Perrito perrito

Σκέφτομαι και γράφω

Θέμα:<<Το αγαπημένο μου ζώο>>

Χρόνια τώρα ήθελα ένα σκυλάκι!Να το πάρω μικιό μικιό και να μεγαλώνουμε μαζί,λέει!Σε φωτογραφίες που είμαι πολύ μωρό,έβλεπα διπλά στο καρότσι μου κι ένα Δαλματίας,αλλά δεν θυμάμαι καθόλου την ύπαρξή του!Είτε είχα Δαλματίας,είτε κροκόδειλο,το ίδιο μου έκανε!(Ναι,ναι,έχω καλό mood!)!Όταν ήμουν 10 χρονών,ο μπαμπάς μου,λάτρης των σκυλιών και δη των μεγάλων,είχε πάρει για το χωράφι μας,(όχι δεν έχω περιουσία,μας τελείωσε),είχε πάρει,λοιπόν,2 Doperman,τον Καίσαρα και την Ήρα!Όσο και να ήθελα να τα χαρώ,δεν μπορούσα,θα με χώριζαν στα δύο και θα με μοιραζόντουσαν για πρωινό!Ζούσαν στο χωράφι και ήμασταν από μακρυά και αγαπημένοι!Κατά καιρούς,εγώ και οι αδερφές μου ζητούσαμε ένα μικρό σκυλάκι,από αυτά που μπορούν να ζουν σε διαμέρισμα χωρίς να καταπιέζονται και χωρίς να ζούμε με το άγχος αν θα ξημερώσουμε την επαύριο!Το αίτημά μας δεν έγινε ποτέ δεκτό,μιας και η μαμά,όπως οι περισσότερες μαμάδες,δεν τα ήθελε μέσα στο σπίτι,μη τη λερώσουν,της φτάναμε εμείς!Έβλεπα κι εγώ μικρά σκυλάκια και με έπιανε το παράπονο.Παράπονο στο παράπονο,πήγα να σπουδάσω και το απωθημένο καλά κρατούσε!Μπορεί να ζούσα μόνη και να είχα μέχρι και γορίλα αν ήθελα,αλλά το ωράριο μιας φοιτήτριας όχι για σκύλο δεν είναι,ούτε μύγα δεν μπορεί να φροντίσει.Έτσι,αρκέστηκα στο maltez της φίλης μου,τη Σίσσυ..Βόλτες,χαρές,σε κάθε φωτογραφία μέσα και η Σίσσυ..Μέχρι που αρρώστησε και μας άφησε ένα απόγευμα.Αυτός ήταν κι ο μόνος λόγος που δεν ήθελα να έχω ποτέ κατοικίδιο.Όσα γατάκια,σκυλάκια,κουνελάκια κτλ έβλεπα,μου ερχόταν η ιδέα ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν.Θα μου πεις..αυτός δεν είναι κι ο κύκλος της ζωής;Ναι,αλλά αν μπορείς να αποφύγεις ό,τι σου προσφέρει μια απώλεια,γιατί να μη το κάνεις;;

Μέχρι που το είδα..Ήταν σε ένα κλουβάκι μαζί με ένα μεγαλύτερο και μας κοίταζε με θλιμμένα ματάκια.Κακοπερνούσε,του έλειπε η μαμά του,ήταν μόλις 50 ημερών.Το πήρα αγκαλιά και κοιμηθήκε μέσα στα χέρια μου..Αυτό ήταν.Δεν μπόρεσα να το αφήσω εκεί.Πάντα έλεγα πως αν έπαιρνα,θα ενίσχυα το έργο κάποιας φιλοζωικής και όχι το εμπόριο-εκμεταύλευση κάποιου pet shop.Ήταν όμως εκεί και με κοίταζε..και ήταν τόσο διαπεραστικό το βλέμμα του.

Να σας τον συστήσω:Τον λένε Perrito (στα ισπανικά κουταβάκι) και είναι grifon kanis.Ζαχαρί με καφέ στα αυτάκια.Είμαστε λίγο άτακτοι,αλλά συγχωρούμαστε λόγω ηλικίας.Είμαστε πολύ κοινωνικοί και έχουμε αδυναμία στα μολύβια!

Μου έχει πάρει το μυαλό και είναι ό,τι χρειαζόμουν!Είναι απίστευτο το αίσθημα να γυρίζεις σπίτι και να ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει.Ειδικά αν ζεις μόνη και μακρυά από τους δικούς σου!

Κι αυτή τη στιγμή αποκοιμήθηκε στα πόδια μου..δεν το χορταίνω!

Η φωτό είναι για να δείτε και να καμαρώσετε!