Τη τελευταία κουβέντα θα τη πω εδώ..

Αν οι πράξεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν,τότε αυτό δίνει αυτομάτως το δικαίωμα στο στόμα να μπορεί να λέει ό,τι θέλει και με την ίδια ευκολία να το παίρνει πίσω.

Αν πληγωνόμαστε περισσότερο από πράξεις και λιγότερο από λόγια,τότε πώς δικαιολογείς το ότι μια άσχημη κουβέντα μπορεί να γίνει αιτία να σταματήσουν να επικοινωνούν δύο άνθρωποι;

Γιατί γινόμαστε έξαλλοι όταν τη δεχόμαστε και πιο ανεκτικοί όταν τη προφέρουμε εμείς;

Άσχημες κουβέντες που άλλοτε μας ξεφεύγουν και δεν εννοούμε και άλλοτε που είναι συνειδητές,με σκοπό να πικράνουν.

Υπάρχουν όμως και εκείνες που λέγονται συνειδητά,

σαν την αφορμή που έψαχνες τόσο καιρό,

σαν την ανατροπή που περίμενες άλλο τόσο.

Άσχημες κουβέντες που σου δίνουν τη σιγουρια που ζητάς:

<<Αυτή τη κουβέντα δεν θα την ανεχτεί και θα χαθεί-τουλάχιστον δεν θα έχω να περίμενω για κάτι που δεν έρχεται>>

<<Μετά από αυτή τη κουβέντα δεν θα έχω τα μούτρα να φανώ ούτε εγώ>>

Άσχημες κουβέντες που σου δίνουν την ικανοποίηση 

ότι αυτή τη φορά τα όρια τα καθόρισες εσύ και τα ξεπέρασες,

ότι αυτή τη φορά δεν θα έχεις να περιμένεις και να δέχεσαι αδιαμαρτύτητα τις ταμπέλες του άλλου.

Χθες ήρθε μια τέτοια κουβέντα στο στόμα μου.Και την άφησα να βγει για όλα αυτά που θα μου έδινε.

Ήξερα τι έλεγα και τι προκαλούσα.

Χθες σου μίλησα άσχημα.

Γιατί μόνο έτσι δεν θα έχω να περιμένω τίποτα.

Γιατί όταν είσαι ερωτευμένος,δεν μπορείς να το δεχτείς διαφορετικά.

Γιατί το τίποτα δεν σου αφήνει περιθόρια να ονειρεύεσαι.

Γιατί προτιμώ να ξέρω πως ευθύνομαι εγώ για τη κατάληξη και όχι τα συναισθήματά σου.

Για όλα αυτά...είπα μια άσχημη κουβέντα.

Κα για όλα αυτά..τη χρειαζόμουν

Συγνώμη