Άτιτλο

Είναι κάποιες φορές που ό,τι σκέφτεσαι,ό,τι θέλεις κι ό,τι κάνεις είναι λάθος.Έξω από σένα,από τον τρόπο που λειτουργείς,από τον τρόπο που μεγάλωσες και έμαθες να φέρεσαι.Έξω από τα πρέπει σου,έξω από τις κοινωνικές νόρμες που πιστά ακολουθείς,έξω από τη καλή εικόνα που χρόνια τώρα προσπαθείς να μη τσαλακώσεις.

Έχεις βάλει όλες σου τις σκέψεις και όλα σου τα θέλω σε τετράγωνα κουτάκια,με βάση προτεραιοτήτων και τα ανοίγεις ένα ένα,κάτι σαν babuska,πίσω από τη μεγάλη τετράγωνη σκέψη,κρύβεται η λιγότερη μεγάλη και πάει λέγοντας.

Χρόνια τώρα έχεις μάθει να ανακυκλώνεις αυτά τα κουτάκια,ανάλογα με το τι απαιτεί η κάθε ηλικία σου και ποτέ μα ποτέ δεν μπερδεύεις τα μεγέθη μεταξύ τους.Όλα ακολουθούν μία άτυπη σειρά και πορεύεσαι με βάση αυτή κα μόνο.Οποιοδήποτε άλλο σχήμα σκέψης δεν είναι δεκτό στο μικρό τετράγωνό σου κόσμο κι όσο κι αν κάτι μέσα σου θέλει να το κρατήσει,το διώχνεις χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Ακόμη κι όταν οι απαιτήσεις-δικαιώματα της εφηβικής ηλικίας σου έκλειναν το μάτι στο πειρασμό άλλων σχημάτων,έκανες πίσω γιατί κατά βάθος φοβόσουν το διαφορετικό-το ξένο-το μη συνηθισμένο.Από φόβο,που σου δημιούργησαν οι πιο μέγαλοι,για να σε προστατέψουν από όλα τα κακά του κόσμου,και τον συνέχισες εσύ.

Έτσι μεγάλωσες και μαζί με εσένα τα ηλίθια τετράγωνα κουτιά του μυαλού σου.Μέσα στον καθωσπρεπισμό και τους τύπους.Κι ας έβραζαν μέσα σου αυτά που πεισματικά έθαβες.Κι εσύ μεγάλωνες.

Κι αν έρχονταν σκέψεις και συναισθήματα που δεν χωρούσαν στα κουτιά,κρατούσαν λίγο,αλλά κουβαλούσαν μαζί τους κι όλες τις παλιές.Εκείνες που δεν τόλμησες ποτέ,που χάθηκαν και πέρασαν.Και ξανάρχονται για να σου κλείσουν ειρωνικά το μάτι,όταν το μυαλό σου είναι χαμένο.Όταν τα κουτιά του μυαλού σου μπερδεύονται μεταξύ τους,όταν σου τρυπάνε το μυαλό να τα τακτοποιήσεις και εσύ..για πρώτη φορά..απλώς αδιαφορείς.Κι ας ξέρεις ότι θα γυρίσεις πάλι δίπλα τους,γιατί έτσι έμαθες,ξέρουν τα κουμπιά σου και ξέρουν πώς να σε χειριστούν.Γιατί τους έδωσες χώρο και δύναμη.

Η σημερινή μέρα είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές,κι προκαλούν ένα πνίξιμο στο λαιμό και ένα κλάμμα ασταμάτητο που που δεν εκδηλώνεται ποτέ.

Γιατί ίσως κάποιο από τα κουτιά επηρρεάζει ακόμη κι αυτό.

Οι πριγκίπισσες δεν κλαίνε,έλεγε η γιαγιά μου.

Οι πριγκίπισσες στους γυάλινους πύργους,όμως,σπαράζουν.