλάνε τελικά αυτή την αισιοδόξια;Και πόσο ακριβά τη πουλάνε;

Μήπως η ώρα της κρίσης,που έλεγαν οι προφήτες,είναι αυτή που ζούμε;