Ζητείται γνώστης ποδήλατου!

Ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψει στα χρόνια που:

Τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω μιας πρακτικής...<<αμπε-μπα-μπλομ>>..

Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το <<σκίσε το χαρτί και γράφ΄το απ΄την αρχή!>>

Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράψεις 100 φορές <Δεν πρέπει να ξανα..>>

Οι διαφωνίες τελείωναν με <<πέτρα,ψαλίδι,χαρτί>>

<<Έχω λεφτά>> σήμαινε να μπορείς μόνο να αγοράσεις τσίχλες παίζοντας <<τον μαγαζάτορα>> ή ένα παγωτό στο διάλειμμα..

Το να γεμίζεις μια σακούλα με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.

Δεν ήταν παράξενο να έχεις δύο ή τρεις <<καλύτερους>> φίλους/ες.

<<Είναι πολύ μεγάλος/η>> αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 χρονών!

<<Κλέφτες και αστυνόμοι>> ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα..Και ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος..

<<Δηλητηριώδες>> αναφερόταν μόνο σε ένα είδος εντόμου ή υγρού απαγορευμένου και όχι σε ανθρώπους..

Για να ταξιδέψει κανείς από τη Γη στον ουρανό,το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να γίνει <<αστροναύτης ή superman>>..

Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλει χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν πολλή σημασία..

Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί με το αντίθετο φύλο ήταν να σε έπιαναν πάιζοντας το <<γιατρό>>

<<Έχει φέρει όπλο στο σχολείο>> σήμαινε οτι σ΄έπιασαν να έχεις σφεντόνα..

<<Ο τελευταίος που θα φτάσει,είναι χαζός!!!!!>>ήταν η κραυγή που σ΄έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες οτι θα σπάσει η καρδιά σου..

Καμιά στο κοσμό δεν ήταν πιο όμορφη από τη μαμά.Ήταν η μόνη που μ΄ένα φιλί στο τραύμα σου σ΄έκανε αμέσως καλά..

Ποτέ δεν έλειπε ένα νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι,που σ΄το άφηνε <<η καλή νεράιδα>> ως αντάλλαγμα για το δόντι που σου έπεσε!

Πάντα ανακάλυπτες τις νέες σου ικανότητες εξαιτίας ενός <<Βάζω στοίχημα οτι δεν μπορείς να..>>

Η απογοήτευση ήταν όταν ήσουν ο τελευταίος που είχες επιλεχθεί για το θεατρικό του σχολείου..

<<Πόλεμος>> σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί στις <<ελεύθερες ώρες>>.

Οι <<βόμβες νερού>> ήταν το πιο μοντέρνο,έξυπνο και δυνατό όπλο που είχε εφευρεθεί!

<<Πόλεμος>> ήταν κάτι που είχε συμβεί πριν γεννηθούμε και ποτέ δεν θα συνέβαινε ξανά..

Τα παγωτά και τα φρούτα αποτελούσαν ομάδες βασικής διατροφής!

Για να μετατρέψεις το ποδήλατό σου σε μία δυνατή << μηχανή>> χρειαζόταν μόνο να βάλεις μια φιάλη κοντά στις ρόδες!

Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περνάς τα καλοκαίρια σου από το να παίζεις τα απογεύματα με τα παιδιά της γειτονιάς σου..

Τα <<μεγαλύτερα αδέρφια>> ήταν τα χειρότερα βασανιστήρια.αλλά επίσης ήταν οι πιο δυνατοί και πιστοί προστάτες..

Αυτά συνέβαιναν κάποτε..θυμίζουν μακρινά και για κάποιους ξένα.Δεν με αντιπροσωπεύουν όλα,αλλά και μόνο που πρόλαβα να ζήσω κάποια από αυτά,μου αρκεί.

Σήμερα.. όπως λέει και η Δημουλίδου στο <<Σουίτα στο παράδεισο>>:

<<Τα παιδιά μας αποβλακώνονται με χαζο-είδωλα και ονειρεύονται να τους μοιάσουνε.Θαυμάζουν το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο,γίνονται fashion victims,δοκιμάζουν κάθε είδους ναρκωτική ουσία,αναλώνονται σε άσκοπες συνευρέσεις,κάνουν sex και όχι έρωτα,βαριούνται αφόρητα με τα πάντα και το μόνο θεό που λατρεύουν είναι η υλή.Σκορπίζουν τα νιάτα τους στο πουθενά,γίνονται μηδενιστές.Αγνοούν την Ιστορία τους,γελειοποιούν τη ταυτότητα τους και καταντούνε τρομοκρατημένοι αντάρτες,επαναστάτες για το θεαθήναι και όχι για την αιτία.Οι νέοι μας δεν έχουν κίνητρα,δεν έχουν στόχους,δεν έχουν καν λόγους για να τα έχουν.Τα προβλήματά τους περιστρέφονται γύρω από μια ανυπαρξία και μια προσπάθεια απόδειξης της μη ανυπαρξίας τους.Πονούνε από συναισθηματική απούσια και παίρνουν ναρκωτικά.Υποφέρουν από μοναξιά και κάνουν αχαλίνωτο sex.Όλοι έχουν αποβλακοποιηθεί ή έχουν αποσυντονιστεί από τον βομβαριδισμό των λάθος εντυπώσεων,του αποπροσανατολισμού της λογικής,της έλλειψης παιδείας.Κι όμως τα παιδιά μας διψούνε για αγάπη,για γνώση,διψούνε να μάθουν ποιοι είναι,από πού έρχονται και πού πάνε.Κύριε γονέα,κύριε κράτος,κυρία παιδεία,το γνωρίζετε αυτό;Αν ναι,τότε τι κάνετε;Γιατί δεν τα βοηθάτε;Γιατί κλείνετε τα μάτια σας και μάλιστα τόσο επιδεικτικά προκλητικά;>>

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.Μπορεί με τη συγκεκριμένη κυρία να έχουμε μιλήσει και προσωπικά στο τηλ,αλλά παραδέχομαι πως ο λόγος της είναι ακραίος.Δεν θέλω να πιστεύω πως είναι έτσι τα πράγματα και αν τείνουν να γίνουν,πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.Σίγουρα πολλοί από έσας να φέρατε παραδείγματα ή εικόνες στο μυαλό σας που να αποδεικνύουν τον ισχυρισμό των παραπάνω.Ίσως να θέλει να ταρακουνήσει κι αυτός να είναι ο λόγος που γίνεται τόσο <<χύμα>>.

Ίσως τα δύο κείμενα να θεωρούνται άσχετα μεταξύ τους,είναι.Αναφέρονται σε διαφορετικές ηλικίες και σε διαφορετικούς χωροχρόνους.Όμως,η αντίθεση τους,είναι τόσο έντονη και τόσο υπαρκτή.

Την αντίθεση ήθελα να τονίσω..

Το χάσιμο του ρομαντισμού,της ανεμελιάς.Της τόσο μη αναστρέψιμης ανεμελιάς.

Δεν ήμουν το παιδί που έκανε ποδήλατο,ούτε το παιδί της γενιάς των playstation.Βρίσκομαι κάπου στη μέση και η θέση αυτή με κάνει να βλέπω αντικειμενικά τις επιπτώσεις στη ψυχολογία των δύο άκρων.

Θέλω να μάθω ποδήλατο!

(Αφιερωμένο στη D.Angel που έκανε την αρχή της μελαγχολίας στο κεφαλάκι μου!)