Αντι-μιζέριας το ανάγνωσμα!

Όταν πηγαίνεις σε βαφτίσεις ή γάμους και δη,της οικογένειάς σου,τότε είσαι προετοιμασμένος να γελάσεις ή να κλάψεις πολύ!Τα τελευταία χρόνια απήχα από όλα αυτά,μιας και ζούσα μακρυά,με αποτέλεσμα όσοι άνθρωποι να έχουν μπει πρόσφατα στο σόι,να μη γνωρίζουν την ύπαρξή μου και να θεωρούν πως η μαμά μου έχει μόνο 2 παιδιά!Κι επειδή αυτό ενόχλησε πολύ την ανασφαλή φύση μου,πήρα άδεια με τα χίλια παρακάλια και Παρασκευή βράδυ άκουσα το "Welcome to Macedonia Airport"!

Το event είχε τίτλο: Bάφτιση της πρώτης ξαδερφούλας μου και το μυστήριο θα τελούνταν τη Κυριακή το πρωί σε ένα μοναστήρι ψηλά στο βουνό της επαρχιακής μου πόλης.Σάββατο βράδυ και βγήκαμε οικογενειακώς να κάνουμε κάτι σαν bachelor,μιας και παραδίναμε την 7μηνών μπέμπα στα χέρια του παπά.Και πίνε εκεί,πήγαινε μετά να βρεις και φίλες να ξαναπιείς τσιπουροκρασιά(επικαλούμενη το bachelor βεβαίως βεβαίως),κοιτάω το ρολόι και έδειχνε 7:00π.μ!7:00;;Μπαίνω μέσα στο σπίτι με το <<Το ξέρεις μ'αρέσεις,μα μη με πιστέψεις>> και αντικρύζω μια κατάσταση abert alert.Ευτυχώς δεν είχαν χρόνο να με βρίσουν που καθυστέρησα.Η μαμά μου να σιδερώνει και να παραμιλάει,οι αδερφές μου να ντύνονται και η κομμώτρια να γελάει μαζί μας!(Ο μπαμπάς μου-ευτυχώς-έλειπε)!

Με καθίζουν στη καρέκλα να μου φτιάξουν τα μαλλιά,να με ρωτάει πώς τα θέλω κι εγώ να της λέω <<καλλιτέχνησε>>!Βρισκόμουν σε έναν άλλον κόσμο και ενώ με χτυπούσε ο ήλιος και άρχισε να ξυπνάω,συνειδητοποιούσα ότι ήμουν εκεί,ανάμεσά τους και αυτός ο πανικός για το τίποτα,που υπήρχε ανέκαθεν στο σπίτι,μου είχε λέιψει τόσο πολύ!

Ντυνόμαστε,μου φόρεσαν κι ένα φόρεμα Λουδοβίκου,μου κότσαραν και κάτι 10ποντα πέδιλα και πήγαμε στο μοναστήρι!Κι εκεί ξεκίνησαν τα ωραία.Να είμαστε ευγενικές,χαμογελαστές και λα λα λα!Και ήμουν και το ένιωθα!Ένιωθα οικεία,μιλούσα και γελούσα και δεν ένιωθα καθόλου άβολα,ούτε ντρεπόμουν!Ήμουν στο χώρο μου!Λες και πάντρευαν εμένα!

Η μπέμπα ήταν μια κούκλα μέσα στα άσπρα της,αθόρυβη,από αγκαλιά σε αγκαλιά να φωτογραφίζεται και εγώ με τις αδερφές μου να δίνουμε μπουμπουνιέρες(έτσι τις λέμε εμείς).Στιγμιότυπο τρελό που αξίζει ήταν μια θεία(από το σόι της γυναίκας του θείου μου προφανώς)που με μπέρδεψε με το κοριτσάκι που κρατούσε τη λαμπάδα!!(Το κοριτσάκι ήταν 14χρονο-τζάμπα το 10ποντο-τζάμπα και οι πληγές που μου έκανε)!!

Τελείωσε η βάφτιση,έφαγα και ό,τι απέμεινε από τα ζαχαρωτά και ξεκινήσαμε για το γλέντι!Για να σε βάλω στο κλίμα,προέρχομαι από μια οικογένεια,όπου του μπαμπά μου δεν του αρέσουν καθόλου οι χοροί και τα πανηγύρια(από σοβαροφάνεια κι όχι από συνείδηση),ενώ η μαμά μου ζει γι'αυτά!<<Σεμνά και ταπεινά>> να μας λέει ο μπαμπάς μου,<<Θα σηκωθείτε>> να λέει η μαμά μου,στο αμάξι καθοδόν για το γλέντι!Έλα,όμως,που με ξέρουν!Και όσο σοβαρή κι αν φαίνομαι στον έξω κόσμο,είναι μέχρι να μου δώσεις το πάτημα να σηκωθώ!Δώσ'του νταούλια,δώσ'του κλαρίνα,η μαμά μου πρώτη πρώτη σηκώθηκε (στους ποντιακούς χορούς) και ο μπαμπάς μου να με κοιτάει με νόημα!<<Άντε στην υγειά μας,άντε να μας ζήσει>> ήρθα και σηκώθηκα!Το νταούλι δίπλα μου,η μαμά να καμαρώνει κι ο μπαμπάς να κρύβεται.Είχε και τους φίλους του να τον πειράζουν για τις κόρες του,πήγαινα κι εγώ επίτηδες και του χόρευα και κατά βάθος νομίζω χαιρόταν!

