Σήμερα τα παιδιά στη Γάζα παίρνουν ένα "καλό" μάθημα!

Θέμα:<<Τι έμαθα σήμερα στο σχολείο>> 

(από μαθήτρια της Γάζας-στο περίπου)

(οι εικόνες είναι ακατάλληλες για παιδικά μάτια)

Σήμερα ξύπνησα πολύ χαρούμενη για να πάω στο σχολείο!Μπορεί το στομάχι μου να γουργούριζε από τη πείνα και τα ρούχα μου να ήταν βρώμικα και κουρελιασμένα,μα είχα τόση όρεξη να μάθω γράμματα και να δω τους φίλους μου,που δεν τα υπολόγιζα!Η μαμά μου είχε ένα κακό προαίσθημα και δεν με άφηνε,μα εγώ της υποσχέθηκα πως θα προσέχω,πως τίποτα κακό δεν θα γίνει και δίνοντάς της ένα πεταχτό φιλί,έφυγα!

Ξαφνικά,την ώρα που ο δάσκαλος μας μιλούσε για την ισότητα και την ελυθερία,είδαμε να σκάνε στον ουρανό άσπρα πυροτεχνήματα.Ήταν πολύ εντυπωσιακό!Μα όταν κατέληγαν στη γη άναβαν φωτιές και έκαιγαν την αυλή μας..

 

Οι μεγάλοι φώναζαν πανικόβλητοι και έτρεχαν να σώσουν τη κατάσταση!Τα υπόλοιπα παιδιά έκλαιγαν και τότε κατάλαβα πως κάτι σοβαρό συμβαίνει.. Μέσα σε λίγη ώρα γέμισε η αυλή γιατρούς και πυροσβέστες και οι δάσκαλοι ούρλιαζαν και μας φώναζαν να κρυφτούμε κάτω από τα θρανία.Τα μάτια μου δάκρυζαν και πονούσαν.Φοβόμουν,αλλά δεν το έδειχνα.Η ώρα περνούσε και το σχολείο είχε τυλιχτεί στις φλόγες.Είχαμε παγιδευτεί μέσα στην αίθουσα και απλώς προσευχόμασταν να τελειώσει.Κρατούσα το χέρι της φίλης μου σφιχτά και της έδινα κουράγιο,αλλά άρχιζα να χάνω και το δικό μου..

Όλοι έκαναν λόγο για τον λευκό φώσφορο.Έτσι λέγονταν τελικά τα άσπρα πυροτεχνήματα..<<Είναι του Ισραήλ>> μου ψιθύρισε η φίλη μου..Μα εμένα δεν με ένοιαζε τίνος ήταν,το μόνο που ήθελα ήταν να σωθούμε.Όλη η πόλη βρέθηκε στην αυλή του σχολείου,πρώτη φορά τόσος κόσμος.Παιδιά πηδούσαν από ορόφους και κάποιοι τα έπιαναν στον αέρα.Κάποια άλλα κρεμόντουσαν στα κάγκελα και τελικά λιποθυμούσαν από τα τοξικά αέρια.

  

 

Οι βόμβες έπεφταν βροχή και με δυσκολία αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον δίπλα μας.Η τάξη γέμισε τοξική ομίχλη και μέσα στα κλάμματα ψάχναμε πανιά να καλύψουμε μάτια και μύτη.

  

 

Φιλότιμες προσπάθειες ανθρώπων έσωζαν παιδιά και ό,τι άλλο μπορούσαν και εμείς περιμέναμε ανέλπιστα τη σειρά μας.

  

  

  

Μετά από λίγες ώρες βρέθηκα μέσα στη ντουλάπα.<<Όνειρο ήτανε..>>,σκέφτηκα.Μα το χέρι της φίλης μου με επανέφερε στον εφιάλτη.Είχα λιποθυμίσει.Η φίλη μου δεν τα κατάφερε.Ο λευκός φώσφορος τη πέταξε σαν πυροτέχνημα στον ουρανό.Γύρω μου ήταν όλα καμένα.Μαύρα και κόκκινα από αίμα.

  

  

 

Τίποτα δεν θύμιζε σχολείο.Μόνο κάτι σχολικές τσάντες αγνοούμενων μαθητών.Εμείς, οι προνομιούχοι στη ζωή,ψάχναμε αντικείμενα μέσα στα κάρβουνα για σημάδια ζωής.Τουλάχιστον η φίλη μου δεν θα είναι μόνη της εκεί πάνω.Θα έχει μεγάλη παρέα..

  

  

Ο απολογισμός ήταν σκληρός.Μικρά και μεγάλα παιδιά,νεκρά από ασφυξία και βαρύτατα εγκαύματα,κείτονταν εκεί μπροστά μας και περίμεναν τους γονείς τους να τους κλάψουν.

 

  

 

Ανάμεσά τους αναγνώρισα και κάποιους ωραία ντυμένους άντρες.Πολιτικοί μάλλον.Ήρθαν να εκτιμήσουν τη κατάσταση στο εσωτερικό του σχολείου.<<Η εκτίμηση βρίσκεται πάνω στα πορτοκαλί φορία>> ήθελα να τους πω.Αλλά δεν άκουσαν.Μόνο φωτογραφίζονταν μπροστά στις κάμερες με θλιμμένο ύφος.

 

Σήμερα μάθαμε όντως πολλά στο σχολείο.Μάθαμε τι θα πει φόβος,αγωνία,απόγνωση,θέληση για ζωή,φιλία,κουράγιο,πόνος και απώλεια.Μάθαμε επίσης τι θα πει εκμετάλλευση,δυστυχία,επιβίωση και αφομιώσαμε πλήρως την έννοια της αδικίας.Πολλά δεν είναι για μία μέρα;;Έχουμε καλούς δασκάλους γι΄αυτό!

Μαμά μου πόσο δίκιο είχες.