Ονειροπαγίδα

Ήσουν εδώ.Άκουγα το γέλιο σου,σίγουρα ήταν το δικό σου,δεν μπορεί να κάνω λάθος.Και δίπλα στο δικό σου το δικό μου.Το αληθινό μου γέλιο.Στο μυαλό υπήρχε η σκέψη ότι ίσως να 'ναι όνειρο,αλλά δεν με απασχολούσε πάνω από δευτερόλεπτα.Το ζούσα και μ'έπαιρνε μαζί του.<<Πόσο συχνά βλέπεις τέτοια πράγματα;Μη σκέφτεσαι,άσ'το να σε πάει όσο μακρυά νομίζει αυτό,εξάλλου όνειρο είναι..και θα ξυπνήσεις στην ίδια θέση>>,έλεγα στον ευατό μου.Και αφέθηκα.

Τα όνειρα έχουν ένα και μόνο χρέος:Να εισχωρούν στο υποσυνείδητό σου και να σε ταξιδεύουν σε έναν χωροχρόνο,εκτός πραγματικότητας.Γίνεσαι πρωταγωνιστής του δικού σου ονείρου,βάζεις όποιον θέλεις μέσα και κλείνεις τη πόρτα σε ό,τι ρεαλιστικό υπάρχει.

Διαρκεί μέχρι να εμφανιστεί η ανάγκη του να ξυπνήσεις.Μέχρι να γίνει το πρώτο ανοιγόκλεισμα των ματιών και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είναι εκεί.Κι εκεί,στα πρώτα δευτερόλεπτα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας παίζεται το μεγάλο παιχνίδι του μυαλού σου.Ή κλείνεις ξανά τα ματιά,εις γνώσην σου αυτή τη φορά,γνωρίζοντας ότι είναι απλώς ένα όνειρο και παίρνεις το ρίσκο να μη δεις πάλι τις ίδιες εικόνες ή σηκώνεσαι και αρκείσαι στο ότι μπόρεσες και το έζησες.Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ξυπνάς.Ξυπνάς και νιώθεις μια περίεργη αίσθηση χαράς.Κι ας ήταν όνειρο.Εκπλήρωσε το αρχικό χρέος του.Μπόρεσε να σε ταξιδέψει.Οποιαδήποτε γκρίνια ή απογοήτευση μόνο να σου χαλάσει τις όμορφες εικόνες μπορεί.Μη το κάνεις αυτό.Αρκεί να σκεφτείς ότι κάποιοι κλείνουν τα ματιά και βλέπουν σκοτάδι..Νιώσε ευγνώμων,έτσι εκτελείς κι εσύ το χρέος σου απέναντί του.

Και πατσίζετε..