Η συγκινητική στιγμή ήταν,όταν έφεραν τον παππού μου,σε καροτσάκι γιατί δεν μπορεί να σταθεί όρθιος.Είχα πολύ καιρό να τον δω τόσο ευτυχισμένο,με τα καλά του ρούχα,μιας και είχε να βγει έξω από τον Αύγουστο.Φαινόταν ευτυχισμένος και ήταν σίγουρα.Έβλεπες πόσο πραγματικά τον αγαπούν,καθόταν δίπλα εκεί που χόρευε ο κόσμος και όσοι περνούσαν από δίπλα του,είτε συγγενείς,είτε φίλοι,του έκαναν κι από ένα πείραγμα.Κι αυτός μόνο χαμογελούσε,δεν πολυκαταλάβαινε.Δεν τους άκουγε και ίσως δεν τους αναγνώριζε.Μόνο έκανε νεύματα πως συμφω νεί και μόνο δάκρυζε,ο παππούλης μου..

Η ώρα περνούσε,πήραν τον παππού μου να ξεκουραστεί,πήγα κι εγώ να βγάλω τα φουρό και τα ξυλοπόδαρα και ήδη φτιαγμένη,όπως ήμουν από τη προηγούμενη,έπιασα τους ρυθμούς από το <<Το ξέρω μ'αρέσεις>>.Και ξανασηκώθηκα.Και δεν ξαναέκατσα.Αν ήθελες να με βρεις,αρκεί να έβρισκες το κλαρίνο!Μέχρι και συμφωνίες έκλεινα με τον γύφτο,να κάνουμε περιοδείες,να παίζει αυτός κι εγώ η αρκουδίτσα δίπλα του να χορεύω!!Και να τραγουδάω μαζί του <<Είμαστε τσιγγάνοι,δεμένο καραβάνι>>Δόξα το Θεό,τσιγγανοφέρνω και μέσα στο ποτό εξασφάλιζα το μέλλον μου!

Αν ύπήρχαν 100 άνθρωποι,οι 90 ήταν όρθιοι.Μέχρι κι ο μπαμπάς μου σηκώθηκε (σαν γνήσιος Σαρακατσάνος) και χόρεψε τσάμικο!Εκεί,αν θυμάμαι καλά,συγκινήθηκα κιόλας.Λίγο η τρελή αδυναμία που το έχω,λίγο που πραγματικά χόρευε λεβέντικα,λίγο που δεν μας συνηθίζει σε τέτοιες εικόνες,είδα και το βλέμμα της μαμάς μου,τον καμάρωνε.Και οι γονείς του.Και οι φίλοι του.

Από τις 12 το πρωί,φύγαμε στις 11 το βράδυ!Και ήταν πραγματικά μια μέρα γεμάτη τρυφερές οικογενειακές στιγμές.Είχα καιρό να μας δω,έτσι,όλους μαζεμένους.Είχα καιρό να μας δω να γελάμε.Κατάλαβα πόσο καλό μας έκανε ο ερχομός αυτού του ανθρωπάκου,που πήρε και το όνομα της γιαγιάς μου.Η οποία σίγουρα ήταν εκείνη τη μέρα κοντά μας.Χόρευε εκείνη τη μέρα ανάμεσά μας,κουνώντας τη μέση της,όπως χαρακτηριστικά έκανε μόνο εκείνη!

Πέρα από κρίσεις,καταστροφολογίες και μοιρολατρίες,η ζωή έχει χαρές.Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να τις δεις,να τις αρπάξεις από τα μαλλία και να τις φιλήσεις στο στόμα.Κρύβονται στα αληθινά χαμόγελα των ανθρώπων γύρω σου και σε αυτών που τους τα προκαλείς!!

Κι όπως λέει και στο Χρώμα του φεγγαριού η Αλκυόνη Παπαδάκη:

"Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα από τον φόβο μη πληγωθείς;Αξίζει να βάζεις αμπάρες στη ψυχή σου,από το φόβο μη μπει κανείς μέσα και σε ληστέψει;Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.Η ζωή είναι όμορφη,μόνο όταν τη ζεις.Μόνο όταν κυλιέσαι μαζί της.Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα.Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας.Κι όταν νιώθεις πως βρίσκεσαι σ' ένα σωρό κοπριά,φύτευε φράουλες"!

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες που γιόρταζαν-τυπικά-τη Κυριακή και γιορτάζουν κάθε μέρα!Χρόνια πολλά σε αυτές που παιδεύονται,ανησυχούν για ψήλου πήδημα και μουρμουρίζουν για το παραμικρό.Χρόνια πολλά σε αυτές που ετοιμάζονται να γίνουν και ήδη νιώθουν το αίσθημα μητρότητας μέσα τους και κυρίως χρόνια πολλά σε αυτές που έχασαν και στερήθηκαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν..Ειδικά αυτές σε αυτές ο Θεός να τους δώσει δύναμη και κουράγιο!

Πριν 2 βδομάδες άκουσα σε μια μουσική σκηνή τη Μελίνα Κανά.Μεταξύ άλλων είπε κι αυτό το τραγούδι,ένα παραδοσιακό της Μυτιλήνης,ως δίδαγμα της φύσης για εμάς τους ανθρώπους.Είχα παγώσει όταν το άκουσα κι είχα πει πως θα το αναρτήσω αποκλειστικά για τη μέρα της μητέρας.Γιατί,καλώς ή κακώς,η κάθε γυναίκα δεν είναι προορισμένη για να γίνει μητέρα.Δεν θα το πολυφιλοσοφίσω,νομίζω σου έρχονται παραδείγματα για το πού ακριβώς αναφέρομαι.Και η φύση κρύβει διδάγματα που αξίζει να βλέπουμε και να παραδειγματιζόμαστε..