Aεεεεεεεεεέρα!!

Eπιθετικός ή αμυντικός ο πόλεμος είναι πόλεμος.

Δε χρειάζεται να είσαι μορφωμένος,να έχεις διαβάσει Μαρξ ή Λένιν,για να αντιστοιχίσεις την έννοια του καλού με την ειρήνη και του κακού με τον πόλεμο.

Μεθαύριο γιορτάζουμε μια ηρωική επανάσταση που μας απάλλαξε από τη σκλαβιά 400 χρόνων.

Μια εξέγερση,πόλεμος δηλαδή,που μας χάρισε την ελευθερία μας.

Στη Λιβύη θα γιορτάσουν ποτέ τον δικό τους πόλεμο;

Στην Ιαπωνία,μετά από τη σεισμική καταστροφή,τα τραγούδια των παιδιών μετά από πόσο καιρό θα είναι ξανά χαρούμενα;

Και μη πας μακρυά,στην Ελλάδα,εκτός από τις 3 ιστορικές γιορτές τον χρόνο,έχουμε να γιορτάσουμε κάτι άλλο,εκτός από μιά Eurovision;Νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι;Τον πόλεμο τον κάνουν οι βόμβες;Νιώθεις την ειρήνη γύρω σου;

Πέρα από ιμπερεαλισμούς,πολιτικά ζητήματα και φανατικές προεκτάσεις χιλιοειπωμένες και ανακυκλώσιμες,όπλα δε κρατάμε,πόλεμο όμως έχουμε.

Τον βλέπεις στο δελτίο των ειδήσεων,στον φοροφυγά γείτονα που σου έφαγε τη θέση,στα συμφέροντα,στα αλληλοκουκουλώματα,στα ξεσκεπάσματα,πάνω ή κάτω από το τραπέζι κινείται ένας πόλεμος δυστυχίας,ένας πόλεμος ελληνοελληνικός.

Πείνα,δυστυχία,ανεργία,κλεψιές,κλεψιές,κλεψιές,ένα μόνιμο άγχος για το πώς θα αρπάξω περισσότερα,μια κυβέρνηση που δεν ακούγεται πλέον,μια αστυνομία που δεν υπολογίζεται πλέον κι ένας λαός φοβισμένος,μαζεμένος στη γωνιά του,καχύποπτος και στο έλεος του Θεού.

<<Ζήτω το ελληνικό έθνος>> θα ακουστεί από όλα τα σχολεία της χώρας.Κι αυτό το έθνος είναι αυτά τα παιδιά,εγώ,εσύ,όλοι μαζί το αποτελούμε.

Τα παιδιά δε πρέπει να ζουν στο σκοτάδι.Πρέπει να γνωρίζουν.Την οπτική που θα τους δώσεις εσύ.Φρόντισε να είναι αισιόδοξη,ελκυστική γι αυτούς.Να τη κάνουν κίνητρο.Ξύπνησε τα χωρίς φανατισμούς.Η κατευθυντήρια γραμμή είναι η ψυχή γαμώτο.Όχι το σωστό και το πρέπει.

---------------------------------------------

Βγήκα εκτός θέματος.Το μεγάλο μου θέμα στην έκεθεση.Αυτός ήταν και ο λόγος που έχασα το Παιδαγωγικό Θεσσ/νίκης (πάλι εκτός είμαι).

Είναι που θέλω να πω πράγματα που έρχονται ενάντια στα στερεότυπα.

Το πτυχίο του δασκάλου είναι η ψυχή παίδες.

Ιούνης του '08,νότια Κρήτη.Τότε που,όλοι κι όλοι 12 ήμασταν,τραγουδούσαμε στη μικρή αυλή ενός 1/θεσίου,πίσω από το κοτέτσι ενός σπιτιού,στη γιορτή λήξης της πρώτης μου χρονιάς.Επέμενα ξανά και ξανά να το μάθουν τέλεια,καθισμένα οκλαδόν,με φανάρια και καπέλα αποφοίτησης.Και μετά βλέμματα στους γονείς,κοκκίνισμα και περηφάνεια.

Σύμφωνα με τις συγχωνεύσεις (έχω να πω και γι'αυτό) το σχολείο διανύει τη τελευταία του διδακτική χρόνια .Αφιερώμενο στα παιδιά εκείνης της χρονιάς,που ήταν πραγματικά σχολείο για μένα.
  

 

Οι τοίχοι μας έχουν χέρι χέρι βρωμερά ζιζάνια!